به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، در یک متاآنالیز در سطح کارآزمایی که در مجله Circulation منتشر شد، محققان اثرات مهارکننده‌های هم‌انتقال‌دهنده شماره ۲ سدیم-گلوکز SGLT2i (SGLT2) را بر روی رویدادهای نامطلوب قلبی عروقی (MACE) در سه جمعیت بیمار ارزیابی کردند: دیابت در معرض خطر بالا، برای بیماری قلبی عروقی آترواسکلروتیک (ASCVD)، نارسایی قلبی (HF)، یا بیماری مزمن کلیوی (CKD). ( SGLT2 یک پروتئین است که جزو پروتئین‌های حمل‌کننده گلوکز-سدیم محسوب می‌شود.) آن‌ها دریافتند که SGLT2i میزان MACE را تا 9 درصد کاهش داد و تأثیری ثابت در تمام جمعیت‌های بیماران و زیرگروه‌های کلیدی داشت که عمدتاً ناشی از کاهش مرگ‌های قلبی عروقی (CV) به ویژه HF و مرگ ناگهانی قلبی بود. مهارکننده‌های SGLT-2 (مانند کاناگلیفلوزین (canagliflozin)، داپاگلیفلوزین (dapagliflozin) و امپاگلیفلوزین (empagliflozin))، داروهای کاهش دهنده سطح گلوکز خون هستند که با افزایش ترشح گلوکز از کلیه‌ها به داخل ادرار، سطوح گلوکز خون را کاهش می‌دهند.

پیش زمینه

SGLT2i به طور گسترده در کارآزمایی‌های بزرگ، تصادفی و کنترل‌شده با دارونما که شامل جمعیت‌های متنوعی از بیماران، از جمله مبتلایان به دیابت نوع 2 (T2DM) و ASCVD، HF، و CKD است، مورد مطالعه قرار گرفته است. در حالی که SGLT2i در درجه اول برای دیابت ساخته شده است، کارآزمایی‌ها به طور مداوم نشان داده‌اند که این داروها بدون توجه به وضعیت دیابت، HF و مشکلات مربوط به کلیه را کاهش می‌دهند. با این حال، تاثیر آن‌ها بر MACE با تغییرات مشاهده شده در بین نتایج کارآزمایی نامشخص است. متاآنالیزهای قبلی نتوانستند اثرات روی اجزای MACE را به طور قطعی ارزیابی کنند. عدم اطمینان، به ویژه در زیر گروه‌های بدون ASCVD یا دیابت و آن‌هایی که در مراحل پیشرفته بیماری مزمن کلیوی هستند، ادامه دارد. بنابراین، با استفاده از داده‌های همه کارآزمایی‌های قابل‌ت وجه کنترل‌شده با دارونما، محققان در مطالعه حاضر یک متاآنالیز مشترک را برای بررسی اثرات SGLT2i بر خطر MACE و اجزای آن و زیرگروه‌های مرگ در زیرگروه‌های بیماران مرتبط انجام دادند.

