به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، تقریباً ۴۰٪ از جمعیت اروپا به گرده حساسیت دارند و علائم آنها باعث از دست رفتن تخمینی ۱۰۰ میلیون روز کار در هر سال می‌شود. شیوع تب یونجه برای دهه‌ها رو به افزایش بوده است و احتمالاً این روند ادامه خواهد یافت. تغییری آنقدر سریع که تغییرات ژنتیکی و سلامتی نمی‌توانند به تنهایی مسئول آن باشند. تصور می‌شود که بهبود بهداشت، استفاده گسترده از آنتی‌بیوتیک‌ها و ضدعفونی‌کننده‌ها، تغییرات سبک زندگی، رژیم غذایی، آلودگی و بحران آب و هوا نیز نقش عمده‌ای در این افزایش دارند. اما اکنون امید جدیدی برای مبتلایان وجود دارد. به عنوان اثبات این اصل، محققان یک آنتی‌بادی از موش‌ها مهندسی کرده‌اند که وقتی در داخل بینی اعمال می‌شود، مانع از بروز علائم تب یونجه و آسم در موش‌ها در پاسخ به گرده گیاه می‌شود. درمنه شایع‌ترین علت آلرژی به گرده در آسیای مرکزی و بخش‌هایی از اروپا است، جایی که بین ۱۰ تا ۱۵ درصد از افراد مبتلا به تب یونجه به آن حساسیت دارند. این اولین باری است که یک آنتی‌بادی مونوکلونال که برای مسدود کردن یک آلرژن گرده خاص طراحی شده است، مستقیماً به بینی منتقل می‌شود و نشان داده شده است که در برابر علائم آلرژی در مجاری هوایی فوقانی و تحتانی محافظت می‌کند. در آینده، آنتی‌بادی‌های مشابهی می‌توانند برای سایر آلرژن‌های گرده اصلی، مانند گیاه ابروسیا یا علف، توسعه داده شوند. این امر دری را به سوی نسل جدیدی از درمان‌های دقیق آلرژی می‌گشاید که سریع‌الاثر، بدون سوزن و متناسب با حساسیت‌های آلرژن فردی هستند.

ایمونوتراپی اختصاصی آلرژن (AIT)

ایمونوتراپی اختصاصی آلرژن (AIT) یک استراتژی درمانی مؤثر برای رینیت آلرژیک ناشی از آلرژن‌های هوایی مانند گرده گیاهان، شوره حیوانات یا گرد و غبار خانه است. این رویکرد معمولاً زمانی استفاده می‌شود که درمان‌های دارویی مرسوم (مانند آنتی‌هیستامین‌ها) برای کنترل علائم کافی نباشند. AIT شامل تجویز مکرر دوزهای به تدریج افزایش یابنده آلرژن و به دنبال آن درمان نگهدارنده در طول چندین سال است. هدف اصلی القای تحمل ایمونولوژیکی و کاهش حساسیت بیش از حد با تعدیل پاسخ ایمنی است که در بسیاری از موارد منجر به بهبود علائم طولانی مدت می‌شود. در حالی که مزایای بالینی AIT به خوبی مشخص شده است، مکانیسم‌های بیولوژیکی دقیق که اثرات آن را هدایت می‌کنند، هنوز به طور کامل شناخته نشده‌اند و در معرض تحقیقات مداوم هستند. یک فرضیه نشان می‌دهد که اثرات درمانی با سرکوب پاسخ‌های سلول‌های T مؤثر از طریق القای سلول‌های T تنظیمی اختصاصی آلرژن، آنرژی سلول‌هایT ، و تغییر قطبش ایمنی از Th2 به Th1 ایجاد می‌شوند. با این حال، تلاش‌ها برای تکرار این مکانیسم با استفاده از واکسن‌های پپتیدی مبتنی بر اپی‌توپ سلول T، مانند آلرژی به گربه، در طول آزمایشات بالینی فاز III شکست خورد. یک فرضیه جایگزین بر نقش آنتی‌بادی‌های IgG اختصاصی آلرژن القا شده توسط AIT تأکید دارد که ممکن است با IgE برای اتصال آلرژن رقابت کنند و در نتیجه از فعال شدن سلول‌های مؤثر و پاسخ‌های فوری ازدیاد حساسیت جلوگیری کنند. اگرچه افزایش سطح IgG اختصاصی آلرژن به طور مداوم به نفع بالینی تبدیل نمی‌شود، ارتباط قوی‌تری بین پیامدهای بالینی و توانایی IgG در مسدود کردن اتصال آلرژن-IgE گزارش شده است. این یافته‌ها اهمیت حیاتی افزایش نسبت IgG/IgE را برای کاهش علائم آلرژیک برجسته می‌کند.

