به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، نتایج یک کارآزمایی بالینی در UC Davis Health و شش سایت دیگر نشان داد که سلول درمانی برای بیماران مبتلا به دیستروفی عضلانی دوشن در مراحل پایانی(DMD) ( یک اختلال ژنتیکی نادر که باعث از دست دادن عضله و اختلالات فیزیکی در جوانان می‌شود) نویدبخش بوده است. به نظر می‌رسد این درمان در توقف زوال اندام فوقانی و عملکرد قلب موثر و ایمن باشد. این اولین درمانی است که منجر به بهبود عملکردی معنی دار در شدیدترین موارد بیماران DMD می‌شود. کریگ مک دونالد، استاد و رئیس طب فیزیکی و توانبخشی و استاد اطفال در UC Davis Health و محقق ملی این کارآزمایی و همچنین نویسنده اصلی این مطالعه، گفت: «HOPE-2 اولین کارآزمایی بالینی برای آزمایش سلول درمانی سیستمیک در DMD است، این کارآزمایی باعث تثبیت آماری معنی‌دار و بی‌سابقه‌ای از زوال عضله اسکلتی شد، این تثبیت علایم زوال بیماری در ساختار و عملکرد بازوها و قلب در بیماران DMD غیر سرپایی مشاهده گردید» یافته‌های این مطالعه در مجله معتبر پزشکی لنست منتشر شد.

دیستروفی عضلانی دوشن چیست؟

DMD یا دیستروفی عضلانی دوشن اختلالی است که از هر 5000 نفر 1 نفر را تحت تاثیر قرار می‌دهد، این بیماری بیشتر پسران و معمولاً در اوایل کودکی آشکار می‌شود و باعث ضعف پیشرونده و التهاب مزمن ماهیچه‌های اسکلتی، قلب و تنفسی می‌شود به همین سبب مراحل مهمی از زندگی مانند نشستن و راه رفتن را به تاخیر می‌اندازد. بیماران مبتلا به DMD معمولاً در سال‌های نوجوانی توانایی راه رفتن خود را از دست می‌دهند و با افزایش سن دچار عوارض قلبی و ریوی می‌شوند.

سلول درمانی برای دژنراسیون عضلانی

در کارآزمایی بالینی فاز دوم، محققان از سلول‌های آلوژنیک مشتق شده از کاردیوسفر (CDCs) CAP-1002 شرکت Capricor Therapeutics که از ماهیچه‌های قلب انسان به دست آمده بودند استفاده کردند. این سلول‌ها می‌توانند التهاب ماهیچه‌ها را کاهش داده و بازسازی سلولی را افزایش دهند.

مک دونالد گفت: مکانیسم اولیه درمان با سلول‌های CAP-1002، منجر به کاهش مشکلات التهابی مزمن جدی بیماری، کاهش فیبروز و بهبود بازسازی عضلانی و در نتیجه حفظ یا بهبود عملکرد حیاتی قلب و عضلات اسکلتی شده است.

روش بررسی در روند درمان بیماران

این کارآزمایی برای بررسی اثربخشی و ایمنی طولانی مدت، تزریق مکرر داخل وریدی CAP-1002 را برای درمان DMD در مرحله آخر بررسی کرده است، برای این طرح در ابتدای کار 20 بیمار مبتلا به DMD از هفت مرکز ایالات متحده ثبت نام کردند، شرکت کنندگان دارای حداقل 10 سال ضعف عضلانی متوسط ​​در بازوها و دستان خود بودند. آنها هر سه ماه به مدت یک سال، به طور تصادفی CAP-1002 یا دارونما، را دریافت می‌کردند.

بهبود قابل توجهی در عملکرد بازو، دست و قلب

این تیم عملکرد اندام فوقانی را با استفاده از مقیاس عملکرد حرکتی اندام فوقانی (PUL) برای DMD ارزیابی کردند. آنها همچنین عملکرد قلب را با استفاده از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی قلبی (MRI)، اندازه گیری اسپیرومتری عملکرد تنفسی و نشانگرهای زیستی در گردش آزمایش کردند. محققان PUL را برای شرکت کنندگان در اولین انفوزیون و پس از یک سال ارزیابی کردند. آنها تغییرات دیده شده در بیماران را، در نمرات PUL، سطح متوسط/آرنج اندازه‌گیری کردند. این مطالعه تغییرات مطلوب قابل توجهی را در شرکت‌کنندگانی که CAP-1002 دریافت کرده بودند، در مقایسه با افرادی که دارونما دریافت کرده بودند، نشان می‌داد. از سویی میتونا گفت که در گروه تحت درمان با سلول، بدتر شدن شرایط عملکرد عضلات اندام فوقانی بسیار کمتر بود. MRI قلب همچنین نشان داد که ساختار و عملکرد قلب در شرکت‌کنندگانی که CAP-1002 دریافت کرده‌اند بهبود یافته است.

