به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، بیماری‌های ناشی از آربوویروس‌ها در سراسر جهان در حال افزایش است. علاوه بر نیش بندپایان، بیشتر آربوویروس‌ها می‌توانند از طریق مسیرهای جانبی منتقل شوند. محصولات با منشاء انسانی (فرآورده‌های خونی ناپایدار، اندام‌های جامد، سلول‌های بنیادی خونساز، بافت‌ها) خطر آلودگی برای گیرنده را در صورت اهدا در زمانی که اهداکننده ویرمیک است، ایجاد می‌کند. 
آربوویروس‌ها گروه وسیعی از ویروس‌ها را نشان می‌دهند که توسط بندپایان منتقل می‌شوند و برای بیماری‌های انسانی، پشه‌های خون‌خوار، پشه‌های خاکی فلبوتومین و کنه‌ها را شامل می‌شوند. بیماری‌های آربوویروسی در همه قاره‌ها به جز قطب جنوب بومی است. طبق تعریف، نیش بندپایان توسط ماده‌های پرورش دهنده، راه اصلی انتقال آربوویروس‌ها به انسان را تشکیل می‌دهد. با این حال، سایر روش‌های انتقال خاص بیماری‌زا شناسایی شده‌اند، از جمله شیر یا غذاهای مشتق شده از شیر از حیوانات یا زنان آلوده، انتقال از طریق جفت در دوران بارداری، انتقال جنسی از افراد آلوده، یا انتقال مرتبط با مراقبت‌های بهداشتی ناشی از تجویز محصولاتی که منشا آن‌ها هستند. 
ویروس نیل غربی (WNV)
WNV یک ویروس RNA تک رشته‌ای از خانواده Flaviviridae است. مخزن ویروس توسط پرندگان وحشی تشکیل شده است که عمدتاً از طریق نیش پشه (چرخه انزوتیک) آلوده می‌شوند. پشه‌های آلوده (بیشتر کولکس) می‌توانند انسان و سایر پستانداران از جمله اسب را آلوده کنند. با این حال، انسان‌ها و اسب‌ها میزبان‌های بن بست محسوب می‌شوند، زیرا بار ویروسی در خون به اندازه کافی بالا نیست که پشه‌های جدید را آلوده کند. پنج دودمان مجزا شناسایی شده است که سه تای آن‌ها با شیوع قابل توجهی در انسان مرتبط است. اولین بار در سال 1937 در اوگاندا از یک بیمار تب دار جدا شد، WNV برای چندین دهه در آفریقا، اروپا، خاورمیانه (و به ویژه اسرائیل)، در بخش‌های خاصی از آسیا و حتی در استرالیا در گردش است. 
ویروس دنگی
ویروس دنگی (DENV) یک ویروس RNA تک رشته‌ای متعلق به خانواده Flaviviridae است که دارای چهار سروتیپ با شماره 1 تا 4 است. پشه‌های آلوده زیرجنس Stegomyia Aedes (عمدتا Ae. aegypti و Ae. albopictus) قادر به گاز گرفتن و آلوده کردن انسان‌ها هستند، اما پشه‌های غیرآلوده نیز می‌توانند هنگام تغذیه با خون در انسان‌های ویرمیک آلوده شوند. چرخه شهری «انسان-پشه-انسان» بسیار سریع و کارآمد است و اکنون مسئول اکثریت قریب به اتفاق موارد انسانی است. بار جهانی فعلی تب دنگی قابل توجه است: 2.5 میلیارد نفر در بیش از 100 کشور در معرض این بیماری قرار دارند. سالانه 50 تا 100 میلیون عفونت DENV با حدود 20000 مورد مرگ رخ می‌دهد. اگرچه تب دنگی اغلب بدون علامت یا به عنوان یک تب خفیف خود محدود شده ظاهر می‌شود، اما ممکن است تهدید کننده زندگی باشد و عمدتاً با سندرم نشت مویرگی مرتبط است که می‌تواند منجر به شوک و مرگ شود، به ویژه در کودکانی که دارای منابع کم هستند. DENV عمدتا در مناطق بین گرمسیری گردش می‌کند، اما در طول 10 سال گذشته، به دلیل افزایش مبادلات انسانی و تجاری، به طور چشمگیری در مناطق معتدل گسترش یافته است، با سهم احتمالی گرمایش جهانی، که هم مناطق بالقوه پرورش آئدس و هم فعالیت پشه‌ها را گسترش داده است. 
ویروس آنسفالیت منتقله از کنه
ویروس آنسفالیت منتقله از کنه (TBEV) یک ویروس RNA تک رشته‌ای متعلق به خانواده Flaviviridae است. در گونه‌های ویروسی TBEV، سه زیرگروه اصلی توسط کمیته بین‌المللی طبقه‌بندی ویروس‌ها تعریف شده است: TBEV اروپایی (TBEV-EU)، TBEV سیبری (TBEV-Sib)، و TBEV خاور دور (TBEV-FE). کنه‌های متعلق به گونه‌های Ixodes ricinus و Ixodes persulcatus به عنوان ناقل طبیعی اصلی در نظر گرفته می‌شوند، اما اخیراً نشان داده شده است که Dermacentor reticulatus نیز ناقل موثر TBEV است. توزیع جغرافیایی TBEV اروپا و آسیا است. کنه‌ها همچنین می‌توانند ویروس را از طریق لارو به پوره تا کنه‌های بالغ، از طریق تخمدان (از کنه ماده بالغ تا تخم‌ها) یا هنگام تغذیه با حیوانات دریافت کنند. انسان و پستانداران اهلی، از جمله سگ، بز، گوسفند و گاو ممکن است توسط نیش کنه آلوده شوند. علاوه بر نیش کنه، انسان می‌تواند از طریق شیر غیر پاستوریزه یا فرآورده‌های شیری با منشاء حیوانی از طریق تغذیه آلوده شود.
