به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، بیشتر درمان هایی که برای اعتیاد ارائه شده است روی بلوک کردن یا فعال کردن گیرنده هایی فوکوس کرده اند که مواد مخدری مانند هروئین به آن ها متصل می شود. هر چند این رویکرد می تواند در کوتاه مدت موثر باشد اما قادر نیست مساله به صورت اساسی حل کند. در مطالعه ای در دانشگاه بوفالو محققین نشان داده اند که چگونه سلول های گلیالی(سلول های غیر عصبی) مغز در تنظیم پاسخ های سلولی و رفتاری به هروئین نقش دارند. این در حالی است که در زمینه اعتیاد، بیشتر محققینن روی نورون ها فوکوس داشته اند و کمتر به سلول های گلیالی پرداخته شده است. در تلاش برای مطالعه نقش بالقوه سلول های گلیالی در اعتیاد، زمانی که این محققین به توالی یابی RNA بافت مشتق از جانور معتاد به هروئین پرداختند، تغییراتی را در ژن هایی مشاهده کردند که معمولا مارکری برای نوعی از سلول های بنیادی گلیالی موسوم به سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی یا OPCها هستند. سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی در ساخت میلین نقش دارند و برای ارتباط موثر بین نورون ها نیز حیاتی هستند.

در سال 2014، دیتز و همکارانش در بوفالو دریافته بودند که ژن SOX10 به عنوان یک سوئیچ اصلی برای تمایز سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی به سمت میلین سازی عمل می کند. اما در این مطالعه دیتر و همکارانش برای تعیین این موضوع پرداختند که زمانی که ژن های کد کننده سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی در معرض هروئین قرار می گیرند چه اتفاق می افتد. آن ها بیان این ژن ها را با استفاده از ژن درمانی ویروسی در جانوران آزمایشگاه معتاد شده افزایش دادند. نتایج بسیار جالب بود: زمانی که یکی از دو ژن SOX10 یا BRG1 افزایش بیان یافت، اشتیاق جانور برای مصرف هروئین کاهش یافت. جالب تر این که رفتارهای ناشی از اعتیاد نیز در آن ها کاهش یافت. این مانند این می ماند که مغز سعی در برقرار ارتباط مجدد و یا سازش پذیری میلین برای عملکرد طبیعی دارد، اگرچه این فرضیه نیاز به تحقیق بیشتر دارد. دیتز بر این باور است که بعد از قرار گرفتن در معرض هروئین، مغز شروع به تنظیم افزایشی سلول های پیش ساز اولیگودندروسیتی در تلاش برای تعمیر ارتباط مختل شده بین بخش های مختلف مغز می کند.

پایان مطلب/