تاریخ انتشار: یکشنبه 22 شهریور 1394
منشا تفاوت های چهره انسان و شمپانزه( استفاده از سلول های بنیادی)

  منشا تفاوت های چهره انسان و شمپانزه( استفاده از سلول های بنیادی)

صورت شمپانزه و انسان تفاوت های بارزی با یکدیگر دارند و این در حالی است که میمون ها نزدیکترین خویشاوندان ما در درخت پریمات ها محسوب می شوند. اینک محققین در دانشگاه استنفورد به بررسی این مطلب پرداخته اند که چگونه این تفاوت ها در دو گونه بسیار نزدیک به هم از نظر ژنتیکی به وجود آمده اند.
امتیاز: Article Rating

به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، محققین می گویند که کلید حل این معما در یافتن این مطلب است که چه ژن هایی، کی، کجا و به چه مقدار بیان می شوند. آن ها دریافته اند که شمپانزه ها و انسان ها سطوح مختلفی از پروتئین های کنترل کننده تکوین چهره از جمله آن هایی که در تکوین آرواره، طول بینی و رنگدانه دار کردن پوست نقش دارند، را بیان می کنند. محققین واژه ای به نام آنتروپولوژی سلولی را ابداع کرده اند که توضیح می دهد چگونه برخی از مراحل تکوین اولیه پریمات ها می تواند در ظروف آزمایشگاهی شبیه سازی شود و در نتیجه می توان این تغییرات بیان ژنی را در آن ها بررسی کرد. محققین برای این مقایسه روی نواحی از DNA به نام انهانسرها فوکوس کردند. آن ها بر این باورند که ممکن است تفاوت ها ناشی از راه هایی باشد که پروتئین ها به این انهانسرها طی تکوین متصل می شوند و در نتیجه موجب ایجاد این تفاوت ها در دو گونه می شوند. محققین در صدد بودند دریابند که چگونه فعالیت این مناطق انهانسری طی تکامل تغییر کرده است  و در نتیجه مجبور به استفاده از نوعی سلول های تخصص یافته داشتند که تنها در تکوین اولیه پریمات ها وجود داشته باشد. آن ها به سلول های ستیغ عصبی جمجمه ای نیاز داشتند که در انسان پنج تا شش هفته بعد از بارداری ایجاد می شوند و منشا بسیاری از بافت های بدن هستند. محققین براین باورند که این سلول های منحصربفرد مسئول تفاوت های موجود بین انسان و شمپانزه هستند. برای بدست آوردن این سلول های منحصربفرد، محققین از سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPSCs) استفاده کردند که از سلول های پوستی شمپانزه و انسان بازبرنامه ریزی شد. آن ها این سلول های بنیادی پرتوان القایی را تحت شرایط خاص و محیط شرطی به سلول های ستیغ عصبی تمایز دادند. سپس آن ها  مناطق انهانسر را در سراسر ژنوم مورد ارزیابی قرار دادند و به دنبال آن هایی بودند که فعال نیستند و احتمال دارد که در مراحل تکوینی چهره و جمجمه دخیل باشند و هم چنین ژن هایی را مورد بررسی قرار دادند که الگوها و درجه های متفاوتی از فعالیت را در سلول های انسان و شمپانزه نشان می دهند. اغلب عناصر تنظیمی بین دو گونه شبیه هستند اما محققین تفاوت هایی را نیز مشاهده کردند. بویژه آن ها حدود 1000 منطقه انهانسر را شناسایی کردند که مختص گونه است و بدین معنی است که آن ها بیشتر در  یک گونه فعال هستند و جالب تر این که بسیاری از آن ها برای تکوین چهره و جمجمه مهم هستند. یکی از یافته های مهم دیگر این مطالعه این بود که محققین دریافتند که دو ژن PAX3 و PAX7 که نقش آن ها در اثر گذاری روی اندازه پوزه و شکل آن در موش شناسایی شده بود، در شمپانزه ها نیز در مقایسه با انسان در سطوح بالاتری می شوند. این در حالی است که ژن cichlid در مقایسه با شمپانزه ها در سطوح بالاتری بیان می شوند و این ژن روی آرواره ها نقش دارد.

پایان مطلب/

ثبت امتیاز
نظرات
در حال حاضر هیچ نظری ثبت نشده است. شما می توانید اولین نفری باشید که نظر می دهید.
ارسال نظر جدید

تصویر امنیتی
کد امنیتی را وارد نمایید:

کلیدواژه
کلیدواژه