به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، حدود 90 درصد مرگ های ناشی از سرطان توسط تومورهایی ایجاد می شود که از محل اولیه تشکیل خود به سایر قسمت ها پراکنده شده اند. این فرایند متاستاز نامیده می شود و لازمه آن جدا شدن سلول های سرطانی از بافت پیرامون است که همانند داربست های حمایت کننده برای سلول عمل می کنند. محققان دانشگاه MIT به تازگی دریافته اند که پروتئین های خاصی دراین ساختار که ماتریکس خارج سلولی نامیده می شود به سلول های سرطانی کمک می کنند تا بگریزند. طی مطالعات پروتئین های بسیاری شناسایی شده اند  که سلول های متاستاز شده را در بر می گیرند اما در تومورهایی که مهاجم نیستند وجود ندارند و مطالعه اخیر نشان داده است از میان آن ها 4 پروتئین در متاستاز نقش مهمی دارند. این یافته ها می تواند منجر به طراحی آزمایشات جدیدی  برای پیش بینی احتمال متاستاز تومورها شود همچنین به ابداع روش های درمانی نوین برای تومورهای متاستازی که به سختی قابل درمان هستند، کمک کند. مشکل این جاست که همه داروهای کنونی تومورهای اولیه را مورد هدف قرار می دهند. زمانی که متاستاز دیده می شود در بسیاری از موارد نمی توان کاری برای بیمار انجام داد. محققان عقیده دارند با بلوکه کردن برخی از این پروتئین ها می توان مانع از متاستاز تومور شد. آن ها اذعان دارند برای رسیدن به چنین هدفی مسیر طولانی و سختی پیش روی آن هاست. ماتریکس خارج سلولی غالبا از کلاژن ساخته شده است این پروتئین در بافت های زنده ساختاری حمایت کننده محسوب می شود. در ماتریکس خارج سلولی پروتئین های بسیار زیادی وجود دارند که رفتار سلول ها را هدایت می کنند و به آن ها کمک می کنند تا با یکدیگر ارتباط بر قرار کنند. دانشمندان عقیده دارند سلول های سرطانی ترکیب ماتریکس را به منظور تحریک رشد و بقای خود تغییر می دهند. محققان با جدا کردن پروتئین های ماتریکس آن ها را با تکنیکی به نام mass spectrometry آنالیز نموده ترکیب ماتریکس خارج سلولی را بررسی کرده اند. در این تحقیق تعداد پروتئین های مورد مطالعه 1000 عدد بوده است که حدود 300 پروتئین، خارج سلولی و بقیه آنزیم ، فاکتور رشد یا پروتئین های متصل شونده به آن ها بوده اند. در ادامه مطالعه پس از تزریق سلول های متاستازی و غیر متاستازی سرطان سینه به موش 118 پروتئین  ماتریکس خارج سلولی شناسایی شدند که در هر دو نوع تومور مشترک بودند. محققان می گویند تولید بسیاری از  پروتئین هایی که بیش از حد بیان می شوند توسط یک مسیر مولکولی هدایت می شود که شامل فاکتور رشدی به نام TGF beta و تکثیر سلولی را کنترل می کند. دیگر پروتئین ها توسط مسیرهایی که با غلظت کم اکسیژن تحریک می شوند، کنترل می شوند. در این شرایط سلول های سرطانی تهاجمی تر می شوند. با تخریب ژن  پروتئین های کشف شده، محققان توانسته اند نشان دهند گسترش سلول های سرطان متوقف می شود.

پایان مطلب/