به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily، بیماران اغلب پیوند سلول های بنیادی را به عنوان یک درمان حیات بخش برای بیماری هایی مانند لوکمیا، لنفوما، کم خونی داسی شکل و سایر اختلالات خونی و نقص ایمنی دریافت می کنند. بعد از پیوند، این بیماران نوعی سلول های T ویژه ویروس مدیفه شد را دریافت می کنند که بازبرنامه ریزی شده اند تا سرطان های خونی را هدف قرار دهند. سلول های خون ساز جدید می توانند از سه منبع تامین شوند که شامل مغز استخوان، سلول های بنیادی خون محیطی و خون بند ناف است. اما این درمان نجات بخش نیز به نوبه خود با مشکلاتی همراه است که از جمله آن ها خطر آلودگی های ویروسی که در بالا به آن اشاره شد و این در مورد بیمارانی که پیوند خون بند ناف را دریافت می کنند بیشترین میزان خطر را دارد. محققین در این مرکز به دنبال راهی بودند که سلول های T ویژه ای بسازند که بتواند به دنبال این آلودگی های ویروسی باشد و با موفقیت این ویروس های مشکل زا را که از اهداکننده های سالم منشا می گیرند مورد حمله قرار دهند. در پیوند های خون بند ناف، سلول ها از بند ناف بین مادر و نوزاد گرفته می شوند و به همین دلیل این سلول ها هنوز نتوانسته اند سیستم ایمنی خود بر علیه ویروس ها را شکل دهند. در واقع بیشتر خون بند ناف های اهدا شده فاقد سلول های T حافظه ای هستند که بتوانند در همان زمان ویروس ها را شناسایی کنند و مورد حمله قرار دهند. در این مطالعه، محققین راهی را برای تکثیر سلول های T تخصص یافته علیه سیتومگالوویروس ها از اهداکننده هایی که هنوز در معرض آلودگی ویروسی قرار نگرفته اند، یافته اند. به این افراد اهدا کننده های CMV-seronegative می گویند. شبیه خون بند ناف این اهداکننده ها هم فاقد سلول های T حافظه ای تکوین یافته برای سیتو مگالوویروس ها هستند. الودگی ویروسی سیتومگالوویروس ها می توانند سال های در بدن خفته باقی بمانند. از ان جایی که سلول های خون بند ناف و اهداکننده های CMV-seronegative، فاقد سلول های T حافظه ای هستند، بنابراین گیرنده ها در معرض خطر بالای ابتلا به این ویروس ها بعد از دریافت پیوند هستند. و از آن جایی که این اهداکننده ها CMV-seronegative هستند، هیچ کدام قادر به رشد سلول های T خاص برای سیتومگالویروس ها نیستند. در این مطالعه محققین از سلول های ارائه دهنده آنتی ژن خاصی استفاده کرده اند و آن ها را در معرض تعدادی فاکتور رشد قرار دادند به این امید که بتوانند شرایط in vivo سلول های T ساده(naive) را بهتر تقلید کنند. در مطالعات بالینی که روی سه کودک صورت گرفت، در حالی که آن ها در معرض خطر بالای عفونت قرار داشتند، درمان جدید بی خطر بود و در مهار و درمان عفونت نیز موثر نشان داد. یکی از این بیماران فعالیت مجدد سیتومگالوویروس ها و آدنوویروس ها را نشان داد که با استفاده مجدد از درمان مشکل وی حل شد اما دو بیمار دیگر هیچ گونه علایمی از عفونت نشان نداند. در این مطالعه محققین برای اولین بار نشان دادند که سلول های T کشنده ویروس را می توان از بالغین دارای ویروس و اهداکننده های خون بند ناف بیرون کشید  و این سلول های T کشنده ویروس و مشتق از naive ایمن هستند و مانع از ایجاد عفونت در بیماران با ریسک بالا می شوند.

پایان مطلب/