به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این محققین جایگزین های خونی شان را هم در موش و هم در سلول های کشت داده شده بررسی کردند. ننتایج اولیه آن ها پیشنهاد می کند که بسیاری از اثرات معکوسی که به طور طبیعی با پرفلوروکربن(PFC) و ناقل های اکسیژنی با پایه هموگلوبینی(HBOCs) همراه هستند، می توانند حذف شوند و یا حداقل با استفاده از هم­اریترین حذف شوند.

خون انسانی عمر مفیدی در حد چند هفته کوتاه دارد و احتیاج دارد که با خون گیرنده هم تطبیق داشته باشد و از طرف دیگر احتمال انتقال بیماری ها نیز باید مورد ارزیابی قرار گیرد. بنابراین تلاش ها همواره به دنبال ساخت جایگزین های خونی بهتر بوده است.

آن چه هموگلوبین را به عنوان کاندیدی مناسب در این زمینه معرفی می کند پدیده ای تحت عنوان رابطه تعاونی است که موجب می شود تعداد اکسیژن بیشتری در شش ها به هموگلوبین متصل شوند. اغلب هم­اریترین ها شاید یک چهارم هموگلوبین کارایی داشته باشند زیرا رابطه تعاونی در مورد آن ها صدق نمی کند.

یکی از مشکلاتی که با  ناقل های اکسیژنی با پایه هموگلوبینی همراه است این است که هموگلوبین که در آن ها وجود دارد زمانی که به انتها رسید از ساختار فرار می کند و موجب آسیب های شدید در اندام هایی مانند کلیه ها می شود.

محققین دریافته اند زمانی که این هموگلوبین های تغییریافته  وارد بافت می شوند، آن ها به نیتریک اکساید باند می شوند و به نظر می رسد نتیجه آن بالا رفتن سریع فشار خون است. یکی دیگر از مشکلات استفاده از ناقل های اکسیژنی با پایه هموگلوبینی این است که موجب قلنج و دردهای شکمی شدید می شوند که احتمالا به دلیل تولید رادیکال های آزاد است.

یک فرد دائم الخمر که از هم اریترین استفاده کرده بود، دارای رادیکال های آزاد بسیار کمتری در مقایسه با زمانی بود که از هموگلوبین استفاده کرده بود. محققین این اثر را هم در مورد لوکوسیت های انسانی و هم در مورد سلول های بند ناف بررسی کردند و مشاهده کردند که زمانی که آن را با هموگلوبین گاوی پلیمریزه شده با گلوتارآلدهید استاندارد مقایسه کردند، این جایگزین مصنوعی آن ها ناقل سالم تر و مطمئن تری بود.

هدف این مطالعه ساخت یک جایگزین دائمی به عنوان یک راه حل نبود، بلکه ایجاد چیزهایی بود که بتواند تحت شرایط بحرانی ساعت ها یا روزهای اندکی وضعیت بدن را در قبال مشکلات یاری کند.

پایان مطلب/