به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، دوره‌های انزوای اجتماعی با احساس تنهایی در کودکان و جوانان همراه بوده و تنهایی با ضعف سلامت روحی و جسمی همراه است. کودکان و جوانانی که از قبل مشکلات سلامت روانی دارند، ممکن است مستعد تنهایی باشند. COVID-19 با تعطیلی بی‌سابقه مدارس و محدودیت‌هایی که بر تعاملات اجتماعی اعمال می‌شود، نیازمند انزوای اجتماعی گسترده است. تنهایی یک پیامد رایج اما اجتناب ناپذیر انزوای اجتماعی است. جای تعجب نیست که در طول همه گیری کووید-19 که بسیاری از کشورها انزوای اجتماعی را به عنوان وسیله‌ای برای کاهش سرایت اجباری کردند، نسبت بالایی از کودکان و جوانان احساس تنهایی کرده اند. با این حال، زمانی که تنهایی مزمن باشد، یعنی طولانی و شدید باشد، مانند یک دوره همه گیری، ممکن است اثرات نامطلوبی بر سلامت داشته باشد.
آیا تنهایی با مشکلات سلامت روان در کودکان و جوانانی که از قبل نیاز به مراقبت‌های روانی دارند، هم به صورت مقطعی و هم آینده نگر مرتبط است؟
مطالعات رابطه مقطعی بین تنهایی و شدت علائم سلامت روان را بررسی کردند. از این میان، برخی مطالعه به بررسی تنهایی و اضطراب اجتماعی پرداختند. همچنین چند مطالعه دیگر نشان داد که کودکان مضطرب به طور قابل توجهی بیشتر از کودکانی که مضطرب نبودند گزارش شد. سه مطالعه ارتباط مثبتی بین تنهایی و علائم اضطراب و افسردگی گزارش کردند. به طور خاص، یکی از مطالعات گزارش داد که تنهایی به طور قابل توجهی رابطه بین علائم اضطراب و افسردگی را واسطه می‌کند. یعنی کسانی که مضطرب و تنها بودند بیشتر در معرض افسردگی بودند. با این حال، یک مطالعه نشان داد که پس از کنترل ضریب هوشی، علائم افسردگی و تنهایی دیگر در یک نمونه جامعه متشکل از 109 کودک 6 تا 12 ساله مرتبط نیست. در مطالعه دیگری، تعداد دوستی‌های نزدیک، تعدیل کننده قابل توجهی برای تنهایی و اضطراب اجتماعی در نوجوانان بود. تنها یک مطالعه آینده‌نگر بررسی کرد که آیا تنهایی (در میان سایر متغیرها، به عنوان مثال، مهارت‌های اجتماعی، شایستگی تحصیلی) در کودکان و جوانان با علائم افسردگی افزایش یافته، علائم افسردگی بعدی را پیش‌بینی می‌کند یا خیر. 
آیا تنهایی با سلامت روان کودکان و نوجوانان مبتلا به شرایط عصبی رشدی مرتبط است؟
برخی مطالعات ارتباط مقطعی بین تنهایی و سلامت روان را در کودکان و جوانان مبتلا به اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD) ASD  بررسی کردند. تنهایی با شدت افسردگی در جوانان مبتلا به ADHD ارتباط مثبت داشت و شرکت کنندگان مبتلا به ADHD نسبت به گروه کنترل همسان با سن و جنس تنهاتر بودند. برای شرکت کنندگان مبتلا به ASD، ارتباط متوسطی بین اضطراب و تنهایی در هر دو گروه نوجوان جوان بین 7 تا 14 سال و نوجوانان بزرگتر بین 10 تا 19 سال وجود داشت. بنابراین، در هر دو مطالعه ASD، شواهدی وجود داشت که نشان می‌داد جوانانی که بیشتر مضطرب بودند، امتیاز بیشتری در تنهایی کسب کردند. تنهایی با شدت علائم اضطراب اجتماعی در نوجوانان جوان مبتلا به ASD همبستگی مثبت داشت.
