به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، مطالعات گذشته نشان داده است که آنتی بادی های PD-1 و PD-L1 با آزادسازی سلول های T سیستم ایمنی بدن با سرطان مبارزه می کنند. اما محققین دانشکده پزشکی دانشگاه استنفورد نشان داده اند که این ایمنی درمانی به روشی کاملا متفاوت از آن چه تصور می شود عمل می کند که شامل تحریک ماکروفاژهای سیستم ایمنی برای بلعیدن سلول های سرطانی است!. این یافته ها ممکن است برای بهبود و افزایش استفاده از ایمنی درمانی علیه سرطان کاربرد داشته باشد.

PD-1 یک گیرنده سلولی است که نقش مهمی را در مراقبت از بدن در برابر سیستم ایمنی بیش فعال بازی می کند. در بیماری های اتوایمن، سلول های T که باید به تشخیص و تخریب سلول های بیمار یا آسیب دیده بپردازند، به اشتباه به سلول های سالم حمله می کنند و موجب بیماری های اتوایمنی مانند MS می شوند. در این میان PD-1 به صورت یک چک پوینت برای ایمنی عمل می کند و موجب تنظیم سلول های T‌بیش از حد فعال می شود. اما ده سال پیش بود که محققین دریافتند که سلول های سرطانی این مکانیسم را به نوعی دزدیده و به عنوان راهی برای فرار از سلول های T‌استفاده می کنند. آن ها شروع به تولید PD-L1 می کنند که بوسیله گیرنده PD-1 تشخیص داده می شود و مانع از حمله سلول های T به تومور می شود. در واقع بدین ترتیب سلول های سرطانی پیام با مضمون"من را نکش" برای سلول های T‌می فرستند!. استفاده از آنتی بادی های مربوط به PD-1‌وPD-L1  یکی از پیشرفت های مهم صورت گرفته در ایمنی درمانی سرطان است، بدین معنی که این آنتی بادی ها ترمز یا مانع موجود سد راه عملکرد سلول های T را بر می دارند.

اما محققین دریافته اند که فعال سازی PD-1 فعالیت ضد سرطانی نوع دیگری از سلول های ایمنی به نام ماکروفاژها را نیز مهار می کند. وایزمن و همکارانش دریافته اند که استفاده از آنتی بادی که پروتئین CD47 را بلوک کند می تواند ماکروفاژها را ترغیب به تخریب سلول های سرطانی کند. اما مشخص نیست که ماکروفاژهاتا چه حد در موفقیت درمانی آنتی بادی های PD-1‌و PD-L1 دخیل هستند. کاربردهای عملی این یافته ها می تواند بسیار مهم باشد و منجر به ایجاد درمان هایی شود که هم سلول  های T و هم ماکروفاژها را ترغیب به تخریب تومورها کند.

پایان مطلب/