وی گفت: "در اینجا ما نوید سلول درمانی را برای جلوگیری از پیشرفت بیماری قلبی در یک بیماری ژنتیکی نادر نشان می‌دهیم، زیرا دلیل خوبی وجود دارد که باور کنیم ممکن است روزی چنین درمانی برای اشکال شایع نارسایی قلبی نیز استفاده شود." نویسنده این مقاله ادواردو ماربان، یک محقق پیشگام قلب که برای اولین بار کشف کرد که CDCها ممکن است در درمان DMD مفید باشند. او استاد برجسته بنیاد خانواده مارک سیگل و مدیر اجرایی موسسه قلب اسمیت مرکز پزشکی Cedars-Sinai در لس آنجلس است.

حرکت رو به جلو

مک دونالد و همکارانش در مراکز دیگر در ایالات متحده در حال راه اندازی فاز سوم آزمایش بالینی، HOPE-3 هستند. هدف از این مطالعه تایید اثربخشی CAP-1002 در گروهی با تعداد بیشتری از بیماران است. سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) تاکید کرده است که انجام یک مطالعه بزرگتر در فاز سوم، گام بعدی در جهت کسب تاییدیه دارو خواهد بود. مک دونالد گفت: در این مرحله از کارآزمایی بالینی ما باید دوام درمانی و ایمنی CAP-1002 را بیش از 12 ماه برای درمان دژنراسیون عضلانی در قلب و اسکلت تایید کنیم.

کریگ مک دونالد گفت: پیام و دست آورد اصلی این کارآزمایی درمان مبتنی بر سلول نشان می‌دهد که این تزریق ممکن است یک گزینه درمانی مهم برای پسران و مردان جوانی باشد که این اختلال ناتوان کننده را دارند.

اهمیت این رویکرد درمانی در برابر سایر روش‌های درمانی رایج

درمان برای DMD محدود است و هیچ درمان شناخته شده و قطعی برای این بیماران وجود ندارد. حتی درمان‌های فعلی که عضلات اسکلتی را هدف قرار می‌دهند در درمان عضله قلب ضعیف شده توسط DMD موثر نیستند. بنابراین روش درمانی که بتواند وخامت قلب را تثبیت یا معکوس ‌کند و در عین حال موجب بهبودی عملکرد اندام فوقانی شود، برای کم کردن بار عظیم بیماری که در بیماران پیشرفته DMD دیده می‌شود، منحصربه‌فرد خواهد بود. بنابراین این درمان مبتنی بر سلول از این جهت نوآورانه است که به نیازهای حیاتی بیماران مبتلا به شدیدترین وضعیت بیماری می‌پردازد و عملکرد اندام فوقانی و قلب را تثبیت می‌کند. مک‌دونالد گفت، درمان‌هایی که مراحل بعدی بیماری را بررسی می‌کنند، می‌توانند تأثیر شگرفی بر کیفیت زندگی پسران و مردان جوان مبتلا به DMD داشته باشند و بار مراقبت از خانواده‌هایشان را کاهش دهند.

همکاری‌هایی که HOPE را یاری کردند

بودجه مالی این تیم با همکاری محققان و کارکنان کلینیک سلول‌های بنیادی آلفا UC Davis Alpha که توسط موسسه پزشکی احیاکننده کالیفرنیا (CIRM) مدیریت می‌شود، تامین شده است. مطالعه HOPE-2 اولین کارآزمایی سلول درمانی این کلینیک است. بدین سبب ما با کلینیک سلول‌های بنیادی آلفا کار کردیم و از زیرساخت‌های درخشان آزمایشگاه تحقیقات عصبی عضلانی بخش پزشکی و توانبخشی UC Davis و مرکز علوم بالینی و ترجمه (CTSC) بهره بردیم. مک‌دونالد گفت، من فکر می‌کنم این مطالعه دست‌آورد بزرگی برای رهبری UC Davis Health در آزمایش‌های درمانی سلول‌های بنیادی و پزشکی ترجمه بالینی است. این تیم همچنین از مرکز تحقیقات تصویربرداری UC Davis برای به دست آوردن اطلاعات MRI قلبی در مورد شرکت کنندگان در کارآزمایی استفاده کرد.

این کارآزمایی (NCT03406780) توسط Capricor Therapeutics حمایت شده است.

پایان مطلب/.

:REF

https://health.ucdavis.edu/news/headlines/cellular-therapy-improves-signs-and-symptoms-of-duchenne-muscular-dystrophy/2022/03

https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(22)00185-4/fulltext

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/35279258/

https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(22)00185-4/fulltext