به گزارش بنیان به نقل از ایسنا، ژن درمانی یکی از روش‌های درمان بیماری‌های مختلف است که اخیراً مورد توجه بسیاری قرار گرفته است. مهم‌ترین اصل در این روش، انتقال ژن به صورت مؤثر و سالم به بافت هدف است که همواره یکی از محدودیت‌های اعمال این روش به حساب آمده است. یک حامل خوب باید DNA با اندازه در حد میکرون را به یک ذره با اندازه نانو متراکم کند تا ذره قادر باشد از غشای سلول‌ها از طریق اندوسیتوز جذب شود. همچنین باید بتواند از محتویات اسیدی فرار کرده و بعد از پشت سر گذاشتن سدهای سلولی، ژن را به هسته برساند. به این دلیل پژوهشگران این طرح، حامل نوترکیب پپتیدی دارای قطعات مختلف عملکردی را با منشاء زیستی، برگرفته از هیستون H1، پروتئین پوششی از HIV و غیره، به منظور انتقال هدفمند ژن نشانگر به سلول‌های سرطان پستان طراحی کردند که بعد از انجام مراحل خالص سازی برای آزمایش‌های تبدیل و انتقال ژن مورد استفاده قرار گرفت.

دکتر فاطمه سلطانی، استادیار گروه بیوتکنولوژی دارویی دانشکده داروسازی مشهد و محقق این طرح درباره مراحل انجام این تحقیق گفت: در ابتدا توالی‌های ژنی حامل‌ها بعد از انتخاب و انجام مراحل بهینه سازی توسط مؤسسه MWG آلمان سنتز شدند. توالی‌های ژنی سنتز شده بعد از برش با آنزیم‌های NdeI و Hind III داخل پلاسمید بیان کلون فرستاده شده و سپس با روش شیمیایی کلراید کلسیم به میزبان بیان پذیرنده، وارد شدند. در ادامه، بیان پروتئین‌ها در شرایط مختلف مورد بررسی قرار گرفت و بهترین شرایط بیان برای مقیاس بالا انتخاب شد. در مرحله آخر و پس از تولید پپتیدهایی با خلوص بالا و تهیه نانوذرات پپتید-DNA با انجام آزمایش‌های مختلف نظیر تعیین اندازه و بار سطحی ذره، همولیز گلبول‌های قرمز، تبدیل سلول‌ها در حضور و عدم حضور بافیلومایسین و نوکودازول و همچنین تست MTT، ویژگی‌های انتقال ژنی و اثبات فعال بودن قطعات مورد مطالعه قرار گرفت.

به نوشته سایت نانو، با توجه به نتایج این تحقیق حامل نوترکیب تولید شده در مطالعات برون تنی با موفقیت توانست همه سدهای سلول را پشت سر گذاشته و ژن لوسیفراز را به هسته سلول‌های AR-75-1 برساند. همچنین از مزایای دیگر این قبیل حامل‌های مقلد زیستی می‌توان به سمیت کم آن‌ها در مقایسه با حامل‌های ویروسی و نیز حامل‌های سننتیک شیمیایی و پلیمری اشاره کر1د.

سلطانی افزود: با دستیابی به توالی پپتیدی نوترکیب با منشاء زیستی و با کارایی بالا، به کمک تکنیک‌های مهندسی ژنتیک، می‌توان امید داشت که این توالی‌ها با سمیت پایینشان بتوانند روزی جایگزین حامل‌های ویروسی برای انتقال ژن در فرایند ژن درمانی بیماری‌ها شدند.

بخشی از نتایج این کار تحقیقاتی که حاصل همکاری دکتر فاطمه سلطانی، دکتر مجتبی سنکیان، دانشیار گروه ایمونولوژی دانشکده پزشکی و مرکز تحقیقات بوعلی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، دکتر آرش هاتفی، دانشیار گروه فارماسوتیکس دانشگاه راتگرز آمریکا و دکتر محمد رمضانی، استاد گروه بیوتکنولوژی دارویی دانشکده داروسازی مشهد است، در «International Journal of Pharmaceutics» منتشر شده است.

انتهای پیام