به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، ویروس آبله میمون در حال گسترش می‌باشد. بیش از 120 مورد تایید شده یا مشکوک آبله میمون، نوعی بیماری ویروسی نادر که به ندرت در خارج از آفریقا شناسایی می‌شود، هفته گذشته در حداقل 11 کشور غیر آفریقایی گزارش شده است. ظهور ویروس در جمعیت‌های جداگانه در سراسر جهان که معمولاً ظاهر نمی‌شود، دانشمندان را نگران کرده است و آن‌ها را به تکاپو برای یافتن پاسخ انداخته است.
Anne Rimoin، اپیدمیولوژیست از دانشگاه کالیفرنیا لس آنجلس که بیش از یک دهه است در جمهوری دموکراتیک کنگو آبله میمون را مطالعه کرده است، می‌گوید: دیدن این نوع گسترش نگران کننده است.
این ویروس، آبله میمون نامیده می‌شود زیرا محققان برای اولین بار در سال 1958 آن را در میمون‌های آزمایشگاهی شناسایی کردند، و تصور می‌شود که از حیوانات وحشی مانند جوندگان به مردم و یا از افراد آلوده منتقل می‌شود. سالانه به طور متوسط، چند هزار ابتلا در آفریقا، به طور معمول در بخش‌های غربی و مرکزی این قاره گزارش می‌شود. اما موارد خارج از آفریقا به تعداد انگشت شماری محدود بوده است که با سفر به آفریقا یا واردات حیوانات آلوده مرتبط است. این درحالی است که، تعداد موارد شناسایی شده در خارج از آفریقا تنها در هفته گذشته (که البته افزایش تعداد آن قطعی است) از سال 1970، زمانی که ویروس برای اولین بار به عنوان عامل بیماری در انسان شناسایی شد، به بیش از 120 مورد رسیده است. این گسترش سریع همان چیزی است که دانشمندان را در حالت آماده باش قرار داده است.
Jay Hooper، ویروس شناس در مؤسسه تحقیقات پزشکی بیماری‌های عفونی ارتش ایالات متحده در فورت دیتریک، مریلند، می‌گوید; احتمالا آبله میمون مانند SARS-CoV-2 (ویروس کرونا عامل همه گیری COVID-19) نیست. این بیماری به آسانی از فردی به فرد دیگر منتقل نمی‌شود و از آنجایی که مربوط به ویروس آبله است، درمان‌ها و واکسن‌هایی برای جلوگیری از انتشار آن وجود دارد. با این حال دانشمندان نگران هستند، زیرا هر رفتار ویروسی جدید نگران کننده است.
برخلاف SARS-CoV-2 که از طریق قطرات ریز معلق در هوا به نام آئروسل‌ها پخش می‌شود، تصور می‌شود که آبله میمون از تماس نزدیک با مایعات بدن مانند بزاق در اثر سرفه منتشر می‌شود. هوپر می‌گوید، این بدان معناست که فرد مبتلا به آبله میمون احتمالاً با تماس‌های نزدیک نسبت به فرد مبتلا به SARS-CoV-2 آلوده کننده است. هر دوی این ویروس‌ها می‌توانند علائمی شبیه آنفولانزا ایجاد کنند، اما آبله میمون همچنین باعث بزرگ شدن غدد لنفاوی و در نهایت ضایعات مشخص پر از مایع در صورت، دست‌ها و پاها شود. اکثر مبتلایان در عرض چند هفته بدون درمان از آبله میمون بهبود می‌یابند.
در 19 می، محققان در پرتغال اولین پیش نویس ژنوم ویروس آبله میمون را که در آنجا شناسایی شده بود آپلود کردند، اما Gustavo Palacios، ویروس شناس در دانشکده پزشکی Icahn در شهر نیویورک، تاکید می‌کند که هنوز این یک پیش نویس بسیار اولیه است و قبل از نتیجه گیری قطعی باید کار بیشتری انجام شود.
آنچه محققان می‌توانند از این داده‌های ژنتیکی اولیه دریافت کنند این است که ویروس آبله میمون مربوط به یک سویه ویروسی است که عمدتاً در غرب آفریقا یافت می‌شود. این سویه باعث بیماری خفیف‌تر می‌شود و نرخ مرگ و میر کمتری دارد که در حدود 1٪ در جمعیت‌های فقیر و روستایی گزارش شده است. اما اینکه این سویه چقد با سویه‌های قبلی شباهت دارد هنوز ناشناخته باقی مانده است.