سپر مولکولی

درمان سنتی، ایمونوتراپی اختصاصی آلرژن است: بیماران در معرض دوزهای به تدریج افزایش یابنده آلرژن قرار می‌گیرند تا زمانی که حساسیت‌زدایی شوند. با این حال، این روش برای همه بیماران مؤثر نیست و در دهه‌های اخیر، به اصطلاح درمان آنتی‌بادی مونوکلونال اختصاصی آلرژن به عنوان یک جایگزین به طور فزاینده‌ای مورد توجه قرار گرفته است. در درمان با آنتی‌بادی مونوکلونال اختصاصی آلرژن، محققان آنتی‌بادی‌هایی از کلاس IgG را مهندسی می‌کنند که یا به طور خاص خود آلرژن را تشخیص داده و آن را مسدود می‌کنند، یا به طور کلی به آنتی‌بادی‌های IgE متصل می‌شوند. در هر دو صورت، این مانع از ایجاد واکنش آلرژیک توسط آلرژن می‌شود. یک عیب این روش این است که معمولاً این آنتی‌بادی‌ها باید به جریان خون تزریق می‌شدند. روش جدید با خنثی کردن آلرژن در تماس، بلافاصله و به صورت موضعی در پوشش بینی عمل می‌کند. این سپر مولکولی نه تنها از فعال شدن آنتی‌بادی‌های IgE جلوگیری می‌کند، بلکه ممکن است التهاب را از طریق مکانیسم‌های دیگر، مانند آرام کردن پاسخ‌های سلول‌های ایمنی و ترویج مسیرهای تنظیمی، کاهش دهد. محققان به موش‌ها دوزی از گرده گیاه درمنه تزریق کردند و آنها را تحریک کردند تا آنتی‌بادی‌هایی علیه آن تولید کنند. سپس موش‌ها به صورت انسانی کشته شدند و طحال آنها برای جداسازی گلبول‌های سفید خون برداشته شد. سپس گلبول‌های سفید خون با سلول‌های سرطانی رشد یافته در آزمایشگاه از موش‌های مبتلا به میلوم متعدد ترکیب شدند. این امر منجر به پنج رده سلولی هیبریدومای جاودانه شد که هر کدام یک نوع مونوکلونال آنتی‌بادی علیه گرده گیاه درمنه ترشح می‌کردند. مجموعه‌ای از آزمایش‌های تشخیصی نشان داد که قوی‌ترین آنتی‌بادی توسط رده سلولی هیبریدومای XA19 تولید می‌شود که برای توسعه بیشتر انتخاب شد.

کاهش علائم آلرژی

برای آزمایش اثربخشی آنها، آنتی‌بادی‌های خالص‌شده از XA19 به داخل بینی پنج موش که از طریق تزریق عصاره گرده، به گرده گیاه درمنه حساسیت پیدا کرده بودند، تزریق شد. پنج موش دیگر به عنوان کنترل مثبت عمل کردند. آنها به طور مشابه حساس شده بودند اما دارونما دریافت می‌کردند. پنج موش دیگر کنترل منفی بودند که نه به گرده حساس شده بودند و نه آنتی‌بادی مونوکلونال دریافت کرده بودند. سه هفته بعد، همه موش‌ها سه بار تحت بیهوشی در معرض آئروسل گرده درمنه و همچنین عصاره گرده که مستقیماً به داخل بینی تزریق می‌شد، قرار گرفتند. نتایج نشان داد که موش‌های حساس‌شده‌ای که آنتی‌بادی XA19 به آنها داده شده بود، در مقایسه با گروه کنترل، کاهش قابل توجهی در علائم آلرژی نشان دادند. به عنوان مثال، آنها پاسخ تورم گوش ضعیف‌تری به گرده نشان دادند (یک واکنش آلرژیک رایج در جوندگان)؛ آنها بینی خود را کمتر می‌مالیدند که نشان دهنده تحریک کمتر مجاری هوایی فوقانی است؛ ظرفیت کامل ریه آنها پس از قرار گرفتن در معرض گرده حفظ شد؛ و التهاب کمتری در داخل سوراخ‌های بینی نشان دادند. در داخل ریه‌ها، سطح دو مولکول التهاب‌زا به نام سیتوکین‌ها نیز کاهش یافت. محققان به این نتیجه رسیدند که آنتی‌بادی مونوکلونال XA19 در مسدود کردن واکنش‌های آلرژیک علیه گرده گل درمنه که توسط IgE ایجاد می‌شود، حداقل در موش‌ها، مؤثر است.

پایان مطلب./