به گزارش بنیان به نقل از news-medical.net، در این مطالعه صورت گرفته در دانشگاه کالیفرنیا محققین دریافته اند که gp130 قادر به فعال سازی چندین مسیر سیگنالینگ است که شماری از فاکتورهای رونویسی را که در بیولوژی سلول های بنیادی نقش دارند روشن می کنند. این فاکتورهای رونویسی به ویژه STAT3، YAP و Notch، تکثیر و بقای سلول های بنیادی بافت طبیعی را تحریک می کنند، که منجر به ترمیم و بهبود می شود. در حالی که این مطالعه در اصل روی مدل موشی با زخم روده ای صورت گرفت(مانند بیماری التهاب روده انسانی(IBD))، اما نتایج نشان می دهد که مکانیسم مشابهی ممکن است موجب کنترل ترمیم کبدی شود که نشان دهنده یک نقش عمومی در ترمیم بافت است. این محققین می گویند که یافته های آن ها کاربردهای بالینی مهمی برای درمان IBD و سرطان کلورکتال خواهد داشت. سیگنال اصلی که به وسیله gp130 حس می شود یک هورمون التهابی به نام اینترلوکین6 و پروتئین های بسیار نزدیک به آن است. بیان اینترلوکین6 در زمانIBD، بیماری Crohn و کولیت های اولسر افزایش می یابد که منجر به این می شود که احتمالا مهار اتصال اینترلوکین6 به گیرنده اش موجب تعدیل IBD می شود. این مطالعه جدید چندین مولکول هدف مناسب را برای تکوین درمان های هدفمند برای این بدخیمی های بسیار متداول معرفی می کند. برخی از درمان های نباید با داروهای مرسوم و بسیار سمی ضد سرطانی که عوارض جانبی عمده آن ها آسیب و التهاب موکوس روده است ترکیب شوند، بلکه باید تنها با بلوک کردن پاسخ های التهابی که با اینترلوکین6 شروع می شوند، عمل کنند.

پایان مطلب/