به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، فیبروبلاست‌های انسانی شامل جمعیت‌های متنوعی هستند که نقش‌های تخصصی در حفظ سلامت بافت و پاتولوژی ایفا می‌کنند و این نقش‌ها توسط سیگنال‌های رشدی و محیطی کنترل می‌شوند. یک مقاله جدید از پژوهشگران مرکز پزشکی دانشگاه لایپزیگ نشان می‌دهد که فیبروبلاست‌ها در بافت‌های انسانی در واقع از جمعیت‌های متمایزی با عملکردهای تخصصی تشکیل شده‌اند. این ناهمگونی کلید توسعه درمان‌های هدفمند در پزشکی ترمیمی و درمان بیماری‌ها است. یافته‌ها در مجله Nature Cell Biology منتشر شده است.

دانستن عملکرد فیبروبلاست‌ها

محققان نشان داده‌اند که فیبروبلاست‌ها بسته به اندام و زمینه بیماری پاسخ‌های متفاوتی دارند. عملکرد آن‌ها تحت تاثیر منشا جنینی، سیگنال‌های بافتی خاص و محرک‌های پاتولوژیک شکل می‌گیرد. این سلول‌های تخصصی نه تنها در ترمیم و بازسازی بافت نقش دارند، بلکه بر سیستم ایمنی و توسعه بیماری‌هایی مانند سرطان، فیبروز و بیماری‌های التهابی مزمن تاثیر می‌گذارند. تا کنون، فهم ما از تنوع فیبروبلاست‌ها عمدتا بر اساس مطالعات روی مدل‌های حیوانی بوده است. این مرور جدید اولین بار است که مطالعات گسترده انسانی که از تکنولوژی‌های تک‌سلولی مدرن استفاده کرده‌اند را مقایسه و ترکیب می‌کند.» این رویکرد امکان ترکیب یافته‌ها از مطالعات مختلف انسانی را فراهم می‌کند و تصویری جامع از منشاها و عملکردهای متنوع فیبروبلاست‌های انسانی ایجاد می‌نماید.»

نتایج کسب شده از مطالعه

فیبروبلاست‌ها که زمانی به عنوان یک نوع سلول یکنواخت شناخته می‌شدند، اکنون به عنوان مجموعه‌ای متشکل از جمعیت‌های متمایز با نقش‌های تخصصی در حفظ هموستازی بافت و پاتولوژی شناخته می‌شوند. در اینجا، مروری کلی بر مجموعه در حال گسترش انواع و حالت‌های سلولی فیبروبلاست، منشاهای مختلف تبار و عملکردهای چندوجهی آن‌ها در اندام‌های مختلف انسانی ارائه می‌دهیم. با ترکیب بینش‌های زیست‌شناسی تکاملی، ردگیری تبار و فناوری‌های تک‌سلولی، پیچیدگی ماهیت فیبروبلاست‌ها را برجسته می‌کنیم. ما به منشا آن‌ها از مزانشیم جنینی و جمعیت‌های مقیم بافت می‌پردازیم و رفتارهای وابسته به تبار را در پاسخ به سیگنال‌های فیزیولوژیکی توضیح می‌دهیم. علاوه بر این، نقش محوری فیبروبلاست‌ها در هماهنگی ترمیم بافت، بازسازی بافت پیوندی و تنظیم سیستم ایمنی در بیماری‌های مختلف را نشان می‌دهیم. این دانش برای توسعه درمان‌های هدفمند فیبروبلاستی که عملکرد طبیعی فیبروبلاست‌ها را بازگردانند و استراتژی‌های پزشکی ترمیمی را در درمان بیماری‌های متعدد پیش ببرند، ضروری است.

درباره مطالعه

خاصیت ذاتی انعطاف‌پذیری و تاب‌آوری فیبروبلاست‌ها این نوع سلول را به ابزاری رایج در تحقیقات پایه تبدیل کرده است. اما فیبروبلاست‌ها از کجا می‌آیند؟ آیا همه فیبروبلاست‌ها یکسان هستند؟ و چگونه در بیماری‌ها عملکرد دارند؟ اولین خطوط تبار فیبروبلاست‌ها در توسعه پستانداران از مزانشیم اولیه در دوران گاسترولاسیون شکل می‌گیرند. این سلول‌ها به‌طور کارآمد ماتریس خارج سلولی مزودرم را ایجاد و تنظیم می‌کنند تا بتوانند مهاجرت کرده و سرنوشت تکاملی خود را طی کنند. فیبروبلاست‌های بالغ در بافت‌های اپیتلیال در فضاهای بینابینی بین غشاهای پایه که ساختارهای پیچیده ارگان‌ها را محدود می‌کنند، زندگی می‌کنند. در حالی که عملکرد فیبروبلاست‌های مقیم در بافت‌های سالم تا حد زیادی حدس زده می‌شود، تجمع فیبروبلاست‌ها در ضایعات پاتولوژیک بینشی درباره مکانیزم‌های زیستی کنترل‌کننده عملکرد آن‌ها ارائه می‌دهد؛ فیبروبلاست‌ها آماده‌اند تا در فیبروژنز در آسیب بافت، نئوپلازی و پیری نقش هماهنگ‌کننده داشته باشند. در اینجا، ما منشا تکاملی و انعطاف‌پذیری فیبروبلاست‌ها، تعاریف مولکولی و عملکردی آن‌ها، کنترل اپی‌ژنتیکی هویت و فعال‌سازی‌شان و تکامل عملکردهای تنظیم ایمنی آن‌ها را بررسی می‌کنیم. این موضوعات از دیدگاه نقشه‌برداری سرنوشت با استفاده از مدل‌های موش‌های مهندسی ژنتیک شده و از منظر توالی‌یابی RNA تک‌سلولی مرور شده‌اند. مشاهدات اخیر نشان می‌دهد که فیبروبلاست‌ها دارای عملکردهای پویا و ناهمگونی هستند که ویژگی‌های مولکولی پیچیده آن‌ها و کاربردشان در بافت‌های آسیب‌دیده را برجسته می‌کند.

توسعه راه‌های جدیدی برای درمان‌های هدفمند

این درک عمیق‌تر از ناهمگونی سلولی، راه‌های جدیدی را برای توسعه درمان‌های هدفمند باز می‌کند. در آینده ممکن است بتوان برخی زیرنوع‌های فیبروبلاست را به طور خاص هدف قرار داد برای مثال، به منظور ترویج ترمیم بافت یا مهار فرآیندهای پاتولوژیک مانند رشد تومور. این موضوع برای پزشکی ترمیمی و درمان بیماری‌های مزمن اهمیت ویژه‌ای دارد. هدف آن‌ها شناسایی و توصیف بیشتر زیرنوع‌های فیبروبلاست‌های ترمیمی و نقش آن‌ها در سلامت و بیماری است که راه را برای رویکردهای درمانی جدید هموار می‌کند. تبدیل این یافته‌ها به کاربردهای بالینی یکی از چالش‌های کلیدی سال‌های آینده خواهد بود.

پایان مطلب/.