سرطان های ریه در برخی از آفریقایی-آمریکایی ها و اروپایی-آمریکایی ها تفاوت های زیستی دارد
تفاوت در ژن های بیان شده در سرطان های ریه غیر کوچک(NSCLCs) مربوط به برخی آفریقایی-آمریکایی ها و اروپایی-آمریکایی ها نشانمی دهد که تفاوت های نژادی در بیولوژی این سرطان وجود دارد که می تواند شواهد بالینی داشته باشد.
امتیاز:
به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، انسان در حال ورود به عصری از پزشکی دقیق(precision medicine) است که در آن تشخیص و تصمیمات درمانی برای هر بیمار سرطانی بر مبنای ارزیابی های مولکولی و شیمیایی دقیق همان فرد صورت می گیرد. بسیاری از مطالعات چالش برانگیزی و انقلابی که در زمینه پزشکی دقیق صورت گرفته است، با کار روی یک جمعیت حداقل از انسان ها یا جوامع مختلف صورت گرفته است و گاها قابل بسط به همه نیستند. به همین دلیل نمی توان از موثر بودن یک درمان روی جمعیت های مختلف مطمئن بود و محققین بسیاری بدنبال یافتن شباهت ها و تفاوت های موجود در این زمینه هستند. مطالعه بیولوژی سرطان ریه در آفریقایی-آمریکایی ها یک گام رو به جلو به سمت این هدف محسوب می شود. دکتر خدیجه میشل و همکارانش در انستیتو سرطان بتسدا در مریلند، بافت طبیعی و NSCLC بدست آمده از 64 افریقایی-آمریکایی و 74 اروپایی-آمریکایی بدست آمده طی جراحی را از نظر بیان ژن و میکرو RNA مورد آنالیز قرار دادند. نتایج نشان داد که بیان 2210 ژن در NSCLCهای بیماران آفریقایی-آمریکایی در مقایسه با بافت طبیعی شان، بیش از دو برابر افزایش یا کاهش داشته است. این در حالی است که در نمونه های اروپایی-آمریکایی، 2921 ژن از این تفاوت برخوردار بود. بسیاری از ژن ها در هر دو جمعیت بین نمونه های NSCLC و نمونه های طبیعی متفاوت بودند. در این میان 637 ژن به تنهایی در جمعیت آفریقایی-آمریکایی و 1844 ژن در جمعیت اروپایی-آمریکایی به تنهایی بیان شدند. ژن هایی که تنها در نمونه های NSCLC آفریقایی-آمریکایی به تنهایی به صورت افتراقی بیان می شوند بیشتر در بیولوژی سلول های بنیادی و رفتار تهاجمی سلول ها نقش داشتند ولی ژن هایی که به طور افتراقی تنها در اروپایی-آمریکایی ها بیان می شوند، در چرخه سلولی، میتوز و تکثیر نقش دارند.
این مطالعه به خوبی نقص اطلاعاتی موجود در مورد تفاوت های نژادی افراد در زیست شناسی سرطان را به خوبی نشان می دهد و نشان می دهد که تفاوت های ژنی در بین افراد تا چه میزان روی پیشرفت سرطان، پاسخ دهی به درمان و در نهایت بقای بیمار تاثیر گذار است.
پایان مطلب/