به گزارش بنیان به نقل ازmedicalnewstoday، در این مطالعه که بوسیله محققین دانشگاه مونترال صورت گرفت، هدف مقایسه کارایی دو ورژن از پانکراس مصنوعی با پمپ های انسولینی متداول بود تا ببینند کدامیک برای بیماران مبتلا به دیابت نوع یک و تنظیم سطح گلوکز آن ها موثرتر است. پانکراس های مصنوعی خارج بدنی سیستم های خودکاری هستند که برای تحریک پانکراس طبیعی به انتقال منبع مداومی از انسولین طبق تغییرات سطوح گلوکز بیماران عمل می کنند. در بدن انسان سطوح گلوکز به وسیله دو سیستم ثابت نگه داشته می شود که یکی از آن ها استفاده از انسولین برای کاهش آن و دیگر استفاده از گلوکاگون برای افزایش آن است. به همین دلیل محققین برای طراحی بهتر این پانکراس های مصنوعی سطوح هر دو هورمون را در طول شبانه روز مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند تا بدین طریق بتوانند میزان عملکرد آن ها را مورد بررسی قرار دهند و بتوانند در مواقعی مانند هیپوگلیسمی، سطوح گلوکز را به حد طبیعی برسانند. برای بهینه سازی رندوم، بیماران مبتلا به دیابت نوع یک، سه بار در کلینیک حضور به هم رساندند و به مدت 24 ساعت به وسیله سه دستگاه متفاوت مورد تست قرار گرفتند. محققین برآورد کردند که هر دستگاه چگونه سطح گلوکز بیماران را در محدوده بین ماکزیمم و مینی موم در یک بازه 24 ساعته نگه می دارد. نتایج نشان داد که هر دو نوع پانکراس مصنوعی خارجی، کنترل گلوکز را بهبود می بخشند و در آن ها خطر ابتلا به هیپوگلیسمی در مقایسه با پمپ تراپی کاهش یافته است. هم چنین نتایج نشان داد که پانکراس مصنوعی دو هورمونه در مقایسه با نوع تک هورمونی آن به نحو بهتری خطر ابتلا به هیپوگلیسمی را کاهش می دهد. با این وجود محققین می گویند که همین نوع تک هورمونه هم برای کنترل گلیسمی و ممانعت از هیپوگلیسمی شبانه کافی است. این محققین براین باورند که این پانکراس های مصنوعی می توانند دیابت را بهتر کنترل کنند و کیفیت زندگی بیماران و خانواده هایشان را بهبود ببخشند.

پایان مطلب/