به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی بنیان، مطالعه‌ای که در نشریه Cancers در تاریخ اول سپتامبر 2025 منتشر شده، به بررسی مدیریت سلامت استخوان در بیماران سالمند مبتلا به سرطان پرداخته است، این پژوهش به سرپرستی میشل برنان از دانشگاه بیمارستان لیمریک و تانیا کالسی از بیمارستان سنت توماس در لندن نشان می‌دهد که درمان‌های سرطان و افزایش سن، خطر ابتلا به پوکی استخوان و شکستگی را به طور قابل‌توجهی افزایش می‌دهند، با تأکید بر ارزیابی شخصی‌سازی‌شده سلامت استخوان و استفاده از اسکن DEXA برای اندازه‌گیری تراکم استخوان، این مطالعه پیشنهاد می‌کند که برنامه‌های بقا پس از سرطان باید شامل استراتژی‌های کاهش از دست دادن تراکم استخوان و پیشگیری از شکستگی‌ها باشد، این نوآوری می‌تواند کیفیت زندگی را بهبود بخشد، بار اقتصادی ناشی از عوارض شکستگی (که سالانه میلیاردها دلار هزینه در بر دارد) را کاهش دهد و به سیستم‌های بهداشتی در سراسر جهان کمک کند تا منابع خود را بهینه‌تر مدیریت کنند، همچنین این رویکرد می‌تواند به کاهش نابرابری‌های دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی در مناطق محروم کمک کند.

اهمیت سلامت استخوان در بیماران سرطانی
سالمندان بخش اعظم تشخیص‌های جدید سرطان را تشکیل می‌دهند و با پیشرفت‌های اخیر در تشخیص زودهنگام و درمان‌های مؤثر، از جمله ایمونوتراپی و هدفمندتراپی، مدت زمان بقا پس از تشخیص افزایش یافته است، با این حال، این گروه به دلیل تغییرات مرتبط با پیری مانند کاهش تراکم استخوان و اثرات جانبی درمان‌های سرطان (مانند هورمون‌درمانی، شیمی‌درمانی و رادیوتراپی) در معرض خطر بالای پوکی استخوان قرار دارند، پوکی استخوان شرایطی است که استخوان‌ها شکننده‌تر شده و مستعد شکستگی می‌شوند، به‌ویژه در نواحی مانند لگن، ستون فقرات و مچ دست، که می‌تواند منجر به ناتوانی طولانی‌مدت، کاهش تحرک و حتی مرگ زودرس شود، شکستگی‌ها در بیماران سرطانی می‌توانند کیفیت زندگی را به شدت مختل کنند و هزینه‌های درمانی را افزایش دهند، بنابراین، ارزیابی و مدیریت سلامت استخوان باید به عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از مراقبت‌های روتین سرطان در نظر گرفته شود، این امر به‌ویژه در جوامعی که جمعیت سالمند آن‌ها در حال افزایش است، از اهمیت بیشتری برخوردار است، زیرا می‌تواند به کاهش فشار بر سیستم‌های بهداشتی و حمایت از استقلال سالمندان کمک کند.

مکانیسم‌های از دست دادن استخوان و تأثیر درمان‌ها
درمان‌های سرطان از طریق مکانیسم‌های متعددی مانند کاهش سطح هورمون‌های محافظتی مثل استروژن (در درمان هورمونی برای سرطان‌های سینه و پروستات)، استفاده از استروئیدها برای کاهش التهاب، و اثرات مستقیم رادیوتراپی بر بافت استخوانی، باعث افزایش از دست دادن تراکم استخوان می‌شوند، هورمون‌درمانی با مهار استروژن یا تستوسترون، تعادل طبیعی بازسازی استخوان را مختل می‌کند، در حالی که استروئیدها می‌توانند به تخریب استخوان‌ها از طریق کاهش فعالیت استئوبلاست‌ها (سلول‌های سازنده استخوان) و افزایش فعالیت استئوکلاست‌ها (سلول‌های تخریب‌کننده استخوان) منجر شوند، رادیوتراپی نیز با آسیب مستقیم به سلول‌های استخوانی و کاهش خون‌رسانی به این ناحیه، خطر شکستگی را افزایش می‌دهد، این اثرات با افزایش سن تشدید می‌شوند، زیرا تراکم استخوان به طور طبیعی با پیری کاهش می‌یابد، علاوه بر این، درمان‌های جدیدتر مانند ایمونوتراپی، که سیستم ایمنی را برای مبارزه با سرطان فعال می‌کند، ممکن است اثرات غیرمستقیم بر متابولیسم استخوان داشته باشند، اما داده‌های کافی در این زمینه هنوز محدود است، که نیاز به تحقیقات گسترده‌تر را نشان می‌دهد، این تحقیقات می‌توانند به طراحی درمان‌های ایمن‌تر و کم‌عارضه‌تر کمک کنند، و به بهبود نتایج بالینی منجر شوند.

