به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، اختلالات عضلانی اسکلتی وابسته به سن مانند سارکوپنیا، به یکی از نگرانی های جامعه تبدیل شده اند. در مطالعه ای که اخیر بوسیله دکتر یوگه و همکارانش در دانشگاه هیروشیما صورت گرفته است، این محققین به شباهت های بین از دست رفتن توده عضلانی طی سفرهای فضایی و کاهش توده عضلانی در زمان پیری اشاره داشته اند. آن ها فرایندی را شناسایی کرده اند بیان ژن را در سلول های عضلانی در حال تمایز در فضا تحت تاثیر قرار می دهد و سلول ها را در حضور جاذبه نیز تحت تاثیر قرار می دهد.

در این مطالعه به منظور بررسی آن چه برای سلول های عضلانی رتی با گذشت زمان اتفاق می افتد، محققین سلول ها را با دارویی که متیلاسیون DNA را متوقف می کند تیمار کردند. متیلاسیون DNA، فرایندی است که بیان ژن و تمایز سلول های عضلانی را کنترل می کند. در ادامه، محققین سلول ها را درون شرایط جاذبه و یا تحت شبیه سازی شرایط بی وزنی کشت دادند. سلول ها در شرایط نبود جاذبه، تمایز سلولی کمتری را نشان دادند. با این حال، سلول هایی که بدون دارو رشد کردند، فیبرهای عضلانی را در یک نرخ آهسته تر تشکیل دادند و بیان ژن کمتری داشتند. ژنی به نام MyoD1، به عنوان یکی از ژن های اصلی دخیل در فرایند عضله زایی، در شرایط بی وزنی و در شرایط که با داروی مهار کننده متیلاسیون DNA تیمار صورت گرفته بود، پایین ترین بیان را نشان داد.

به نظر می رسد که تحت شرایط بی وزنی یا بدون آن، متیلاسیون DNA نقش کلیدی را در تنظیم تمایز سلول های عضلانی بازی می کند. این یافته ها بر اهمیت ژن هایی که تحت تاثیر متیلاسیون DNA قرار می گیرند، تاکید دارد. این یافته ها بر ژن هایی تحت تاثیر متیلاسیون DNA شبیه MyoD1 به عنوان هدفی برای درمان بیماران که دچار آتروفی عضلانی هستند، تاکید دارد. نتایج این مطالعه می تواند در مطالعات فضایی، جایی که آتروفی عضلانی فضانوردان اتفاق می افتد مورد استفاده قرار گیرد.

پایان مطلب/