در مورد مطالعه

محققان یک متاآنالیز مشترک در سطح کارآزمایی را در کنسرسیوم SGLT2i Meta-Analysis Cardio-Renal Trialists (SMART-C) انجام دادند. یک جستجوی متون سیستماتیک انجام شد، و مطالعات وارد شده فاز 3 کارآزمایی‌های تصادفی ‌شده، دوسوکور، کنترل‌شده با دارونما با بیش از 1000 شرکت‌کننده در هر بازو و میانگین پیگیری شش ماهه و بالاتر بود. مطالعات ترکیبی مهارکننده‌های SGLT1/2 حذف شدند. این مطالعه شامل 11 کارآزمایی تصادفی‌سازی شده بود که SGLT2i را با دارونما مقایسه کردند، در مجموع 78607 شرکت‌کننده. در میان آن‌ها، 54.2درصد، 26.4درصد و 19.5درصد از افراد به ترتیب در کارآزمایی‌هایی شرکت کردند که بر دیابت در خطر ASCVD بالا، HF ایجاد شده یا CKD متمرکز بود. میانگین سنی شرکت کنندگان بین 62 تا 72 سال بود. در حالی که 34.4 درصد آن‌ها زن و 74.5 درصد سفیدپوست بودند. در ابتدا، حدود 79.7درصد از بیماران دیابت، 36درصد HF، و 37.2درصد eGFR (مخفف نرخ تخمینی فیلتراسیون گلومرولی) کمتر از 60 میلی لیتر در دقیقه / 1.73 متر مربع داشتند. ASCVD ایجاد شده در 58.9 درصد وجود داشت و 28.5درصد MI قبلی داشتند. میانگین طول مدت پیگیری بین 2.4 - 4.2 سال، 1.3 - 2.2 سال و 2.0 - 2.6 سال برای کارآزمایی‌هایی که بر دیابت در خطر ASCVD بالا، HF و CKD متمرکز بودند، به ترتیب متغیر بود. پیامد اولیه ترکیبی از MACE 3 نقطه‌ای، از جمله مرگ قلبی عروقی، انفارکتوس میوکارد (MI) و همه انواع سکته بود. این تجزیه و تحلیل همچنین اجزای فردی MI و سکته مغزی، از جمله حوادث کشنده و غیر کشنده را ارزیابی کرد. علاوه بر این، مرگ و میر ناشی از همه علت (ACM) و زیرگروه‌های مرگ مانند MI کشنده، سکته مغزی کشنده، مرگ HF، مرگ ناگهانی قلبی، و همچنین سایر مرگ‌های CV و غیر CV مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل هر پیامد را به عنوان یک رویداد زمان تا رویداد در نظر گرفت و برآوردهای اثر از هر کارآزمایی از تجزیه و تحلیل قصد درمان به دست آمد. تخمین‌های اثر کارآزمایی در گروه‌های بیماران اولیه با استفاده از مدل‌های اثرات ثابت متاآنالیز شد و سپس به عنوان اثرات تصادفی برای برآوردهای کلی ترکیب شد. تجزیه و تحلیل حساسیت با استفاده از اثرات ثابت انجام شد. ناهمگونی با استفاده از آماره کوکرین Q و هیگینز و I2 تامپسون ارزیابی شد.

نتایج و بحث

حدود 10.1درصد از شرکت کنندگان MACE را تجربه کردند که 5.3درصد مرگ CV، 3.6درصد MI و 2.8درصد سکته مغزی را تجربه کردند. مشخص شد که SGLT2i میزان MACE را به طور کلی 9درصد کاهش می‌دهد، با اثرات ثابت در بین جمعیت‌های آزمایشی. مشهودترین اثر بر مرگ CV مشاهده شد، با کاهش مرگ HF و مرگ ناگهانی قلبی باعث کاهش مرگ CV شد. هیچ اثر قابل توجهی بر MI یا سکته مغزی به طور کلی وجود نداشت. همچنین مشخص شد که SGLT2i ACM را کاهش می‌دهد و مهم‌ترین اثرات آن در کارآزمایی‌های CKD مشاهده شد. بیماران مبتلا به ASCVD تثبیت شده دارای نرخ بروز MACE بالاتری در تمام انواع کارآزمایی بودند. SGLT2i به طور مداوم خطر مرگ MACE و CV را بدون توجه به وضعیت ASCVD ایجاد شده در ابتدا کاهش می‌دهد. به طور مشابه، اثرات در بین زیر گروه‌های طبقه‌بندی شده بر اساس وضعیت دیابت، HF قبلی، عملکرد کلیه و eGFR پایه ثابت باقی ماند. طبقه بندی توسط آلبومینوری یک مزیت بالقوه را در درجه اول در بین افرادی که دارای آلبومینوری ≥30 میلی گرم در گرم هستند پیشنهاد می‌کند. در تمام گروه‌های خطر بیماری کلیوی بهبود پیامدهای جهانی (KDIGO)، مزایای مرگ MACE و CV ثابت بود. این مطالعه با کارآزمایی‌های کمتر در هر دارو در هر وضعیت بیماری و تغییرات در معیارهای واجد شرایط بودن، مدت زمان پیگیری و تعاریف زیرگروهی در مطالعات محدود شده است. این محدودیت‌ها مقایسه‌های قوی در کلاس SGLT2i را محدود می‌کنند و قابلیت تعمیم یافته‌ها را به جمعیت‌های گسترده‌تر بیماران کاهش می‌دهند.

نتیجه گیری

در نتیجه، SGLT2i به طور مداوم خطر ابتلا به MACE را در جمعیت‌های مختلف بیماران، صرف نظر از ASCVD پایه، دیابت یا عملکرد کلیه، کاهش می‌دهد. این مزیت عمدتاً از کاهش مرگ قلبی عروقی، به ویژه HF و مرگ ناگهانی قلبی ناشی می‌شود، بدون اینکه تأثیر قابل توجهی بر MI یا سکته به طور کلی داشته باشد. این یافته‌ها کاربرد بالقوه SGLT2i را در طیف بیماری‌های متابولیک قلبی عروقی-کلیه‌ای نشان می‌دهد که به تصمیم‌گیری درمانی کمک می‌کند.

پایان مطلب./