راهنمایی‌ها و ارزیابی خطر شکستگی
راهنمایی‌های بین‌المللی، مانند آن‌هایی که توسط انجمن‌های انکولوژی و روماتولوژی ارائه شده‌اند، غربالگری کاهش تراکم استخوان ناشی از درمان سرطان و الگوریتم‌های دارویی برای بیماران تحت هورمون‌درمانی یا استروئیدهای طولانی‌مدت را توصیه می‌کنند، این راهنمایی‌ها معمولاً شامل استفاده از اسکن DEXA (جذب دوگانه اشعه ایکس) برای اندازه‌گیری تراکم معدنی استخوان و ارزیابی ریسک شکستگی با ابزارهایی مانند FRAX (ابزار ارزیابی ریسک شکستگی) است، با این حال، برای درمان‌های متناوب با استروئیدها و رژیم‌های جدید ایمونوتراپی، خلأهایی در راهنمایی‌ها وجود دارد، که ممکن است بیماران را در معرض خطر قرار دهد، ارزیابی خطر شکستگی باید شخصی‌سازی شود و با بررسی منظم، به‌ویژه پس از تغییرات در درمان یا وضعیت سلامت، به‌روزرسانی شود، اسکن DEXA برای شناسایی تراکم پایین و تجویز داروهای محافظتی مانند بیسفسفونات‌ها یا دنوزوماب، ضروری است، این رویکرد می‌تواند به پیشگیری از عوارض جدی مانند شکستگی‌های پاتولوژیک کمک کند، و نیاز به آموزش کادر درمان برای اجرای این پروتکل‌ها را برجسته می‌کند.

استراتژی‌های مدیریت و برنامه‌های بقا
آموزش بیماران درباره تغییرات سبک زندگی، از جمله ورزش‌های مقاومتی و وزن‌بری (مانند پیاده‌روی)، رژیم غذایی غنی از کلسیم و ویتامین D، و اجتناب از سیگار و الکل، می‌تواند به حفظ سلامت استخوان کمک کند، تصمیم‌گیری مشترک بین بیماران و کادر درمان برای استفاده از داروهای محافظتی استخوان، مانند بیسفسفونات‌ها یا هورمون‌درمانی جایگزین در موارد خاص، کلیدی است، برنامه‌های بقا پس از سرطان باید شامل نظارت مستمر بر سلامت استخوان، آزمایش‌های دوره‌ای تراکم استخوان، و مداخلات زودهنگام برای کاهش اثرات درمان‌ها باشد، این استراتژی‌ها می‌توانند به حفظ تحرک، کاهش نیاز به جراحی‌های ترمیمی، و بهبود کیفیت زندگی کمک کنند، که برای سالمندان مبتلا به سرطان حیاتی است، همچنین، این برنامه‌ها می‌توانند بار روانی ناشی از ترس از شکستگی را کاهش دهند، و به حمایت عاطفی از بیماران کمک کنند.

چالش‌ها، موانع و نیازهای آینده
عدم وجود راهنمایی جامع برای درمان‌های جدید مانند ایمونوتراپی، دسترسی محدود به اسکن DEXA در مناطق محروم، هزینه‌های بالای داروهای محافظتی، و کمبود آگاهی عمومی، از چالش‌های اصلی هستند، تنوع در سیستم‌های بهداشتی و داده‌های ناقص نیز مشکلات را پیچیده‌تر می‌کند، نیاز به به‌روزرسانی راهنمایی‌ها با در نظر گرفتن درمان‌های نوین، انجام تحقیقات چندمراکزی برای ارزیابی اثربخشی مداخلات، و توسعه زیرساخت‌ها برای دسترسی عادلانه به خدمات، ضروری است، سرمایه‌گذاری در آموزش پرستاران و پزشکان برای اجرای ارزیابی‌های جامع، و همکاری با سازمان‌های بین‌المللی برای تبادل دانش، می‌تواند این شکاف‌ها را پر کند، این اقدامات می‌توانند به کاهش نابرابری‌های منطقه‌ای در مراقبت‌های بهداشتی کمک کنند، و به پایداری سیستم سلامت یاری رسانند.

تأثیرات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی
کاهش میزان شکستگی‌ها با مدیریت بهتر سلامت استخوان، هزینه‌های درمانی ناشی از بستری‌ها و جراحی‌ها را به طور قابل‌توجهی کم می‌کند، این امر می‌تواند فشار مالی بر سیستم‌های سلامت و خانواده‌ها را کاهش دهد، ایجاد مشاغل جدید در توسعه تجهیزات پزشکی، تولید داروها، و آموزش کادر درمان، اقتصاد سلامت را تقویت می‌کند، افزایش آگاهی عمومی از طریق کمپین‌های آموزشی و رسانه‌ای می‌تواند تشخیص زودهنگام پوکی استخوان را بهبود بخشد و فرهنگ پیشگیری را ترویج دهد، این تلاش‌ها بار روانی و مالی بر خانواده‌های بیماران را کم می‌کنند، که در جوامع با جمعیت سالمند رو به افزایش، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، همچنین، این نوآوری‌ها می‌توانند به توانمندسازی فرهنگی و اجتماعی سالمندان کمک کنند، و به کاهش تبعیض علیه این گروه منجر شوند.

