به گزارش بنیان، محققان دانشگاه پنسیلوانیا-آمریکا، اثربخشی سلول‌های بنیادی مزانشیمی‌ مشتق از لثه انسانی (Gingiva-derived Mesenchymal Stem Cells) را در ترمیم اعصاب محیطی در مدل موش صحرایی نشان داده‌اند. به گفته این تیم، یافته های آنها می‌تواند به کاربردهای بالینی برای ترمیم عصب انسان در آینده منجر شود.

در حال حاضر، جراحان برای ترمیم آسیب عصبی وارده در صورت یا دهان، عصبی را از بازو یا پا برداشته و برای بازگرداندن حرکت یا احساس به محل اولیه ضربه، از آن استفاده می‌کنند. این روش، که به عنوان اتوگرافت عصبی شناخته می‌شود، استاندارد مراقبت از ترمیم عصب است. با این حال، این عمل همیشه باعث رشد مجدد کامل و عملکردی عصب نمی‌شود و می‌تواند باعث آسیب به قسمتی از بدن که قبلاً صدمه ندیده است، شود.

این تیم با رویکردی نوآورانه برای ترمیم عصب هدایت شده، که به تازگی در نشریهnpj Regenerative Medicine آمده است، از سلول های بنیادی مزانشیمی‌مشتق از لثه انسانی (GMSCs) را برای رشد سلول‌های شوان (سلول‌های بازسازی کننده‌ی سیستم عصبی محیطی که باعث ایجاد میلین و رشد عصبی می‌شوند)، استفاده کرد.

آنها نشان دادند که تزریق این سلول‌ها همراه با داربست سه بعدی هیدروژل کلاژن و استفاده از آنها برای هدایت ترمیم آسیب های عصب صورت موش صحرایی، همان تأثیر عمل پیوند اتوگرفت را دارد. بر اساس نتایج بدست‌آمده، حیوانات پیوند شده با سلول‌های بنیادی، افتادگی صورت کمتری نسبت به گروه کنترل داشتند و سلول‌های بنیادی کاشته شده نیز ماه‌ها پس از پیوند در حیوانات زنده ماندند.

مسئول این طرح خاطر نشان کرد که این رویکرد همچنین به بیماران مبتلا به سرطان دهان یا آسیب صورت، این فرصت را می‌دهد تا از بافت خود برای بازیابی عملکرد و توان حرکتی و بهبود زیبایی استفاده کنند. علاوه بر این، توسعه‌ی این مدل می‌تواند به ترمیم عصب آسیب دیده در سایر نواحی بدن نیز کمک کند.

پایان مطلب/

لینک منبع: https://www.nature.com/articles/s41536-021-00170-y