چه درمان‌ها/مداخلاتی برای بهبود نتایج در کودکان و جوانان مبتلا به مشکلات سلامت روانی که احساس تنهایی می‌کنند مؤثر است؟
برخی مطالعه طولی پیامدهای تنهایی و سلامت روان را به دنبال مداخلات روانشناختی اندازه‌گیری کردند. چند مطالعه مستقیماً با استفاده از دو مداخله متفاوت به تنهایی پرداختند. هر یک از مطالعات مرتبط، مداخله اضطراب اجتماعی، مداخله متفاوتی را ارزیابی کردند و از معیارهای متفاوتی استفاده کردند. برخی محققان درمان اثربخشی اجتماعی برای کودکان، که یک درمان رفتاری دستی 12 هفته‌ای برای کودکان و جوانان بوده را ارزیابی کرد. این درمان برای اضطراب اجتماعی شامل آموزش مهارت‌های اجتماعی و تعمیم همسالان در محیط‌های چهره به چهره، فردی و گروهی است و با هدف درمان اضطراب اجتماعی انجام می‌شود. از طرفی برخی دیگر از محققان یک برنامه کاربردی تلفن هوشمند را بکار برده، که به مدت 6 هفته به صورت روزانه مورد استفاده قرار گرفته و برای هدف قرار دادن تنهایی در جوانان طراحی شده است. آن‌ها اثرات را در شرکت کنندگانی که از نظر بالینی ارجاع داده شده بودند با آن‌هایی که در یک گروه کنترل بودند که هیچ شرایط سلامت روانی نداشتند مقایسه کردند. تنهایی در ابتدای شروع گزارش شده توسط کودک به طور قابل‌توجهی رابطه بین نمرات اضطراب اجتماعی قبل و بعد از درمان گزارش‌شده توسط والدین را واسطه می‌کند. تنهایی قبل از درمان گزارش شده توسط کودک همچنین با رتبه بندی والدین از علائم افسردگی کودک و اضطراب اجتماعی پس از درمان مرتبط بود. 
نتیجه
این بررسی برای کمک به درک پیامدهای بالقوه انزوای اجتماعی اجباری در زمینه همه‌گیری کووید-19 انجام شد که طی آن بسیاری از جوانان سطوح بیشتری از تنهایی را گزارش کردند. مطالعاتی که انجام شد، نشان داد که تنهایی با افزایش شدت افسردگی و اضطراب فعلی و با شدت مشکلات سلامت روان آینده تا 3 سال بعد ارتباط مثبت دارد. این نتایج در میان شرکت‌کنندگانی که علائم افزایش یافته را گزارش کردند، آن‌هایی که تشخیص‌های رسمی اختلالات سلامت روان داشتند، و کودکان و جوانان مبتلا به بیماری‌های رشد عصبی ثابت بود. برخی از مطالعات طولی شامل اندازه گیری تنهایی و مشکلات سلامت روان در ابتدا و سپس، پس از آن، دوباره مشکلات سلامت روان تا 3 سال بعد اندازه گیری کرد. اگرچه مطالعات کمی از این رویکرد استفاده کردند، این یافته با مطالعات انجام شده در بزرگسالان مطابقت دارد. بنابراین، این داده‌ها نشان می‌دهد که برای کودکان و جوانان آسیب پذیر، تنهایی ممکن است مشکلات موجود را تشدید کند و مشکلات سلامت روانی آینده را افزایش دهد. بنابراین ممکن است به طور خاص ترویج و حمایت از تماس اجتماعی برای کودکان و جوانان با مشکلات سلامت روان و کسانی که مشکلات عصبی رشدی دارند مفید باشد. شواهدی وجود داشت مبنی بر اینکه مداخلات روانشناختی خاص ممکن است به کاهش یا کاهش اثرات تنهایی بر سلامت روان کودکان و جوانان کمک کند. دو مداخله دیجیتالی که به طور خاص در تنهایی یا هویت اجتماعی هدف قرار گرفتند، یک برنامه تلفن همراه روانشناسی مثبت که برای هدف قرار دادن تنهایی طراحی شده است، و یک مداخله 5 ماژوله کامپیوتری روانشناسی مثبت داده‌های آزمایشی امیدوارکننده‌ای را نشان داد. با این حال، هر دو مداخله برای بزرگسالان جوان توسعه یافته و مورد ارزیابی قرار گرفتند و ممکن است از نظر رشدی برای کودکان و نوجوانان کوچکتر مناسب نباشند. مداخلات اغلب کودکان و جوانانی را هدف قرار می‌دهد که در معرض خطر تنهایی هستند، یعنی کسانی که نگرانی‌های سلامتی دارند. بنابراین، اگرچه مداخلات روانشناختی برای مشکلات خاص سلامت روان ممکن است در کاهش تنهایی مؤثر باشد، تحقیقات بسیار گسترده‌تری مورد نیاز است.
پایان مطلب/.