به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، چاقی موجب افزایش خطر بیماری های مختلف می شود و اثرات منفی روی سلامتی می گذارد. بنابراین این مطلب که چاقی موجب افزایش بقا در بیماری های التهابی مزمن که خود یک ریسک فاکتور هستند می شود، یک پارادوکس به نظر می رسد. پاراداوکس چاقی در بیماری های مزمن متعددی مانند بیماری های کلیوی شدید، بیماری شریان کرونری، نارسایی قلبی، سکته و ... مشاهده شده است. در این مطالعه جدید، محققین در انستیتو کارولینسکا برای اولین بار به ارزیابی این مطلب پرداختند که آیا التهاب روی ارتباط اثبات شده بین BMI بالا و بقا در بیماران مبتلا به بیماری های کلیوی شدید نیازمند همودیالیز، اثر می گذارد یا خیر. این مطالعه اپیدمیولوژیک روی 6000 بیماری صورت گرفت که نیمی از آن ها نشانه هایی از التهاب مزمن درجه پایین را نشان می دادند. نتایج نشان داد که BMI بالا دارای اثر حفاظتی است و با بقای بیشتر بیماران دیالیزی دچار التهاب مزمن مرتبط است. این در حالی بود که هیچ اثر محافظتی مربوط به BMI بالا در بیماران دیالیزی که التهاب نداشتند مشاهده نشد. دلایل متعددی را برای این که چرا BMI بالا، بیماران مبتلا به التهاب مزمن را محافظت می کند، ذکر شده است. بنابر گفته این محققین، BMI بالا می تواند منعکس کننده منابع غذایی ذخیره شده در بدن به شکل چربی و توده عضلانی باشد که برای افراد مبتلا به بیماری های کلیوی شدید مهم است. تفاوت هایی که در توانایی ترمیم بافت های آسیب دیده به وسیله سلول های بنیادی وجود دارد می تواند بخشی دیگر از دلیل ارتباط ذکر شده باشد. مطالعات پیشین نشان داده است که تشکیل سلول های بنیادی جدید با افزایش توده چربی افزایش می یابد و بوسیله التهاب مهار می شود. از آن جایی که BMI معمولا بوسیله توده عضلانی و چربی تعیین می شود، این معیار اطلاعات ضعیفی در مورد ترکیب واقعی بدن ارائه می دهد. بنابراین این مطالعه دقیقا مشخص نمی کند که آیا اثر حفاظتی BMI برای بیماران دیالیزی ملتهب به دلیل بالا بودن مقدار چربی است یا عضله و یا هر دو. با توجه به آن چه گفته شد این مطالعه پیشنهاد می کند که بیماران دیالیزی که اضافه وزن دارند و نشانه هایی از التهاب نیز نشان می دهند را نباید ترغیب به کاهش وزن کرد.

پایان مطلب/