به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، ویروس‌ها بسته‌های کوچک نابودی هستند و بیش از هر موجود بیولوژیکی دیگری در کره زمین وجود دارند. خوشبختانه، از بین تمام ویروس‌ها تنها چند صد مورد از آن‌ها باعث ایجاد بیماری می‌شوند و یافتن این‌که چه چیز باعث بروز بیماری‌زایی ویروس‌ها می‌شود می‌تواند به پیشگیری از بیماری‌های ناشی از آن‌ها کمک کند. علاوه بر این، بررسی نحوه تکامل ویروس‌ها برای آلوده کردن پستانداران شاید حتی بتواند به سوالات اساسی در مورد سلامت انسان پاسخ دهد.

 به تازگی و در یک مطالعه از سوی تیمی در دانشکده پزشکی دانشگاه میشیگان نگاهی دقیق‌تر به ویروسی که باعث ایجاد تومور در میمون‌ها می‌شود، به نام SV40 شده است. SV40، یک DNA ویروس است که به درون سلول و سپس به درون هسته آن نفوذ کرده و در نتیجه آن را آلوده می‌کند. بنا به گفته دکتر چلسی اسپریگ میکروبیولوژیست و نویسنده اول این مطالعه، SV40 می‌تواند به عنوان ابزاری برای درک نحوه کار ویروس‌هایی که باعث سرطان در انسان می‌شوند، مورد استفاده قرارگیرد. چندین ویروس در انسان با سرطان در ارتباط هستند، از جمله ویروس پاپیلومای انسانی، ویروس هرپس مرتبط با سارکوم کاپوسی و ویروس اپشتن-بار.

این تیم درصدد بود تا درک کامل تری از چگونگی بروز این عفونت در داخل سلول داشته باشد. در مطالعه قبلی که توسط دکتر اسپریگ و تیمش بر روی این ویروس صورت گرفته بود، آن‌ها نشان دادن که SV40 از سطح سلول، از طریق آندوزم- شبکه اندو پلاسمیک حرکت کرده و سپس به سیتوزول مهاجرت می‌کند، و در آن‌جا تا حدی از هم جدا می‌شود و در مطالعه‌ایی که بالاتر به آن اشاره شد، آخرین و مهمترین مرحله برای عفونت، یعنی ورود به هسته روشن سازی شد. اسپریگ توضیح داد: این ویروس به خودی خود بزرگ‌تر از منفذی است که برای ورود به هسته سلول از آن استفاده می‌کند، در واقع  این ویروس با استفاده از مجتمع منفذ هسته‌ای(NPC) به درون هسته سلول وارد می‌شود. مجتمع منفذ هسته‌ای بخشی از یک مجتمع پروتئینی است که از درون غشاء هسته‌ای (که یک جفت غشای دوتایی است که هسته سلول های یوکاریوتی را در بر می‌گیرد) عبور می‌کند. در واقع این منفذ یک پورت اصلی در غشای هسته است که انتقال پروتئین ها، RNA و دیگر محموله‌های سلولی از هسته به سیتوپلاسم سلول را تنظیم می‌کند و دوباره برمی‌گردد. بسیاری از ویروس‌ها از این مسیر برای نفوذ به هسته بهره می‌برند.

مطالعه جدید نشان داد که SV40 علاوه بر مجتمع منفذ هسته‌ای از یک مجتمع پروتئینی دیگری به نام LINC، که غشاهای داخلی و خارجی هسته را به هم متصل می‌کند نیز استفاده می‌نماید. بدین گونه که ابتدا خود را به یک بسته کوچک‌ متشکل از دو پروتئین و ژنوم ویروسی تقسیم می‌کند سپس ابتدا از طریق LINC وارد منفذ هسته‌ای و در ادامه وارد هسته خواهد شد. نکته قابل توجه در مورد این ویروس این بود که برخلاف بسیاری از ویروس‌های دیگر که با استفاده از زائدهای انگشت مانندی که از مجتمع منفذ هسته‌ای بیرون می‌آیند، برای ورود به هسته استفاده می‌کنند، SV40 از LINC برای ورود به هسته استفاده می‌کند، در نتیجه LINC نقش به‌سزایی در ورود آن به هسته دارد. اسپرینگ اشاره می‌کند که، تفاوتی که این ویروس با سایر ویروس‌ها در ورود به هسته دارد ممکن است زمینه ساز توانایی آن در ایجاد سرطان باشد. تحقیقات بیشتر در مورد چگونگی بهره برداری SV40 از LINC و مجتمع منافذ هسته‌ای حتی می‌تواند به دانشمندان در درک چگونگی تعامل این دو کمپلکس غشای سلولی مهم با یکدیگر نیز کمک کند، که تاکنون به صورت یک راز باقی مانده است. به گفته محققین ویروس‌ها از مسیرهای مشابه زیادی استفاده می‌کنند که در سرطان‌ها و بیماری‌های دیگر مختل می‌شوند در نتیجه مطالعه آن‌ها به درک ما از ساختار بدن انسان بسیار کمک خواهد کرد.

پایان مطلب./