به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، وقتی رژیم غذایی و ورزش به حل مشکل چاقی کمک نکند، جراحی می‌تواند به یک روش درمانی موثر برای چاقی باشد. در این بین اما افرادی که مایل به جراحی نیستند، گزینه‌های دیگری نیز دارند، از جمله قرار دادن بالون کاهش اشتها یا سایر ایمپلنت‌ها در معده. اکنون، محققان در ACS Applied Materials & Interfaces گزارش داده‌اند که این روش را در حیوانات آزمایشگاهی با پوشاندن یک ایمپلنت با رنگ فعال‌شده با لیزر که سلول‌های تولیدکننده گرلین، «هورمون گرسنگی» را می‌کشد، تقویت کرده‌اند.
ایمپلنت‌ها را می‌توان پس از بی حسی موضعی از طریق دهان در معده قرار داد. در سال 2019، Hwoon-Yong Jung، Jung-Hoon Park و همکارانش نوع جدیدی از ایمپلنت را طراحی کردند. "دستگاه القای سیری داخل معده" (ISD) از یک استنت - که در قسمت تحتانی مری قرار دارد - تشکیل شده است که به دیسکی متصل است که در دهانه معده قرار دارد. دیسک دارای یک سوراخ در مرکز برای عبور غذا است. آزمایشات روی خوک‌ها نشان داد که ISD با افزایش احساس سیری و کاهش سطوح گرلین، که توسط سلول‌های نزدیک بالای معده تولید می‌شود، مصرف غذا و افزایش وزن را کاهش داد. اما این دستگاه عوارضی از جمله رفلاکس اسید و مهاجرت به معده ایجاد کرد. در جدیدترین پروژه، این محققین می‌خواستند دریابند که آیا می‌توانند با پوشاندن دیسک ISD با ترکیبی که با یک شات نور لیزر، می‌تواند برخی از سلول‌های تولید کننده گرلین را از بین ببرد، گرلین را حتی بیشتر سرکوب کنند یا خیر. سپس ایمپلنت را می‌توان برداشت تا از عوارض جانبی مرتبط با طراحی اولیه جلوگیری شود.
در این مطالعه مقدماتی، این تیم تحقیقاتی، ISD ها را با متیلن بلو، که یک داروی مورد تایید FDA بوده، پوشاندند و سپس آن‌ها را در معده خوک‌های جوان قرار دادند. هنگامی که این پوشش در معرض نور لیزر قرار گرفت، اکسیژن منفرد را آزاد کرد، شکل پرانرژی از اکسیژن که سلول‌های تولیدکننده گرلین مجاور را در معده خوک‌ها از بین برد و سپس به سرعت ناپدید شد. پس از یک هفته از درمان، سطوح گرلین و افزایش وزن بدن را در مقایسه با خوک درمان نشده به نصف کاهش داد، اگرچه این تفاوت‌ها در هفته‌های بعد کاهش نشان داده اما با درمان با نور تکرار شد. به گفته محققان، با توسعه بیشتر، این روش ساده می‌تواند به نوع جدیدی از درمان کم تهاجمی برای کمک به کاهش وزن بیماران چاق تبدیل شود.
پایان مطلب/
لینک منبع:

https://DOI: 10.1021/acsami.2c00532