به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، محققین دانشگاه بوفالو روشی را طراحی و با موفقیت تست کرده اند که می تواند میزان ارتباط نتایج یافته های بدست آمده از مدل های موشی با بیماری های انسانی را مشخص سازد. این روش اجازه مقایسه سلول های انسانی و جوندگان را می دهد و رفرنسی را برای درک این که آیا الگوهای بیان ژنی بین گونه ها حفظ شده است یا خیر معرفی می کند.

در مورد MS، بسیاری از مطالعاتی که قصد داشته اند دستاوردهای بدست آمده از مطالعات جانوری را در مطالعات بالینی انسانی تست کنند با شکست روبرو شده اند.  اما هدف اولیه این مطالعه درک سطح مولکولی و سلولی سنتز میلین و تفاوت های آن در مورد موش و انسان بوده است. میلین به صورت عایقی از چربی دور سلول های عصبی را می گیرد و بوسیله سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی سنتز می شود و محققین یکی از دلایل عدم موفقیت مطالعات بالینی را تفاوت های اصاسی در نوع و سطح بیان ژن ها در پیش سازهای اولیگودندروسیتی انسانی و موشی می دانند. به این منظور آن ها از یک نرم افزار آنالیز ژنی به نام WCGNA‌استفاده کردند که  ژن های با الگوی بیان مشابه را کلاستر می کند و اجازه آنالیز بیان ژن های حفظ شده و منشعب شده بین انسان و جوندگان را می دهد. محققین این نرم افزار را با روشی مشابه برای سلول های جداسازی شده از موش، رت و انسان بکار بردند و آنالیزهای آن نشان  داد که پروتئین GNP4 که انتقال پیام دخالت دارد در تکوین پیش سازهای اولیگودندروسیتی انسانی نیز نقش دارد. افزایش بیان GNB4 می تواند منجر به این امر شود که پیش سازهای اولیگودندروسیتی انسان بلافاصله بعد از پیوند به یک مدل سلول درمانی انسانی به صورت سریع شروع به میلین سازی کنند. بنابراین بیان این پروتئین در سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی  می تواند یک هدف درمانی برای تشکیل اولیگودندروسیت ها در بیماران مبتلا به MS باشد.

پایان مطلب/