به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، درد خودبخودی یک درد پاتولوژیک رایج است که بدون هیچ دلیل واضح و قابل تشخیصی شروع می شود. این درد آهسته دلیل بسیاری از رنج ها و از کار افتادگی ها است. به دلیل این که مکانیسم های دخیل در این نوع از درد به خوبی شناسایی نشده است وپیدا کردن یک درمان موثر بسیار سخت می باشد.

مطالعات قبلی نشان داده است که درد سوزشی خودبخودی به دلیل فعالیت مداوم  فیبرهای عصبی حسی کوچک که آن ها را تحت عنوان فیبرهای C نوسیسپتورمی شناسیم ایجاد می شود. فعالیت بیشتر این فیبرها منجر به درد بزرگ تری می شود، اما چیزی که این فعالیت را تشدید یا محدود می کند ناشناخته مانده است.

تحقیقات جدید وجود یک کانال یونی را نشان داده است که منحصرا درون این فیبرهای C نوسیسپتور وجود دارند و آن ها را TREK2 می نامند که درون غشا قرار دارند و محققین آن را یک محافظ ذاتی در برابر درد می دانند.

این کانال ها، کانال های پتاسیمی هستند که اجازه نشت یون های پتاسیم را به خارج از سلول می دهند و ایجاد پتانسیل منفی غشا در همه نورون ها می کنند.

محققین نشان داده اند که برداشتن TREK2 یا جلوگیری از سنتز آن منجر به مثبت تر شدن پتانسیل غشا می شود. آن ها هم چنین دریافته اند که درد خودبخودی همراه با التهاب پوستی، با کاهش سنتز TREK2 در فیبرهایC افزایش می یابد.

آن ها به این نتیجه رسیده اند که در فیبرهایC، کانالTREK2 پتانسیل غشا را منفی تر نگه می دارد و موجب تثبیت بیشتر این پتانسیل و در نتیجه محدود کردن میزان درد سوزشی خودبخودی می شود.

به نظر می رسد فعالیت TREK2 به عنوان یک عامل بازدارنده برای کاهش درد خودبخودی باشد.

پایان مطلب/