برخلاف SARS-CoV-2، که یک ویروس RNA و به سرعت در حال تکامل است و انواع آن به طور منظم از مصونیت در برابر واکسن‌ها و عفونت قبلی دور شده‌اند، ویروس آبله میمون یک ویروس DNA نسبتاً بزرگ است. ویروس‌های DNA  در تشخیص و ترمیم جهش‌ها بهتر از ویروس‌های RNA هستند، به این معنی که بعید است ویروس آبله میمون به طور ناگهانی جهش یافته باشد تا در انتقال انسان مهارت پیدا کند.

"آنچه نگران‌ کننده است"
با این حال، تشخیص آبله میمون در افرادی که هیچ ارتباط ظاهری با یکدیگر ندارند نشان می‌دهد که ویروس ممکن است بی‌صدا در حال گسترش باشد. برخلاف SARS-CoV-2 که می‌تواند بدون علامت پخش شود، آبله میمون معمولاً وقتی فرد را مبتلا می‌کند تا حدی ایجاد ضایعات پوستی می‌کند. حال اگر آبله میمون بدون علامت گسترش یابد، به طور ویژه نگران کننده خواهد بود زیرا ردیابی ویروس را سختتر می‌کند.
معمای دیگر این است که چرا تقریباً همه موارد شامل مردان 20 تا 50 ساله می‌شود که بسیاری از آن‌ها همجنس‌گرا، دوجنس‌گرا هستند و با مردان رابطه جنسی دارند (GBMSM). اگرچه آبله میمون از راه جنسی منتقل نمی‌شود، اما فعالیت جنسی مطمئناً به منزله تماس نزدیک است. محتمل‌ترین توضیح برای این الگوی انتقال غیرمنتظره این است که ویروس به طور تصادفی در یک جامعه GBMSM وارد شده و ویروس در آنجا به گردش خود ادامه داده است. پس از تکمیل تحقیقات اپیدمیولوژیک، که می‌تواند هفته‌ها طول بکشد و شامل ردیابی دقیق تماس است، دانشمندان ایده بهتری در مورد منشاء شیوع و عوامل خطر عفونت خواهند داشت.
"استراتژی‌های مهار"
دانشمندان از زمانی که کمپین ریشه کنی آبله، ویروس اصلی، در دهه 1970 را آغاز کردند و آن را نابود کردند، آبله میمون را زیر نظر داشتند. زمانی که آبله به لطف واکسیناسیون‌های جهانی دیگر تهدیدی نبود، مقامات بهداشت عمومی توصیه تلقیح آبله را متوقف کردند و هر سالی که از ریشه کنی آبله می‌گذرد، تعداد جمعیتی از انسانها که ایمنی ضعیفی نسبت به این ویروس‌ها دارند یا هیچ ایمنی ندارند، افزایش یافته است.
"مدل‌های مقابله با ویروس آبله میمون "
از گذشته تا کنون چند مورد شیوع وجود داشته است. به عنوان مثال، جمهوری دموکراتیک کنگو برای چندین دهه با آبله میمون دست و پنجه نرم می‌کند و نیجریه با حدود 500 مورد مشکوک و بیش از 200 مورد تایید شده، از سال 2017، زمانی که این کشور اولین مورد خود را در موارد بیشتر گزارش کرد، شیوع گسترده‌ای را تجربه کرده است. ایالات متحده همچنین شیوع بیماری را در سال 2003 گزارش کرد، زمانی که یک محموله جوندگان از غنا ویروس را به سگ‌های خانگی دشتی در ایلینوی گسترش داد و بیش از 70 نفر را مبتلا کرد.
با این حال مقامات بهداشت عمومی در برابر آبله میمون ناتوان نیستند. به عنوان یک اقدام احتیاطی در برابر بیوتروریسم، کشورهایی مانند ایالات متحده دارای واکسن‌های آبله و همچنین یک درمان ضد ویروسی هستند که تصور می‌شود در برابر ویروس بسیار مؤثر است. اما، درمان‌ها احتمالاً در مقیاس بزرگ به کار نخواهند رفت و کارکنان مراقبت‌های بهداشتی احتمالاً در عوض از روشی به نام «واکسیناسیون حلقه‌ای» برای جلوگیری از انتشار آبله میمون استفاده می‌کنند: با این روش افراد در تماس نزدیک با مبتلایان به آبله میمون واکسینه می‌شوند تا راه‌های انتقال قطع شود.
بر اساس داده‌هایی که تاکنون دیده شده، محققین آمریکایی معتقدند که شیوع بیماری‌های کنونی احتمالاً به استراتژی‌های مهار فراتر از واکسیناسیون حلقه‌ای نیاز نخواهد داشت. حتی در مناطقی که آبله میمون هر روز اتفاق می‌افتد، این عفونت یک عفونت نسبتاً نادر است.
پایان مطلب/
لینک منبع:
https://www.nature.com/articles/d41586-022-01421-8