دکتر حسین محبی، فوق تخصص مغز و اعصاب کودکان در گفتگو با خبرنگار سایت خبری بنیان، در ابتدا در توضیحی در خصوص معرفی خود و فعالیتشان در بیماری‌های سیستم عصبی کودکان گفتند، بنده نزدیک به ده سال است که برای بهبودعملکردو افزایش توانمندی بیماران اوتیسم، عقب‌مانده‌ ذهنی و کودکان دارای کاهش شنوایی فعالیت دارم، این خدمات به تنهایی و در مطب شخصی انجام می‌شود و حاصل کار تیمی نیست. در طرح درمانی ارائه شده برای کودکان مبتلا به اوتیسم با استفاده از یک رژیم دارویی، موفق شدیم این بیماران را به میزان قابل قبولی به درمان مورد انتظار نزدیک کنیم، استفاده از این روش درمانی را از سال 1392 شروع کردیم و به مرور زمان این روش درمانی را با انجام کارهای جدیدتر ارتقا دادیم.

درخصوص علایم بیماری اوتیسم در بیمارانتان توضیحی می‌فرمایید؟

 ایشان در پاسخ به این سوال فرمودند، این بیماری نوعی اختلال تکاملی سیستم عصبی است که مریض یکسری توانایی‌های ارتباطی را تا 18 ماهگی تنها در حد چند کلمه یاد می‌گیرد و بعد ازآن دچار پس رفت و درخود ماندگی می‌شود. این افراد معمولا در سیستم حرکتی مشکلی ندارند و تنها درسیستم تکلم و ارتباطی مشکل پیدا می‌کنند زیرا قادر به ارتباط با افراد و تکلم نیستند به گونه‌ای که مادران‌شان می‌گویند این افراد حتی به اسم خودشان واکنش نشان نمی‌دهند و تماس چشمی خوبی ندارند و به مرور قادر به بیان هیچ کلمه‌ای نیستند و بیشتر با خودشان مشغول هستند و یکسری کارهای تکراری مانند چرخیدن به دور خودشان و انجام کارهای تکراری و یا علاقه به وسایلی که حالت چرخیدن دارند مثل  پنکه یا لباسشویی را انجام می‌دهند. این علایم در کودکان منجر به این شده است که خانواده‌ها برای درمان این کودکان به روانشناس، روانپزشک، دکتر مغز و اعصاب و کاردرمانگر مراجعه کنند. در اکثریت موارد، همکاران فقط درمان‌های توان بخشی را ارائه می‌دهند، چون معتقدند دارو برای این افراد بی‌تاثیر است. اما من به این نتیجه رسیدم که برای این اختلال میتوان از بعضی داروها جهت بهبود عملکرد و پیشرفت تکامل سیستم عصبی استفاده کرد به همین خاطر به سراغ بررسی اثرات درمانی داروها رفتم.

چطور به این رژیم دارویی رسیدید؟

با توجه به اینکه بنده نورولوژیست کودکان هستم، با داروهای مرتبط با بیماری‌های عصبی آشنایی کامل دارم، بنابراین برای درمان این اختلال عصبی، لازم بود داروهایی استفاده شود که به رشد و تکامل سیستم عصبی کمک کند تا در این افراد که ارتباط میان مدارهای عصبی به درستی تکامل نیافته است، این ارتباط برقرار شده و تقویت شود، بدین سبب ما به دنبال داروهایی بودیم که ضمن ایمن بودن برای بیمار، بتواند تمرکز و آرامش بیمار را زیاد کند و مهمتر اینکه بتواند سبب تکامل سیستم عصبی شود. بنابراین ما سراغ داروهای نوروتروفیک و آنتی‌اکسیدان‌ها رفتیم. اسم دقیق این داروها متعاقبا در مقاله حاصل از این کار منتشر می‌شود، تا سایر مراکز درمانی هم بتوانند از این شیوه درمانی استفاده کنند.

