به گزارش بنیان به نقل ازstem-cells-news، مطالعات آزمایشگاه و حیوانی نشان داده است که سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی انسانی(SSCs) که از بافت بیضه استخراج شده است می توانند به سلول های بتای ترشح کننده انسولین که به طور طبیعی در پانکراس یافت می شوند، تغییر شکل دهند. آن ها می گویند که در حالی موفق به انجام این عمل شده اند که از هرگونه ژن اضافی که در سایر مطالعات استفاده می شود برای تبدیل سلول های بنیادی به بافت مورد نظرشان استفاده نکرده اند.

دکتر یان گالیکانو می گوید: هیچ سلول بنیادی(بالغ و جنینی) که برای ترشح انسولین القا شده است نتوانسته است این کار را به طور مناسب انجام دهد و موفق به درمان دیابت شود اما ما می دانیم که سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی این پتانسیل را دارند که کاری که ما از آن ها می خواهیم را انجام دهند و ما می دانیم که چگونه به این هدف برسیم.

تاکنون استراتژی های درمانی مختلفی مانند استفاده از سلول های جزایر پانکراسی مشتق از افراد مرده، استفاده از سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPSCs) و... برای درمان دیابت نوع یک مورد استفاده قرار گرفته است اما هر کدام به دلایلی کارسازی نبوده است. در عوض استفاده از این سلول های iPS، محققین رو به سمت استفاده از منبعی در دسترس تر یعنی سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی آوردند که پیش سازهای اسپرمی هستند و از اندام اهداکننده های انسانی فوت شده استخراج شدند. از آن جایی که این سلول های بنیادی اسپرماتوگونیایی همه ژن های لازم برای سلول های بنیادی جنینی را دارد، لازم نیست برای تحریک این سلول ها به تغییر شکل و تمایز از ژن دیگری استفاده کرد. دکتر گالیکانو می گوید: به نظر می رسد که زمانی که این سلول ها را از نیچ بیضه ای شان جداسازی می کنیم، آن ها سر در گم می شوند و هر سه لایه جنینی را به ظرف چند هفته شکل می دهند. آن ها سلول های بنیادی پرتوان واقعی هستند. با برداشتن یک گرم از بافت بیضه ای می توان حدود یک میلیون سلول بنیادی در آزمایشگاه تولید کرد. این سلول ها بسیاری از مارکرهای زیستی مختص سلول های بتای جزایر پانکراسی را دارد هستند. زمانی که این سلول ها به موش دیابتی که سیستم ایمنی اش سرکوب شده بود، تزریق شدند، سطح گلوکز خون آن را کاهش دادند و این اثر به مدت یک هفته باقی بود اما به نظر می رسد که بتوان راهی برای افزایش مدت زمان اثر آن ها پیدا کرد.

پایان مطلب/