به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، آن ها یافته های غیر قابل انتظاری را گزارش کرده اند که نشان می دهد به جای این که این سلول ها به سلول های ریوی نوع یک تمایز یابند به سلول های مزانشیمی تبدیل می شوند که مشابه آن چه هست که در ترمیم زخم اتفاق می افتد. نتایج و طراحی این مطالعه می تواند در ایجاد پروتکل های قوی که عملکرد بافت ریوی را حمایت کنند مورد استفاده قرار گیرد.

محققین در دانشگاه Yale تاکید دارند که فاکتورهایی مانند استفاده از یک یا تعداد بیشتر جمعیت سلولی برای کشت روی ماتریکس بافت، اجزای محیط رشد، استفاده از یک محرک مانند تهویه و به دست آوردن فیزیولوژی محیطی مناسب می تواند روی رشد و بلوغ بافت ریوی تاثیر بگذارد. در مقاله ای تحت عنوان Fate of distal lung epithelium cultured in decellularized lung extracellular matrix محققین توصیف کرده اند که سلول های اپی تلیالی ریوی نوع دو که از رت جداسازی شده و روی داربست ریوی سلول زدایی شده رت کشت داده شده است بعد از یک هفته دارای ویژگی های مهاجرتی، انقباضی و ترشح ماتریکس هستند که از مشخصه های سلول های اپی تلیالی است. هم چنین در این سلول ها مارکرهای سلول های مزانشیمی افزایش بیان داشتند. نویسندگان این مقاله گزارش داده اند که انتقال اپی­تلیال به مزانشیم زمانی که مخلوطی از جمعیت های سلولی رت روی داربست مشابه و با استفاده از محیط مشابه کشت داده می شوند اتفاق نمی افتد. محققین که سلول های خاص بافت را درون ماتریکس های خارج سلولی سلول زدایی شده مشتق از خود بافت مبدا کشت می دهند باید آگاه باشند که مراحل تمایز ویژه بافت نمی تواند به صورت ثابت اتفاق بیافتد. تست های مناسب مارکرهای سلولی برای کشت مجدد ضروری خواهد بود تا سرنوشت صحیح سلول های جایگزین شده را شناسایی کند.

پایان مطلب/