به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، یک تیم تحقیقاتی روشی جدید را برای مداخله در آبشار سلولی مولکولی که موجب ایجاد فیبروز یا تصلب بافت ها می گردد، شناسایی کردند. فیبروز شرایطی است که فرآیندهای طبیعی بدن برای تشکیل اسکار جهت ترمیم زخم افزایش یافته و موجب بیماری می شوند. این نتایج روش درمانی جدیدی را برای درمان بیماری های فیبروتیک مانند فیبروز ایدیوپاتیک ریوی و فیبروز کبدی کشف کرد. محققان مسیری را که خاموش کننده بسیاری از میانجی های مولکولی فیبروز مانند TGF-betaمی باشد را هدف قرار دادند. به طور نرمال این پروتئین در بدن به صورت غیر فعال می باشد. زمانی که فعال می شود سلول های میوفیبروبلاست را جهت تولید کلاژن فراوان تحریک می کند. کلاژن جزء اولیه اسکار می باشد. با حذف ژن alpha v integrins در سلول های میوفیبروبلاست، توانایی این سلول ها در فعال کردن TGF-beta مهار می شود. بعلاوه، دانشمندان قادر به افزایش اثر حذف ژن توسط تیمار با مولکول های کوچک می باشند که دری را به روی درمان های جدید بیماران می گشاید.
این آزمایش، اولین تهاجم نه تنها به اینتگرین های منفرد، بلکه به چندین اینتگرین دخیل در فیبروز می باشد. دانشمندان یک ترکیب مولکولی کوچکی را که به طور انتخابی اینتگرین ها را مهار می کند، ایجاد کردند که قادر به مهارTGF-beta می باشد که در فیبروز کبدی و ریوی در مدل های حیوانی مؤثر واقع شده است. موش ها می توانند توسط حذف ژن اینتگرین در میوفیبروبلاست ها از فیبروز کبدی، ریوی و کلیوی حفاظت شوند که این اینتگرین با دارو نیز مورد هدف قرار گرفته شده اند. به گفته دکتر Ruminski محققین به دنبال حذف اینتگرین هایی هستند که با فیبروز مرتبط اند و اینتگرین هایی که تنها در فیبروز دخیل نیستند را کنار بگذارند. فیبروز در هر اندامی از بدن رخ می دهد و می تواند در بیماری های کشنده توسط مهار عملکرد دارو شرکت داشته باشد. بدلیل آنکه بافت های فیبروزسفت و متورم می باشند. فیبروز ریوی نسبت مرگ و میر بالایی دارد و حدود 150000 آمریکایی مبتلا به این بیماری هستند، ولی درمان دارویی برای این بیماری شناسایی نشده است و تنها راه درمان آن پیوند اندام می باشد که بسیار هزینه بر و نیازمند مراقبت های فراوانی می باشد. قدم بعدی یافتن میزان دقیق ترکیب دارویی مورد نیاز برای بهبود زخم بدون ایجاد فیبروز می باشد. همچنین بهترین روش انتقال دارو به اندام مورد نظر نیز باید مورد بررسی قرار گیرد. شرایط فیبروتیک متفاوت روش های متفاوت انتقال را نیز می طلبد. روش انتقال استنشاقی برای فیبروز ریوی و کرم های تیپیک برای زخم های پوستی ارجحیت دارد.
پایان مطلب/