به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، محققان نشانگرهای زیستی بالقوه‌ای را شناسایی کرده‌اند که احتمال نتیجه معکوس داروهای بازدارنده را پیش‌بینی می‌کنند و باعث پیشرفت بیش از حد سلول‌های ملانوما به جای آزاد کردن سیستم ایمنی برای مبارزه با آنها می‌شوند. مطالعات قبلی نشان داده است بیماران سرطانی که در حین استفاده از بازدارنده‌های چرخه سلولی دچار پیشرفت بیش از حد می‌شوند، میانگین بقای کلی 4.6 ماه در مقایسه با 7.6 ماه در بیماران بدون عارضه دارند.

همچنین نشان داده شده است که این پدیده در انواع مختلف تومور، نه تنها ملانوم، بلکه در سرطان‌های سر و گردن، ریه و سینه نیز رخ می‌دهد.

مطالعه جدید روی موش‌ها و بافت‌های انسانی به یک استراتژی برای مهار پیشرفت بیش از حد اشاره می‌کند که به طور بالقوه به نفع حدود 10 درصد از بیماران سرطانی است که تحت این عارضه ویرانگر از ایمونوتراپی‌های بازدارنده قرار می‌گیرند. مهارکننده‌های ایست بازرسی در چرخه سلولی یک داستان موفقیت آمیز سرطان بوده اند، اما پیشرفت بیش از حد یک عارضه جانبی نگران کننده در برخی از بیماران بوده است. محققان مکانیسم اساسی این فرآیند را در ملانوم بررسی کردند و یک مجموعه پروتئینی را شناسایی کردند که ریشه در تومورهای سرطانی به نام التهاب NLRP3 دارد. Inflammasomes حسگرهای خطر هستند که معمولاً به سیستم ایمنی کمک می کنند تا مهاجمان خارجی را شناسایی کند. با این حال، در موارد خاصی، محققان دریافتند که التهاب NLRP3 در تومورها به پاسخ‌های سلول T فعال‌شده واکنش نشان می‌دهد و مجموعه‌ای از رویدادها را آغاز می‌کند که منجر به مقاومت در برابر مهارکننده‌های ایست بازرسی می‌شود.

فرآیند التهابی سپس به حالت حفاظتی کامل رفته که در آن محیطی ایجاد می‌کند که به گسترش سلول‌های سرطانی کمک می‌کند. هنگامی که فرآیند و عوامل کلیدی شناسایی شدند، محققان به دنبال راهی برای شناسایی بیمارانی بودند که در معرض خطر پیشرفت بیش از حد قبل از شروع ایمونوتراپی بازدارنده ایست بازرسی هستند. با استفاده از نمونه‌های بافت تومور از بیماران مرحله IV ملانوم، محققان دریافتند که غلظت‌های پایه بالای مولکول‌های دخیل در فرآیند التهابی با پیشرفت بیش از حد بیماری و بقای ضعیف مرتبط است. طبق گفته محققان، این کار منجر به کشف بیومارکرهای پیش‌بینی‌کننده برای مقاومت در برابر ایمونوتراپی مهارکننده‌های ایست بازرسی، از جمله نشانگر زیستی مبتنی بر خون و نشانگر زیستی مبتنی بر بافت تومور شده است. محققان، این نشانگرهای زیستی را برای توانایی آن‌ها در پیش‌بینی مقاومت در برابر بیماری و پیشرفت بیش از حد بیماری در پاسخ به ایمونوتراپی بازدارنده نقطه بازرسی در گروه بزرگ‌تری از بیماران ملانوما در ادامه آزمایش خواهند کرد.

همچنین این تیم تحقیقاتی، همزمان روی یک کارآزمایی بالینی با استفاده از درمانی که التهاب NLRP3 را در میان بیمارانی که تومورهایشان در برابر ایمونوتراپی های بازدارنده ایست بازرسی مقاومت ایجاد کرده است، کار می‌کند.