همانند سایر بیماری های مغز و اعصاب، محققان بر این باورند که سلول پوست فردی مبتلا به فرم تک گیر یا همان غیرژنتیکی ALS را می توان مجددا برنامه ریزی کرد تا تبدیل به سلول های بنیادی پرتوان شوند. سپس آنها می توانند این رده های سلول بنیادی را کشت دهند و آنها را از نظر وجود ساختار ژنتیکی خاصی که استعداد ابتلای افراد را به بیماری بیشتر می کند، مورد مطالعه قرار دهند. آنها می توانند آستروسیت ها، میکروگلیاها و نورون های حرکتی را از این رده های سلول بنیادی ایجاد کنند تا ببینند آیا در مقایسه با رده های سلولی حاصل از افراد غیر مبتلا به ALS رفتار متفاوتی دارند یا خیر.

دانشمندان همچنین می توانند نورون هایی که از نظر ژنتیکی جهش یافته اند، نورون هایی که تغییر ژنتیکی دارند و عامل ALS هستند را با نورون های سالم، آستروسیت ها و میکروگلیاها به نسبت های گوناگون با یکدیگر مخلوط کنند و داروهای مورد نظر را روی آنها آزمایش کنند.

به عنوان مثال، دانشمندان می دانند که آستروسیت جهش یافته از نظر SOD1، نورون حرکتی سالم را در آزمایشگاه ، بیمار می کند. بنابراین با مخلوط کردن آستروسیت های جهش یافته و نورون های حرکتی سالم و آزمون داروهای مختلف، می توان به این نکته پی برد که کدام یک از داروهای مذکور مانع از بیمار شدن نورون حرکتی توسط آستروسیت می شود. 

تمام این تکنیک ها هم برای درک چگونگی توسعه و رفتار بیماری و هم برای آزمودن راه های درمانی موجود مفیدند. مدل های حیوانی بیماری های انسانی برای اینگونه تحقیقات بسیار مفیدند ولی هیچ جایگزینی برای سلول های انسانی که بتوان تئوری ها و داروها را روی آنها آزمایش کرد وجود ندارد.

پایان مطلب/