به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، موش هایی که این محققین تولید کرده اند سطوح بالایی از پروتئینی به نام کادهرین دارند که به اتصال سلول ها به یکدیگر کمک می کند. در مغز، کادهرین ها موجب تقویت سیناپس های بین نورون ها می شوند. فرایند یادگیری(از جمله یادگیری ها در مورد احساس سرخوشی ناشی از یک داروی محرک) نیازمند تقویت سیناپس های خاصی است. پروفسور شرناز بامجی و همکارانش در بریتیش کلمبیا تصور می کردند که کادهرین اضافی در مدار پاداش و سرخوشی ناشی از یک فرایند، موجب می شود که موش ها به اعتیاد کوکائین مستعد شوند. اما در مقاله ای که آن ها در  Nature Neuroscience به چاپ رسانده اند نشان داده اند که عکس این موضوع نیز می تواند صادق باشد.

آن ها کوکائین را چندین بار در روز به موش ها تزریق کردند و آن ها را درون قفس هایی قرار دادند که دارای سه اتاق مجزا بود و از طریق آن ها، محققین کوکائین را به موش ها می رساندند. بعد از چندین روز که آن ها به این طریق کوکائین را به موش ها رساندند، موش ها را درون قفس آزاد گذاشتند که به هر کدام از اتاق های قفس که دوست دارند بروند. موش های طبیعی اغلب تمایل داشتند که تمام مدت را در اتاقی بمانند که از طریق آن به آن ها کوکائین رسانده می شد، اما موش هایی که برای داشتن کادهرین اضافی مهندسی ژنتیک شده بودند، تنها نیمی از زمان را در آن اتاق سپری کردند که نشان می دهد که این موش ها حافظه قویی را از اعتیاد به دارو شکل نداده اند.

پایان مطلب/