به گزارش بنیان به نقل ازnature، این سلول های بنیادی سرطانی دارای ویژگی هایی مانند وجود برخی مارکرهای سطحی، پمپ های مقاومت به داروها و مسیرهای خودنوزایی از تنظیم خارج شده هستند. این سلول های بنیادی سرطانی را عامل اصلی تحریک سلول های سرطانی برای تومورزایی و متاستاز می دانند. مطالعات نشان می دهد که این سلول های بنیادی سرطانی از مکانیسم های خودنوزایی استفاده می کنند که سلول های بنیادی طبیعی استفاده می کنند. با این حال تنظیم نامناسب این مکانیسم های خودنوزایی در سلول های بنیادی سرطانی موجب مقاومت آن ها به عوامل شیمی درمانی متداول و عود مجدد سرطان می شود. استراتژی های درمانی موجود در سرطان در تشخیص و افتراق سلول های بنیادی سرطانی از اخلاف غیر تومورزایشان به دلیل عدم وجود بیومارکرهای خاص ناتوان هستند. با توجه به آن چه گفته شد محققین امیدوار هستند که درک مکانیسم های خودنوزایی در این سلول ها، اهداف امیدوارکننده ای را برای تغییر استراتژی های بقا و مختل کردن پتانسیل تومورزایی آن ها معرفی کند. یافته های اخیر نشان می دهد که افزایش استفاده از آنتاگونیست های ریزمولکول می تواند به طور مستقیم این مکانیسم های خودنوزایی را هدف قرار دهد و ممکن است منجر به عوارض جانبی شدید شود. یک جایگزین برای حل این مشکل، استفاده از نانوفرمولاسیون مناسب است. نانوفرمولاسیون این مولکول ها می توانند مزیت هایی برای هدف قرار دادن انتخابی مسیرهای Wnt، Notch، Hedgehog و... داشته باشد. با توجه به آن چه گفته شد محققین تاکید دارند که درک کامل از مسیرهای مولکولی مرتبط با خودنوزایی می تواند منجر به هدایت مناسب استراتژی های درمان سرطان در آینده شود.

پایان مطلب/