سایر آربوویروس 
ویروس یوسوتو
ویروس یوسوتو (USUV) یک ویروس RNA تک رشته‌ای از خانواده Flaviviridae است. این آربوویروس نوظهور اولین بار در سال 1959 در Ndumu، ناتال، آفریقای جنوبی جدا شد. USUV که برای مدت طولانی به کشورهای جنوب صحرای آفریقا محدود شده بود، در سال 1996 به اروپا معرفی شد و تاکنون تقریباً صد مورد در این منطقه گزارش شده است. ویژگی‌های آن بسیار نزدیک به WNV است: مخازن مشابه (پرندگان وحشی)، ناقلان مشابه، انسان و سایر پستانداران (از جمله اسب و گراز وحشی) به عنوان میزبان بن بست، و تصاویر بالینی مشابه. تاکنون نشان داده نشده است که USUV از طریق محصولات با منشاء انسانی منتقل می‌شود. با این حال، به دنبال گسترش آن در بسیاری از کشورهای اروپایی از طریق دودمان‌های مختلف، باید در آینده به این خطر توجه شود.
ویروس چیکونگونیا
ویروس Chikungunya (CHIKV) یک ویروس RNA تک رشته‌ای متعلق به خانواده Togaviridae و جنس Alphavirus است.  CHIKV توسط پشه‌های Aedes منتقل می‌شود و مسئول درصد بالایی از اشکال علامتی است که عمدتاً توسط دردهای مفصلی نشان داده می‌شود که می تواند به روماتیسم مزمن تبدیل شود. این ویروس برای اولین بار در سال 1952 در تانزانیا در یک بیمار مبتلا به آرترالژی (نام "chikungunya" از کلمه‌ای در زبان Kimakonde به معنای "خم شدن از درد" گرفته شده است)، به سرعت در سایر مناطق آفریقا و آسیا به گردش در آمد. دودمان‌های مختلف بر اساس منشاء جغرافیایی آن‌ها توصیف شده است: غرب آفریقا (WA)، شرق، آفریقای مرکزی و جنوبی (ECSA)، و دودمان آسیایی. در سال 2004، یک "نسب اپیدمی" مشتق شده از سویه‌های ESCA و به نام تبار اقیانوس هند (IOL) در کنیا پدیدار شد. به دلیل جهش پروتئین‌های پوششی که سازگاری آن با Ae را تسهیل می‌کند. albopictus، این دودمان در جنوب شرقی آسیا، شبه قاره هند، قلمروهای اقیانوس هند و اقیانوس آرام و اروپا منتشر شد.
ویروس زیکا
پس از اولین جداسازی ویروس زیکا (ZIKV) در یک میمون در جنگل زیکا، اوگاندا، در سال 1947 و در Ae. پشه آفریقایی که منشا آربوویروسی آن را نشان می‌دهد، اولین مورد عفونت انسانی در سال 1952 گزارش شد. دوباره، چرخه اپیدمیولوژیک زیکا از چرخه سیلواتیک اولیه خود به چرخه شهری عمدتاً «انسان-آدس-انسان» تغییر کرد. ZIKV توسط بردارهای مختلف از جمله Ae منتقل می‌شود. aegypti و Ae. albopictus ZIKV تا زمان گزارش شیوع بیماری در میکرونزی در سال 2007 و مورد دوم در پلی‌نزی فرانسه در اکتبر 2013  توجه پزشکی نسبتاً کمی به خود جلب کرد، که امکان توصیف تظاهرات بالینی خفیف معمول بیماری را در صورت علامت‌دار فراهم کرد. شیوع دوم همچنین امکان شناسایی افزایش خطر انتقال پری ناتال و سندرم گیلن باره را فراهم کرد. سپس، CHIKV در ژانویه 2014 به کالدونیای جدید و در 2015-2016 به آمریکای جنوبی و کارائیب رسید. شیوع اخیر، که منجر به موضوع اضطراری بهداشت عمومی با نگرانی بین‌المللی توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) در فوریه 2016 شد، یک تغییر قابل توجه در اپیدمیولوژی عفونت زیکا بود: (1) گسترش گسترده‌ای وجود داشت. قلمروهای قاره آمریکا؛ (ii) پس از اولین گزارش در سال 2011، انتقال جنسی ویروس از طریق مایع منی تایید شد. (iii) نشان داده شد که انتقال عمودی به طور مکرر اتفاق می‌افتد و شرح بیماری شدید در نوزاد گزارش شده است، با نسبت قابل توجهی میکروسفالی و سایر ناهنجاری‌ها.
با تغییرات اقلیمی جهانی، گسترش چشمگیر طیف برخی از ناقلین، بین المللی شدن فزاینده مبادلات افراد و کالاها و افزایش تقاضا از نظر کیفیت محصولات با منشاء انسانی، خطرات ویروسی چند برابر شده و بر مشکلات افزوده می‌شود. در عین حال، نیاز به محصولات با منشاء انسانی در نتیجه پیشرفت‌های مراقبت‌های پزشکی برای بسیاری از بیماری‌های مزمن در حال افزایش است و اصلاح معیارهای انتخاب اهداکننده، به‌ویژه از نقطه‌نظر ویروس‌شناسی، ممکن است در دسترس بودن اعضا و بدن را محدود کند. سلول‌ها، نیاز به ارزیابی دقیق نسبت سود به خطر در هر موقعیت فردی دارند.
پایان مطلب/