به گزارش بنیان به نقل ازstem-cells-news، دکتر دریسکول و همکارانش در بیمارستان کودکان لس آنجلس در قالب مجموعه سیمنارهایی که هر ساله در لس آنجلس برگزار می شود، مطالعه ای تحت عنوان اثر پیری روی سلول های بنیادی را ارائه کرده اند. آن ها می گویند که برنامه ژنتیکی مدون و استانداردی برای پیری وجود ندارد و هر کس ممکن است به طریقی پیر شود. هر اندامی سلسله مراتب مختلفی از سلول های بنیادی دارد و در نتیجه به طور متفاوتی پیر می شود. در این مطالعه دریسکول و همکارانش روی ریه ها فوکوس داشته اند و نشان دادند که اوج عملکرد این اندام در 25 سالگی است و بعد از این زمان عملکرد آن رو به نزول می رود. در حالی که راهی برای بازیابی مجدد عملکرد ریوی از دست رفته وجود ندارد اما افراد می توانند 60 تا 70 درصد ظرفیت ریوی شان را از دست بدهند ولی بازهم خوب باشند. تست های کنونی این مطالعه به سمت تعیین این مطلب بود که آیا سلول های بنیادی و استفاده از آن ها می تواند پیری زودرس سلول های بنیادی ریوی را مهار کند و یا این که سلول های بنیادی آسیب دیده را برای بازیابی عملکرد ریوی ترمیم کند یا خیر. محققین امیدوارند که سلول های بنیادی را آماده تبدیل شدن به سلول های خاصی کنند و از آن ها برای بازسازی و ترمیم بافت های پیر یا بیمار در افراد کنند. تاکنون در مورد بیماری های بی شماری از جمله آسیب های نخعی، دیابت نوع یک، پارکینسون، آلزایمر، بیماری های قلبی و ... از سلول درمانی استفاده شده است. فرایند پیری که این محققین روی آن فوکوس دارند در واقع به دلیل استرس اکسیداتیو آغاز می شوند که طی آن رادیکال های آزاد به DNAی سلول های بنیادی حمله می کند و بدن وارد مرحله ای از التهاب می شود. در این زمان سلول های بنیادی دچار یک اضافه بار شده و به سادگی مهار می شوند. این محققین می گویند  که آسیب به سلول های بنیادی که طی تکوین اتفاق می افتد می تواند اثر عمیقی روی مراحل بعدی تکوین داشته باشد و منجر به پیری زودرس یا بیماری شود.

پایان مطلب/