نوآوری‌های فناوری، سیاست‌گذاری و همکاری
استفاده از فناوری‌های تصویربرداری پیشرفته مانند اسکن سه‌بعدی و اپلیکیشن‌های موبایل برای نظارت بر سلامت استخوان، می‌تواند دقت تشخیص و مدیریت را افزایش دهد، هوش مصنوعی می‌تواند به تحلیل داده‌های تراکم استخوان و پیش‌بینی ریسک شکستگی کمک کند، سیاست‌گذاری‌های مبتنی بر داده‌های بالینی می‌توانند منابع سلامت را بهینه کرده و برنامه‌های غربالگری را گسترش دهند، همکاری بین‌المللی بین متخصصان انکولوژی، روماتولوژی و ژنتیک، داده‌های متنوع‌تری فراهم می‌کند، توسعه پروتکل‌های دیجیتال برای پیگیری بیماران و استفاده از بلاک‌چین برای امنیت داده‌ها، دسترسی را بهبود می‌بخشد، این نوآوری‌ها می‌توانند به یک سیستم مراقبت یکپارچه و متمرکز بر بیمار منجر شوند، که به سیاست‌گذاری جهانی سلامت و کاهش هزینه‌ها کمک می‌کند.

آموزش، توانمندسازی و آگاهی عمومی
برنامه‌های آموزشی برای کادر درمان، از جمله پرستاران و پزشکان، و بیماران می‌تواند استفاده از راهنمایی‌ها و مداخلات را تسهیل کند، کارگاه‌های آنلاین و دوره‌های آموزشی از راه دور می‌توانند آگاهی را در مناطق دوردست افزایش دهند، همکاری با سازمان‌های غیرانتفاعی و خیریه‌ها می‌تواند دسترسی به مراقبت‌ها را در مناطق روستایی بهبود بخشد، این اقدامات می‌توانند به توانمندسازی سالمندان، کاهش ترس از بیماری، و ترویج فرهنگ سلامت‌محور منجر شوند، افزایش آگاهی عمومی از طریق رسانه‌های اجتماعی و برنامه‌های تلویزیونی نیز می‌تواند به تشخیص زودهنگام و مداخله به‌موقع کمک کند، که به نسل جدید آموزش می‌دهد و به جامعه سلامت‌محور کمک می‌کند.

نقش ارزیابی جامع سالمندی و مداخلات زودهنگام
ارزیابی جامع سالمندی (CGA)، که شامل بررسی سلامت جسمی، روانی و اجتماعی است، باید سلامت استخوان را به عنوان یک مؤلفه کلیدی در بر بگیرد، این ارزیابی می‌تواند ریسک‌های خاص هر بیمار را شناسایی کرده و برنامه‌های شخصی‌سازی‌شده را طراحی کند، مداخلات زودهنگام مانند تجویز مکمل‌های کلسیم و ویتامین D، فیزیوتراپی، و داروهای محافظتی، می‌توانند از پیشرفت پوکی استخوان جلوگیری کنند، این رویکرد نه تنها کیفیت زندگی را بهبود می‌بخشد، بلکه می‌تواند نیاز به مداخلات تهاجمی‌تر را کاهش دهد، که برای سالمندان با شرایط پیچیده پزشکی، یک مزیت بزرگ است، و به کاهش بستری‌های غیرضروری کمک می‌کند.

نتیجه‌گیری و چشم‌انداز بلندمدت
این مطالعه نشان می‌دهد که ارزیابی سلامت استخوان در سالمندان مبتلا به سرطان، بخشی جدایی‌ناپذیر از مراقبت جامع است، با استراتژی‌های کاهش از دست دادن تراکم استخوان، پیشگیری از شکستگی، و مداخلات زودهنگام، برنامه‌های بقا پس از سرطان می‌توانند مؤثرتر و پایدارتر شوند، سرمایه‌گذاری در به‌روزرسانی راهنمایی‌ها، توسعه فناوری‌های نوین، همکاری جهانی، و آموزش جامع، پتانسیل این یافته‌ها را به واقعیت بالینی تبدیل می‌کند، این نوآوری می‌تواند به آینده‌ای با کیفیت زندگی بالاتر، کاهش بار بیماری، دسترسی عادلانه به مراقبت‌ها، و کاهش هزینه‌های اقتصادی منجر شود، که میراثی ارزشمند برای نسل‌های آینده خواهد بود، و به جامعه پزشکی و بیماران امید و انگیزه‌ای برای ادامه مسیر نوآوری و بهبود سلامت ارائه می‌دهد.
پایان مطلب/.