آیا امکان تشخیص بیماری قبل از بروز آن وجود دارد؟

ایشان در این خصوص تصریح کردند که : در حال حاضر امکان تشخیص بیماری قبل از بروز آن وجود ندارد، این تشخیص کاملا بالینی است و از زمان خاصی بروز پیدا می‌کند از طرفی ژن آسیب دیده در هر فرد ممکن است متفاوت باشد. تاکنون برای این بیماری ژن‌های متعددی  شناسایی و معرفی شده است. در برخی از کشورها در سن ۱۸ تا ۲۴ماهگی همه کودکان از نظر بیماری اوتیسم ارزیابی می‌شوند. البته در برخی از خانواده‌ها که سابقه ایجاد این بیماری وجود دارد می‌توانند، وجود این ژن معیوب را در جنین قبل از تولد بررسی کنند، البته به شرط اینکه همان نوع ژن دقیقا انتقال یافته باشد، چون ممکن است ژن دیگری عامل ایجاد بیماری باشد. بنابراین این بیماری به گونه‌ای است که تا قبل از 17 و 18 ماهگی، شیرخواررفتارهای طبیعی دارد و بعد از این مدت زمان،  علایم بیماری را بروز می‌دهد، پس بهتر است بدانیم درحال حاضر تشخیص زود هنگام این بیماری تا حدودی دشوار است.

درخصوص این روش درمانی و نحوه دنبال کردن بیماران توضیحی می‌فرمایید؟

ایشان در ادامه توضیح دادند که در این روش درمانی، ابتدا یک رژیم دارویی بر اساس سن و شرایط بیمار شروع می‌شود و یک ماه بعد میزان پاسخ به درمان ارزیابی میشود، در این مدت از خانواده‌ها سوال‌هایی درخصوص شرایط کودک پرسیده می‌شود و برحسب این اطلاعات و با توجه به شرایط بیمار، رژیم دارویی هر بیمار را تغییر می‌دهیم و به فواصل منظم بیمار ویزیت و ارزیابی می‌شود،لازم به ذکر است که در کنار این رژیم، بیمار را برای توان‌بخشی هم معرفی می‌کنیم تا فرایند توانبخشی ذهنی و رفتاری و گفتاری نیز انجام شود. خداروشکر تاکنون نتایج بدست آمده از این بیماران بسیار خوب بوده است، زیرا این مریض‌ها اغلب از جاهای دیگر جواب نگرفته‌اند بنابراین سراغ ما می‌آیند.خوشبختانه پاسخ خوب بیماران به درمان و رضایتمندی خانواده ها باعث دلگرمی بنده و ادامه این راه می‌شود.

نتایج کار به چه نحو بوده است؟

 دکتر محبی درخصوص نتایج حاصله تصریح کردند که نتایج بدست آمده از انجام ارزیابی‌های صورت گرفته نشان داد که بیماران در هردفعه مراجعه بعد از دوره درمانی، هم توجه و تمرکز و هم قدرت تکلم و ارتباط آنها بیشتر شده است زیرا تعداد کلمات بیشتری را به کار می‌بردند و از همه مهمتر بیماران قادر بودند کارهای شخصی خود را بتدریج انجام دهند و حتی ارتباط آنها با محیط و اطرافیانشان بهتر شده بود، در واقع این اتفاقات، همان انتظاری بود که به دنبال آن بودیم. این بهبودی به میزان زیادی در کسانی مشاهده شد که از سنین کمتر اقدام به شروع درمان کرده‌اند و به طور مرتب، داروهایی را که ما تجویز می‌کردیم، استفاده می‌کردند و مراجعه مرتب داشتند.

تقریبا از تمامی بیماران در هربار مراجعه، شرایط روند بهبودی بررسی می‌شود زیرا باید بدانیم که تغییرات تکامل مغزی در فرد چقدر پیشرفت کرده‌است، بنابرابن برای این کار از بیماران در فواصل منظم نقشه مغزی می‌گیریم و در آخر بر اساس این تغییرات داروهای موثر برای هر بیمار تجویز می‌شود.

نکته آخر

من اعتقادم این هست که نباید به هیچ مریضی لاعلاج بگوییم. زیرا خیلی از خانواده‌ها از اینکه مریض خوب شود ناامید می‌شوند و درمان را ادامه نمی‌دهند، باید بدانیم که برای هربیماری مطمئنا درمانی هست که این خود می‌طلبد به آن راه درمانی فکر کرد و کار کرد و مطالعه داشت تا نتیجه موثر حاصل شود.

پایان مطلب/.