به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، در شش ماهه اول بعد از یک آسیب نخاعی، بهبودهای خود بخودی اتفاق می افتد و به بیماری همی پلاژیک اجازه می دهد که تا حدی توانایی حرکتی خود را بدست آورد. محققین در UPFL می گویند چنین توانایی ریکاوری در پریمات ها، در مورد رت ها و در شرایط آزمایشگاهی صدق نمی کند. مطالعه روی رت ها برای ایجاد درمان های ترمیمی امری ضروری است اما این جوندگان تفاوت های اساسی را با پریمات ها از نظر بازآرایی و ریکاوری عملکردی نشان می دهند. دلیل این امر تفاوت در عملکرد و آناتومی مسیر کورتیکواسپینال است که فیبرهایی هستند که قشر مغز را با نخاع مرتبط می سازند. در رت ها این مسیر کورتیکواسپینال عمدتا در ستون پشتی قرار گرفته است و تنها به یک سمت نخاع محدود می شود و این در حالی است که مسیر در پریمات ها و انسان به ستون جانبی رفته و اندازه اش افزایش یافته و به صورت دو طرفی در می آید. به دلیل این ویژگی آناتومیک، بسیاری از فیبرها بعد از آسیب سالم باقی می مانند. مسیر کورتیکواسپینال مدارهای تغییر شکل یافته ای را در اطراف محل ضایعه تشکیل می دهد و ارتباط بین مغز و مدارهای عصبی کنترل کننده حرکات دست ها و پاها را احیا می کنند. این انعطاف پذیری عصبی در رت ها حداقل است. شناسایی این مکانیسم ریکاوری ویژه پریمات ها می تواند کاربردهای فراوانی در آینده طب ترمیمی داشته باشد. با استفاده از مدل های پریماتی در مقایسه با مدل های رتی می توان به نتایج بهتری در مطالعات آسیب های نخاعی رسید.

پایان مطلب/