به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، طبق تحقیقات جدید، کورتیکواستروئیدها، دارویی که معمولاً برای تسکین علائم مرتبط با سرطان برای بیماران مبتلا به سرطان ریه سلول غیرکوچک که تحت درمان ایمونوتراپی قرار می‌گیرند، تجویز می‌شود، دلیل اصلی شکست برخی از ایمونوتراپی‌ها در درمان این بیماری هستند. این مطالعه نشان داد که دوزهای بالای استروئیدها، هنگامی که قبل و یا در طول نوع خاصی از ایمونوتراپی تجویز می‌شوند، باعث می‌شوند تومورهای بیماران کمتر از بیمارانی که استروئید مصرف نمی‌کنند، کوچک شوند. این بیماران همچنین به اندازه کافی زنده نمی‌مانند. استروئیدها بزرگترین پیش‌بینی‌کننده این هستند که چرا برخی از ایمونوتراپی‌ها ممکن است مؤثر نباشند، حتی با در نظر گرفتن عوامل متعدد دیگری مانند مرحله و پیشرفت بیماری. علاوه بر این، محققان معتقدند که مکانیسم پشت این موضوع را که چرا استروئیدها و برخی از ایمونوتراپی‌ها ممکن است با هم ترکیب نشوند، پیدا کرده‌اند. یافته‌های محققان نشان می‌دهد که استروئیدها مانع از بلوغ سلول‌های طبیعی مبارزه با سرطان بدن، یعنی سلول‌های T، می‌شوند. این امر باعث می‌شود که آنها نتوانند به اندازه معمول به سرطان حمله کنند و منجر به نتایج بدتری برای بیماران شود. محققان این مطالعه همچنین کشف کردند که استروئیدها نشانگرهای زیستی در گردش در بدن را مسدود می‌کنند، بخش‌هایی از سلول‌ها در جریان خون که هنگام پیشرفت سرطان سیگنال می‌دهند تا متخصصان انکولوژی بتوانند درمان بیمار را تنظیم کنند.

درمان با مهارکننده‌های نقاط وارسی ایمنی (ICI)

درمان با مهارکننده‌های نقاط وارسی ایمنی (ICI) برای بیماران مبتلا به سرطان ریه سلول غیرکوچک (NSCLC) انقلابی بوده است، و رژیم‌های ضد PD-1/PD-L1 به سنگ بنای درمان تبدیل شده‌اند. بهبود نتایج بالینی با افزودن شیمی‌درمانی به درمان ICI در بیمارانی که بیان PD-L1 در تومور آنها منفی یا کم است، اندیکاسیون این رژیم‌ها را بیشتر گسترش داده است. با این حال، تحقیقات فشرده برای درک مکانیسم‌های مقاومت به درمان ICI در حال انجام است، زیرا تنها زیرمجموعه‌ای از بیماران از مزایای بالینی پایدار بهره‌مند می‌شوند. عوامل پیش‌آگهی متعدد، مانند وضعیت عملکرد، سابقه سیگار کشیدن، بافت‌شناسی تومور و/یا وجود یا عدم وجود متاستازهای مغزی، نشان داده شده است که دارای ارزش پیش‌بینی‌کننده برای پاسخ به ICIها هستند. با موفقیت مداوم ICIها، بسیاری از مطالعات به دنبال راه‌هایی برای افزایش مزایای آنها و در عین حال به حداقل رساندن کاستی‌ها بوده‌اند. یکی از یافته‌های کلیدی، تعامل مضر بالقوه بین ICIها و مصرف استروئید است. استروئیدها از گذشته برای مدیریت عوارض جانبی مرتبط با سیستم ایمنی (irAE) ناشی از درمان با ICI استفاده شده‌اند و به نظر نمی‌رسد استفاده از آنها برای درمان irAEها با مزایای بالینی تداخل داشته باشد، احتمالاً به این دلیل که وجود irAEها اغلب با پاسخ مطلوب به ایمونوتراپی همراه است. در مقابل، استفاده اولیه از استروئید در مطالعات متعدد با کاهش میزان پاسخ و پیش‌آگهی ضعیف همراه بوده است. علیرغم عواقب منفی شناخته شده، استروئیدها هنوز هم به طور گسترده برای تسکین علائم مرتبط با سرطان، مانند متاستازهای مغزی، بی‌اشتهایی یا بیماری‌های تنفسی تجویز می‌شوند. با این حال، هنوز مشخص نیست که آیا کاهش یا کاهش تدریجی استروئیدها قبل از شروع درمان با ICI می‌تواند تأثیر منفی استروئیدها بر نتایج درمان را کاهش دهد یا خیر. علاوه بر این، مکانیسم‌های تعدیل‌کننده سیستم ایمنی استروئیدها در زمینه درمان با ICI به طور کامل درک نشده‌اند. بیومارکرها یکی دیگر از موضوعات در حال انجام تحقیقات در درمان ICI برای NSCLC هستند. اگرچه بیان PD-L1 تومور، تصمیمات درمانی را هدایت می‌کند، برخی از بیماران مبتلا به تومورهای PD-L1 منفی به مونوتراپی ضد PD-1 پاسخ می‌دهند، که چالش استفاده از یک نشانگر زیستی واحد برای پیش‌بینی اثربخشی را برجسته می‌کند. علاوه بر این، در حال حاضر هیچ نشانگر زیستی، مزیت افزودن شیمی‌درمانی به درمان ضد PD-1 در رژیم‌های شیمی‌درمانی-ایمونوتراپی را پیش‌بینی نمی‌کند. این امر بر نیاز به نشانگرهای زیستی پیش‌بینی‌کننده جدید، به ویژه نشانگرهای مبتنی بر خون، برای بهینه‌سازی درمان ICI برای بیماران مبتلا به NSCLC تأکید می‌کند. شواهد نوظهور نشان می‌دهد که نوتروفیل‌ها، یک نوع سلول ایمنی غالب در NSCLC، با سرکوب فعالیت سیتولیتیک سلول‌های ایمنی مانند سلول‌های T فعال شده و سلول‌های NK، سیستم ایمنی را مهار می‌کنند، همچنین گزارش شده است که نسبت بالای نوتروفیل به لنفوسیت (NLR) یک شاخص پیش‌آگهی ضعیف در سرطان‌های مختلف از جمله NSCLC است.

