به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress،  فیبروز نتایج متعددی در بر دارد که از جمله آن ها التهاب و کاهش تبادل خون ومواد در اندام است. در طولانی مدت، بافت اسکار می تواند منجر به نارسایی بافتی و نهایتا مرگ می شود. برآورد شده است که فیبروز در 45 درصد مرگ هایی که در جهان اتفاق می افتد دخیل است. این محققین دریافته اند که جمعیتی از سلول های بنیادی نادر وجود دارد که در خارج از عروق خونی موش قرار دارند و به سلول های میوفیبروبلاستی تبدیل می شوند که پروتئین هایی را ترشح می کنند که موجب ایجاد بافت اسکار می شود. از بین بردن این سلول های بنیادی می تواند اختلالات کشنده فیبروزی را مهار کند. تحت شرایط طبیعی، میوفیبروبلاست ها ترمیم زخم را تحریک می کنند اما زمانی که یک آسیب متداول در اثر بیماری هایی مانند هپاتیت C ایجاد می شود، این پروتئین ها عملکرد طبیعی را مختل می کنند. این محققین اینک در بحث و مذاکره و به دنبال غربالگری های دارویی هستند که ممکن است این سلول های بنیادی ایجاد کننده فیبروز را هدف قرار دهند. دکتر Humphreys می گوید: ما می خواهیم بدانیم که آیا حذف این جمعیت کوچک سلول های بنیادی اجازه بهبود عملکرد اندام را می دهد و کلیه و قلب به طور کامل از این اختلالات ناشی از فیبروز در امان می مانند یا خیر. این می تواند موید این مطلب باشد که گاهی داروهایی که سلول های بنیادی را هدف قرار می دهند می توانند راهکار مناسب درمانی باشند. منشا سلولی فیبروز کبدی همواره یک معما بوده است. تاکنون مشخص نشده بود که کدام یک از انواع سلول های بنیادی میوفیبروبلاست ها را شکل می دهند و این سلول های بنیادی کجا قرار دارند. یک فرضیه وجود دارد که این سلول ها در مغز استخوان قرار دارند اما این محققین این فرضیه را نقض می کنند. با تگ کردن پروتئین خاصی به نام Gli1 که به وسیله سلول های بنیادی تشکیل دهنده میوفیبروبلاست ها بیان می شود، محققین نشان دادند که این سلول ها روی پیرامون سلول های خونی قرار دارند و هم چنین درون اندام ها نیز ساکن می شوند. دکتر Humphreys ادعا دارد که جمعیت سلول های بنیادی که آزمایشگاه او کشف کرده است  مسئول 60درصد میوفیبروبلاست های اندامی است   که آن ها منبع اصلی هستند وممکن است سلول های دیگری نیز در ایجاد این میوفیبروبلاست ها نقش داشته باشند.

پایان مطلب/