به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، دستاوردهای پژوهشی در انستیتو کارولینسکا نشان داده است که تنوع در ژن هایی که آنزیم CYP2C19 را کد می کنند منجر به تفاوت های قابل توجهی در سطح دریافتی escitalopram در بیماران می شود و دوز تجویزی escitalopram مبتنی بر ژنتیک خاص هر بیمار می تواند نتایج درمانی را به میزان قابل توجهی بهبود ببخشد.

در درمان دارویی افسردگی معمولا از مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین(SSRIs) استفاده می شود که در بین آن ها escitalopram از همه بیشتر در بالین استفاده می شود. با این حال، استفاده از این دارو به دلیل این که همه بیماران به طور یکسانی به دارو پاسخ نمی دهند با محدودیت هایی مواجه است. به همین دلیل محققین به دنبال ارائه بیومارکرهای ژنتیکی هستند که بتواند پاسخ هر فرد به دارو را پیش بینی کند. در این راستا محققین انستیتو کارولینسکا کشف کرده اند که تنوع در ژن کد کننده آنزیم مسئول متابولیسم escitalopram موسوم به CYP2C19 در این پاسخ دهی بسیار مهم و تعیین کننده است. افرادی که دارای واریته ژنی خاص هستند و سطح خونی این آنزیم در آن ها بالا است، سطح escitalopram بسیار پایینی نیز دارند که روی علایم افسردگی آن ها اثر می گذارد و  بیماران با نقص در ژن CYP2C19 به دوز بسیار بالایی از دارو نیاز دارند. به طور کلی، یک سوم بیمارانی که در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفته بودند، سطح خونی خیلی بالا یا خیلی پایین این دارو را تجربه کردند. جالب این که به نظر می رسد که 30 درصد بیمارانی که یک واریته  ژنی را دریافت می کند دارای سطح اضافی یا غیر کافی آنزیم هستند و ظرف مدت یک سال به استفاده از داروهای دیگر روی می آورند.

روی هم رفته این مطالعه نشان می دهد که ژنوتیپینگ CYP2C19 می تواند ارزش بالینی قابل توجهی در دوزهای فردی escitalopram داشته باشد تا این دارو اثرات ضد افسردگی بهتری را روی بیماران بر جای بگذارد.

پایان مطلب/