به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، به نظر می رسد یکی از سرنخ های موجود در حل این معما وجود زنجیره های طولانی قندی متصل به پروتئین در سطح سلول ها است. محققین دانشگاه کالیفرنیا مولکول های سنتتیکی را تولید کرده اند که می توانند همانند قندهای طبیعی عمل کنند؛ اما دستکاری آن ها برای هدایت این فرایند راحت تر است.

فاکتورهای رشد مختلفی وجود دارند که روی سرنوشت سلول های بنیادی جنینی اثر می گذارند و همه آن ها به گیرنده های ویژه ای روی سطح سلول ها متصل می شوند اما بسیاری نیز به این قندها متصل می شوند تا اثر خود را اعمال کنند.

مدیریت کردن ساختارهای قندی طبیعی بسیار مشکل است، در نتیجه محققین اجزای قندی کوچک را با یکدیگر یکی کردند تا بتوانند ورژن های سنتتیک آن را بسازند. آن ها این گلیکوپلیمرها را استفاده کردند تا نشان دهند که چگونه فاکتورهای رشد خاص قندها را روی سطح سلول ها تشخیص می دهند.

با تگ کردن گلیکوپلیمرهای منفرد، آن ها توانستند زیر ساختارهای قندی را با تمایل بسیار بالا برای FGF2 شناسایی کنند. این فاکتور رشد نقش کلیدی در تمایز عصبی دارد. برای تست کردن مولکول های شبیه سازی شده شان  آن ها این ورژن های سنتتیک را درون غشای سلول های بنیادی جنینی موش که فاقد فرم طبیعی قند بودند وارد کردند. شش روز بعد، این سلول ها به ساختارهای عصبی(neural rosettes) تبدیل شدند که پیش سازهای بسیاری از انواع سلول های عصبی بالغ هستند. اما در مورد سلول های تیمار نشده این اتفاق نیافتاد.

این گروه روی شمار دیگری از مولکول های مشابه کار می کنند تا مسیرهای تکوینی مختلف را شناسایی کنند.

پایان مطلب/