دو داروی رقیب

این مطالعه تأثیر استروئیدها را بر نوعی ایمونوتراپی که به عنوان مهارکننده‌های ایست بازرسی ایمنی (ICI) شناخته می‌شود، بررسی کرد. ICIها با مسدود کردن پروتئین‌هایی که از حمله سلول‌های T به سلول‌های سرطانی جلوگیری می‌کنند، به سیستم ایمنی بدن در مبارزه با سرطان کمک می‌کنند. ICIها اغلب برای درمان سرطان ریه سلول غیرکوچک، رایج‌ترین نوع سرطان ریه، استفاده می‌شوند. استروئیدها اغلب برای کاهش علائم سرطان یا درمان‌هایی که به دلایل مختلف مانند خستگی و استفراغ یا عوارض جانبی جدی‌تر مانند تورم مغز و التهاب ریه تجویز می‌شوند، تجویز می‌شوند. استروئیدها سیستم ایمنی را سرکوب می‌کنند که التهابی را که می‌تواند باعث این بیماری‌ها شود، کاهش می‌دهد.

نحوه انجام مطالعات

محققان این مطالعه به صورت گذشته‌نگر سوابق پزشکی ۲۷۷ بیمار مبتلا به سرطان ریه سلول غیرکوچک مرحله II-IV را که به تنهایی یا در ترکیب با سایر درمان‌ها با ICIها درمان شده بودند، مطالعه کردند. آنها نتایج (کوچک شدن تومور و میزان بقا) را بین بیمارانی که استروئید برایشان تجویز شده بود و بیمارانی که در سه مرکز، از جمله مرکز جامع سرطان USC Norris، نبودند، مقایسه کردند. آنها داده‌های هشت سال گذشته را تجزیه و تحلیل کردند تا مشخص کنند که استروئیدها تنها عامل بازدارنده اثربخشی ایمونوتراپی هستند. آنها همچنین تشخیص دادند که سلول‌های T تعداد قابل توجهی از بیماران تحت درمان با استروئیدها به طور کامل بالغ نشده‌اند و یک مطالعه پیش‌بالینی با استفاده از موش‌ها برای مشاهده اثرات استروئیدها بر درمان ICI در زمان واقعی آغاز کردند. این مطالعه مدل موشی منجر به کشف این شد که استروئیدهای تجویز شده قبل و در طول ایمونوتراپی، مانع از بلوغ کامل سلول‌های T می‌شوند.

آینده استروئیدها

در حالی که تحقیقات نشان می‌دهد که استروئیدها می‌توانند برای درمان ICI مضر باشند، ایتو اذعان می‌کند که برای برخی از بیماران، استروئیدها ممکن است برای مدیریت علائم مرتبط با سرطان آنها ضروری باشند. محققان امیدوارند که این تحقیق منجر به مطالعات بیشتری شود که تأثیر استروئیدها را بر ایمونوتراپی بررسی می‌کنند تا متخصصان انکولوژی بتوانند تصمیمات کاملاً آگاهانه‌ای بگیرند که به بهترین وجه به نفع بیمارانشان باشد.

پایان مطلب./