به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، محققین در دانشگاه کارولینای شمالی راهی را برای هدایت این فرایند به سمت تشکیل استخوان یافته اند. آن ها از سیتوکالازینD به عنوان یک پروکسی برای تغییر بیان ژن ها در هسته سلول های بنیادی مزانشیمی استفاده کرده اند تا بتوانند این سلول ها را مجبور کننده که به سلول های استئوبلاستی تبدیل شوند. تیمار سلول های بنیادی با سیتوکالازینD، موجب می شود که این سلول ها که قابلیت تمایز به استخوان و چربی را دارند، تبدیل به سلول های استخوانی شوند. علاوه براین، این مطالعه نشان داد که تزریق مقادیر اندک سیتوکالازینD به درون مغز استخوان موش موجب تشکیل استخوان در این ناحیه می شود. دکتر ژانت روبین، نویسنده ارشد این مقاله در ژورنال‌ Stem Cells‌ می گوید: آن چه که سیتوکالازینD ظرف مدت یک هفته با این سلول های بنیادی در تمایز استخوانی انجام می دهد، فراتر از تصور است. محققین استفاده از این ماده را راهی سریع برای تشکیل استخوان می دانند. در مرکز این کشف، پروتئینی به نام اکتین قرار دارد که در تشکیل اسکلت سلولی دخیل است. استئوبلاست ها در مقایسه با آدیپوسیت ها، اسکلت سلولی بیشتری دارند. آن چه که محققین تصور داشتند(در تئوری)، این بود که سیتوکالازین D‌ موجب تجزیه اکتین اسکلت سلولی شود و در نتیجه توانایی سلول ها برای استخوانی شدن را کاهش دهد، این امر موجب تبدیل شدن این سلول ها به سلول های چربی می شود اما واقعیت چیز دیگری بود: محققین دریافتند که اکتین به هسته سلول های بنیادی منتقل شده  و در آن جا اثر اعجاب انگیزی روی القای تمایز سلول های بنیادی به سلول های استخوانی می گذارد. این یافته با هر آن چه در مطالعات گذشته بدان اشاره شده است متفاوت بود و محققین در صدد برآمدند که ازمایشات را مجددا تکرار کنند. تکرار آزمایشات نیز نشان داد که اکتین سازه ای را درون هسته ایجاد می کند و این امر موجب می شود که برنامه ژنتیکی ساخت استخوان را روشن شود. استفاده از مدل موشی و تیمار با سیتوکالازین D‌ نیز حاکی از القای تشکیل استخوان در موش بود.

پایان مطلب/