به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی بنیان، مطالعه‌ای جدید از مرکز سرطان ام‌دی اندرسون دانشگاه تگزاس نشان می‌دهد که درمان پیش از جراحی با ترکیب نوآورانه نیوولوماب و رلاتلیماب، دو مهارکننده ایمنی، به بقای 87 درصدی بیماران مبتلا به ملانوما مرحله سوم پس از چهار سال منجر شده است. این مطالعه فاز دوم، که نتایج آن در مجله Journal of Clinical Oncology منتشر شده، نشان داد که 80 درصد بیماران پس از این دوره عود بیماری نداشتند. بیمارانی که پاسخ پاتولوژیک عمده‌ای به درمان نشان دادند، با نرخ 95 درصد بدون عود باقی ماندند. این رویکرد، که ایمونوتراپی را پیش و پس از جراحی به کار می‌گیرد، تومور را کوچک کرده و سیستم ایمنی را برای جلوگیری از عود تقویت می‌کند. محققان همچنین بیومارکرهایی مانند TIGIT و B7-H3 را شناسایی کردند که می‌توانند پیش‌بینی‌کننده پاسخ به درمان باشند. این یافته‌ها نه‌تنها نویدبخش بهبود نتایج بیماران است، بلکه راه را برای تحقیقات بیشتر در مورد مکانیسم‌های مقاومت و اهداف درمانی جدید هموار می‌کند. این مطالعه با حمایت بریستول مایرز اسکوئیب و برنامه Moon Shots ام‌دی اندرسون انجام شد.

اهمیت ایمونوتراپی پیش از جراحی در ملانوما
ملانوما مرحله سوم به دلیل خطر بالای عود پس از جراحی، چالشی بزرگ در درمان سرطان پوست است. ایمونوتراپی پیش از جراحی (نئوادجوانت) با هدف کوچک کردن تومور و تقویت پاسخ ایمنی بدن برای جلوگیری از بازگشت بیماری طراحی شده است. در این مطالعه، ترکیب نیوولوماب و رلاتلیماب، که مهارکننده‌های نقاط بازرسی ایمنی هستند، به 30 بیمار مبتلا به ملانوما مرحله سوم داده شد. نتایج نشان داد که این ترکیب نه‌تنها ایمن و مؤثر است، بلکه بقای طولانی‌مدت را به طور قابل‌توجهی بهبود می‌بخشد. 87 درصد بیماران پس از چهار سال زنده ماندند و 80 درصد هیچ عودی را تجربه نکردند. این دستاورد نشان‌دهنده پتانسیل این رویکرد برای تغییر استانداردهای درمانی ملانوما است. به گفته الیزابت برتون، نویسنده مسئول مطالعه، این روش سیستم ایمنی را برای پاسخ ضدتوموری قوی‌تر آماده می‌کند و احتمال عود را به حداقل می‌رساند.

نقش بیومارکرها در پیش‌بینی پاسخ درمانی
یکی از جنبه‌های کلیدی این مطالعه، شناسایی بیومارکرهایی بود که با پاسخ درمانی و کاهش خطر عود مرتبط هستند. محققان دریافتند بیمارانی که پیش از درمان سطوح بالایی از بیومارکر TIGIT یا سطوح پایینی از B7-H3 داشتند، بهترین شانس برای باقی ماندن بدون عود را داشتند. این بیومارکرها می‌توانند به پزشکان کمک کنند تا بیمارانی را که احتمالاً از این درمان سود می‌برند، شناسایی کنند و درمان را شخصی‌سازی کنند. این یافته‌ها همچنین درهای جدیدی برای تحقیقات آینده باز می‌کنند، از جمله بررسی مکانیسم‌های مقاومت به درمان و توسعه درمان‌های هدفمند جدید. استفاده از بیومارکرها در ایمونوتراپی می‌تواند به بهبود نتایج بالینی و کاهش عوارض جانبی غیرضروری منجر شود. این مطالعه بر اهمیت ادغام علم پایه و مراقبت‌های بالینی برای پیشرفت در درمان سرطان تأکید دارد.

ترکیب نیوولوماب و رلاتلیماب: یک رویکرد نوین
ترکیب نیوولوماب، یک مهارکننده PD-1، و رلاتلیماب، یک مهارکننده LAG-3، در سال 2022 توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) برای ملانوما پیشرفته تأیید شد. این مطالعه فاز دوم، که توسط رودابه آمارا و حسين طاوبی هدایت شد، اولین بررسی این ترکیب در تنظیمات نئوادجوانت برای ملانوما مرحله سوم بود. این رویکرد با استفاده از ایمونوتراپی پیش و پس از جراحی، تومور را هدف قرار داده و سیستم ایمنی را برای شناسایی و نابودی سلول‌های سرطانی باقی‌مانده تقویت می‌کند. نتایج اولیه نشان داد که این ترکیب ایمن و مؤثر است و داده‌های چهارساله اکنون تأیید می‌کنند که این روش می‌تواند بقای طولانی‌مدت را بهبود بخشد. این موفقیت به‌ویژه برای بیمارانی که پاسخ پاتولوژیک عمده‌ای نشان دادند، چشمگیر بود، زیرا 95 درصد آن‌ها بدون عود باقی ماندند.

