به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress،  این اطلاعات دیدگاه های جدیدی را در مورد کلیت مکانیسم های اوتوایمن ایجاد کرده که می تواند به تکوین و گزینش درمان های جدید برای بیمارانی که از بیماری های اوتوایمن رنج می برند(5تا10 دصد جمعیت آمریکا) کمک کند.

این مطالعه این پتانسیل را دارد که با تشخیص آنتی بادی های بیماری زا از سایرآنتی بادی های غیر بیماری زا، به پزشکان کمک کند افرادی را که در خطر Pemphigus vulgaris(یک بیماری اوتوایمن پوستی) هستند، شناسایی کنند. بیماری Pemphigus vulgaris اغلب منجر به تاول های دردناک روی پوست و غشاهای موکوسی می شود. برای درمان اغلب از کورتیکواستروئیدها و داروهای سرکوب کننده ایمنی استفاده می شود. کاربرد سریع این مطالعه می تواند به محققین در ایجاد تغییرات مهم در رفتار سلولی کمک کند. این تغییرات می تواند تمایز سلول های بنیادی یا ایجاد متاستاز سرطانی باشد. در این مطالعه محققین با استفاده از میکروسکوپ نیروی اتمی(AFM) به بررسی جانکشن ها یا ارتباطات سلولی پرداختند و این که چگونه طی فرایندی به نام آکانتیولیز آن ها گسسته می شوند. مطالعه این جانکشن ها بسیار مشکل است. چه عاملی موجب تخریب این جانکشن ها در Pemphigus vulgaris می شود. با مطالعه ارتباطات بین سلول های پوست با استفاده از AFM و بررسی سلول ها در مقیاس های نانو مشخص شد که آنتی بادی های پاتوژنیک ویژگی های ساختاری و عملکردی سلول های پوستی را به طریقی متفاوت تغییر می دهد. اطلاعات این پژوهش مدل جدیدی را برای عملکرد آنتی بادی ها ارائه می دهد. در واقع با شروع جدا شدن سلول ها، آنتی بادی های پاتوژن موجب تغییرات درون سلولی بیشتری می شود که منجر به شکستن جانکشن های سلولی و ایجاد تاول می شود.

پایان مطلب/