به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، سلول های شناسایی شده ی جدید در منطقه ای از هیپوتالاموس به نام منطقه incerta جای می گیرد و می توان به عنوان ناحیه ای موثر برای رفع اخنلالات خواب ( مانند بی خوابی و نارکالوپسکی ) از آن ها استفاده نمود. این اختلالات بدلیل عملکرد ناصحیح نورون های تنظیم کننده ی خواب است. نورون ها ژنی به نام Lhx6 را بیان می نمایند. بیان ژن  Lhx6در سلول های این ناحیه از مغز، پیش از این مشاهده نشده و به نظر می رسد این ناحیه، منطقه ی incerta را به مناطقی از مغز منتقل می کند که خواب و بیداری را کنترل می کنند. از آنجائی که هیپوتالاموس یک سیستم قدیمی است که نسبتا در طی تکامل از ماهی به انسان حفاظت شده است ، دانستن ساختار ژنتیکی و شیمیایی آن در موش می تواند اطلاعاتی از اتفاقاتی که در مغز انسان رخ می دهد نیز بدهد. 

Lhx6 ژنی است که برای شکل دهی به نورون ها ضروری است. سلول هایی در نواحی دیگری از مغز وجود دارند که ژن Lhx6 برای رشد آن ها ضروری است. برای مثال اختلال در بیان ژن Lhx6 می تواند باعث بوجود آمدن بسیاری از بیماری ها مانند صرع شدید شود. دانستن عملکرد این ژن در سایر سلول ها منجر به دانستن نقش آن در نورون های القا کننده ی هوشیاری شد. خواب نرمال دو قسمت دارد خواب با حرکات سریع چشم (REM) و خواب بدون حرکات سریع چشم (non-REM). اغلب خواب ها خواب REM است. خواب non-REM عمیق تر است و بدن در آن غیرفعال تر می باشد. هر دو این خواب ها برای سلامتی لازم است. برای آزمودن نقش ژن Lhx6 در  قسمت های خواب، محققین از یک گیرنده ی طراحی شده ای استفاده نمودند که بوسیله ی داروهایی طراحی می شود که فعالیت این نورون ها را در موش افزایش می دهد. سپس رفتار آن ها را مشاهده می نمایند. زمانی که نورون ها فعال می شوند، محققان افزایش هشت ساعته ی هر دو نوع خواب  REM  و  non-REM را مشاهده نمودند. تعداد سلولها با بیان سلولی Lhx6 مرتبط است. این سلول ها نورون هایی می باشند که هبپوکراتین نیز ترشح می کنند. هیپوکراتین سیگنالی است که باعث القا حالت بیداری  و هوشیاری می شود و در نارکالوپسکی دچار اختلال می شود. محققان با استفاده از داروهای مسدود کننده ی فعالیت هیپوکراتین، نشان دادند که باعث افزایش خواب non-REM و سایر فعالیت های مربوط به بیان ژن Lhx6 می شود. اما کاهش هیپوکراتین باعث افزایش خواب REM نمی شود. بطور کل این موضوع نشاندهنده ی آن است که Lhx6 نه تنها مانع از تولید هایپوکراتین می شود بلکه مانع از فعالیت سایر سلول های القا کننده ی هوشیاری نیز می شود.

برای اطمینان از تاثیر این ژن در نورون های القا کننده ی هوشیاری، محققان هر دو شکل از نورون ها (القا کننده ی خواب و القا کننده ی هوشیاری) را تخریب کرده و مانع از فعالیت آن ها شدند، موش ها زمان کمتری را خواب بودند که نشان دهنده ی کاهش خواب REM و non-REM است. در این مطالعه نیز نتایج مشابهی را بدست آوردند و دریافتند که بیان ژن Lhx6 برای کنترل خواب ضروری است. بیان ژن Lhx6 در نورون باعث افزایش خواب REM و non-REM می شود که باعث افتراق آن ها از سایر انواع سلول های تنظیم کننده ی خواب می شود. سلول ها در این قسمت مغز چندین رفتار دیگر را نیز کنترل می کنند. حال این سوال مطرح است که این سلول ها در چه فعالیت های دیگری نقش دارند.

پایان مطلب/