به گزارش بنیان به نقل از news-medical.net، محققین در دانشگاه Emory موش هایی را تولید کرده اند که تا حدی فاقد یکی از این ژن های کلید موسوم به MIR-137 هستند و از آن ها برای یافتن راهی برای ایجاد یک درمان بالقوه برای ASD استفاده کرده اند. موش هایی که تا حدی فاقد MIR-137 باشند دچار نقص های یادگیری و شناختی می شوند و دارای رفتارهای تکراری بوده و رفتار اجتماعی آن ها نیز مختل می شود. MIR-137  یک میکروRNA را کد می کند که صدها ژن دیگر را تنظیم می کند و این ژن ها با شیزوفرنی و ASD مرتبط هستند.

با تیمار موش های جهش یافته با پاپاورین(papaverine) که یک گشاده کننده عروقی است، محققین توانستند عملکرد موش ها در با توجه به تست در راهروهای تو در تو(maze) و هم چنین تست های رفتارهای اجتماعی بهبود ببخشند. پاپاورین یک مهار کننده آنزیم Pde10a است که در موش های جهش یافته میزان آن بالا می رود. این مطالعه نشان داده است که تنها مقادیر درست از MIR-137 برای عملکرد صحیح ضروری است و افراد فاقد MIR-137 دچار ناتوانی های ذهنی و اختلالات طیف اوتیسم می شوند و این در حالی است که موتاسیون های ژنتیکی که موجب افزایش سطح MIR-137 شوند می توانند منجر به شیزوفرنی شوند.

این مطالعه MIR-137 را کاندیدای مناسبی برای ایجاد داروها و درمان های هدفمند برای شیزوفرنی و اختلالات طیف اوتیسم معرفی می کند.

پایان مطلب/