تأثیر چندرشته‌ای و نوآوری در درمان
این مطالعه نمونه‌ای برجسته از تأثیر همکاری چندرشته‌ای در بهبود نتایج بیماران است. تیم تحقیقاتی شامل متخصصان انکولوژی پزشکی، جراحی، و تحقیقات بیومارکر از مرکز ام‌دی اندرسون و مؤسسه جیمز پی. آلیسون بود. این همکاری امکان ارزیابی سریع تأثیر بالینی درمان و شناسایی بیومارکرهای کلیدی را فراهم کرد. رویکرد نئوادجوانت نه‌تنها به پزشکان اجازه می‌دهد تا اثربخشی درمان را در زمان جراحی ارزیابی کنند، بلکه به‌عنوان بستری برای تحقیقات بیومارکر عمل می‌کند. این مطالعه نشان داد که ادغام مراقبت‌های بالینی با تحقیقات علمی می‌تواند به نوآوری‌های مهمی در درمان سرطان منجر شود. به گفته برتون، این رویکرد می‌تواند به شناسایی اهداف درمانی جدید و غلبه بر مکانیسم‌های مقاومت کمک کند.

گام‌های بعدی در تحقیقات

محققان در حال برنامه‌ریزی برای مطالعات بیشتری به منظور تأیید بیومارکرهای شناسایی‌شده و بررسی دقیق‌تر محیط میکروتومور با استفاده از پروفایل‌سازی فضایی هستند. این روش‌ها می‌توانند درک بهتری از نحوه تأثیر بیومارکرها بر پاسخ درمانی و مقاومت به درمان ارائه دهند. علاوه بر این، تیم تحقیقاتی قصد دارد مکانیسم‌های مقاومت به ایمونوتراپی را بررسی کند تا اهداف درمانی جدیدی شناسایی شود. این مطالعه همچنین از پتانسیل رویکرد نئوادجوانت برای ارزیابی سریع درمان‌های جدید حمایت می‌کند، که می‌تواند زمان توسعه درمان‌های مؤثر را کاهش دهد. همکاری با مؤسسه جیمز پی. آلیسون ام‌دی اندرسون به پیشرفت این تحقیقات کمک خواهد کرد و نویدبخش بهبود بیشتر نتایج بیماران است.

پیامدهای بالینی و امید به آینده
نتایج این مطالعه امیدی تازه برای بیماران مبتلا به ملانوما مرحله سوم ایجاد کرده است. با توجه به خطر بالای عود در این بیماران، رویکرد نئوادجوانت با ترکیب نیوولوماب و رلاتلیماب می‌تواند استانداردهای درمانی را تغییر دهد. بقای 87 درصدی پس از چهار سال و نرخ 95 درصدی بدون عود در بیمارانی با پاسخ پاتولوژیک عمده، نشان‌دهنده پتانسیل این روش برای نجات جان بیماران است. این یافته‌ها همچنین بر اهمیت تشخیص زودهنگام و درمان شخصی‌سازی‌شده تأکید دارند. با توسعه بیومارکرها و فناوری‌های تصویربرداری، پزشکان می‌توانند درمان‌های مؤثرتری را برای بیماران در معرض خطر ارائه دهند. این مطالعه گامی بزرگ در جهت بهبود سلامت بیماران مبتلا به ملانوما و کاهش بار این بیماری است.

نتیجه‌گیری
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی بنیان، مطالعه فاز دوم مرکز سرطان ام‌دی اندرسون دانشگاه تگزاس نشان داد که ایمونوتراپی پیش از جراحی با ترکیب نیوولوماب و رلاتلیماب، بقای 87 درصدی بیماران مبتلا به ملانوما مرحله سوم را پس از چهار سال به ارمغان آورد. این رویکرد، که تومور را پیش از جراحی کوچک کرده و سیستم ایمنی را تقویت می‌کند، نرخ عود را به 20 درصد کاهش داد و در بیمارانی با پاسخ پاتولوژیک عمده، به 5 درصد رساند. بیومارکرهای TIGIT و B7-H3 به‌عنوان پیش‌بینی‌کننده‌های پاسخ درمانی شناسایی شدند، که می‌توانند درمان را شخصی‌سازی کنند. این مطالعه، با حمایت بریستول مایرز اسکوئیب و برنامه Moon Shots، نشان‌دهنده قدرت همکاری چندرشته‌ای در پیشرفت درمان سرطان است. تحقیقات آینده بر تأیید بیومارکرها و بررسی مکانیسم‌های مقاومت تمرکز خواهد داشت تا اهداف درمانی جدیدی شناسایی شود. این دستاوردها نویدبخش تغییر استانداردهای درمانی ملانوما و بهبود کیفیت زندگی بیماران است.

پایان مطلب/.