به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، دمانس با اجسام لویی (DLB) دومین علت شایع عصبی زوال عقل است. افراد مبتلا به DLB در مقایسه با بیماری آلزایمر (AD) پیش آگهی ضعیف تری دارند، اما بیماری‌ها در آسیب شناسی عصبی و سندرم بالینی آن‌ها همپوشانی دارند. ضروری است که درک خود را از علت شناسی و پاتوژنز DLB افزایش دهیم. تأثیر التهاب محیطی بر مغز در زوال عقل در سال‌های اخیر به طور فزاینده‌ای مورد بررسی قرار گرفته است، با به‌کارگیری لنفوسیت T در پارانشیم مغز که در بیماری AD و پارکینسون شناسایی شده است. 

نقش فیزیولوژیکی سلول‌های T
برخلاف رویکرد سریع و غیر اختصاصی سیستم ایمنی ذاتی، سیستم ایمنی تطبیقی پاسخ ایمنی هدفمندی را ارائه می‌کند که برای از بین بردن سلول‌های آلوده به پاتوژن و توسعه حافظه ایمونولوژیک عمل می‌کند. سیستم ایمنی تطبیقی شامل سلول‌های T و B، سلول‌های ارائه دهنده آنتی ژن (APCs)، مانند ماکروفاژها، و آنتی بادی‌ها است. سلول‌های T به طور گسترده به سلول‌های T کمکی (CD4+) و سیتوتوکسیک (CD8+) طبقه بندی می‌شوند. فعال‌سازی سلول‌های T مستلزم شناسایی خاص بین گیرنده‌های سلول T (TCRs) و پپتیدهای آنتی ژن خارجی است که توسط مولکول‌های مجتمع سازگاری بافتی اصلی (MHC) ارائه می‌شوند. سلول‌های CD4+ T با APCها از طریق MHC کلاس II (MHCII) برهم‌کنش می‌کنند که منجر به تکثیر سلول‌های T و آزادسازی سیتوکین می‌شود. چندین زیرگروه از سلول‌های CD4+ T وجود دارد که توسط سیتوکین‌های ترشح شده تعیین می‌شوند که در فرآیندهای ایمنی مختلف، مانند بلوغ سلول‌های B و فعال‌سازی ماکروفاژ نقش دارند.

سلول‌های T در DLB
سلول‌های T در پارانشیم مغز
در بزرگترین مطالعه انسانی پس از مرگ تا به امروز که به بررسی سلول‌های T در شکنج گیجگاهی میانی 30 DLB و 29 مورد شاهد پرداخته بود، افزایش حضور سلول‌های CD3 + T در پارانشیم در DLB مشاهده شد. سلول‌های CD3+ T در هر دو ماده خاکستری و سفید بیشتر شناسایی شدند، در حالی که هیچ تفاوتی در نواحی اطراف عروقی مشاهده نشد. پیش از این، مطالعات کوچک‌تری که سلول‌های T را در هیپوکامپ بررسی می‌کردند، یافته‌های متناقضی را گزارش کردند که شامل تعداد مشابهی از سلول‌های CD3+ T ثبت شده در 12 مورد DLB در مقایسه با گروه کنترل می‌شود. سلول‌های CD3+ T در اطراف رگ‌های خونی و نوروپیل در هیپوکامپ و نئوکورتکس 8 مورد DLB نسبت به گروه شاهد افزایش یافته‌اند. هنگامی که در زیرگروه‌های سلول‌های T مشخص شد، اکثر این سلول‌ها سلول‌های CD4 + T بودند. تعداد کمی از سلول‌های T CD8+ در هیپوکامپ DLB شناسایی شد، اما در نئوکورتکس باقی‌مانده هم مغز DLB و هم مغز کنترل وجود نداشت، که نشان می‌دهد بیشتر سلول‌های T نفوذی سلول‌های CD4+ T هستند، اگرچه این باید در مطالعات بزرگ‌تر تایید شود.
نقش α-syn در تکثیر سلول‌های T با استفاده از کشت مشترک سلول‌های CD4 T و میکروگلیا از موش‌های نوع وحشی C57BL/6، جدا شده و با آلفا-syn جمع‌آوری‌شده نوترکیب بررسی شده است. این منجر به تحریک قابل توجه تکثیر سلول‌های T شد، که نشان می‌دهد α-syn بیان MHCII را در میکروگلیا القا می‌کند و ارائه آنتی ژن را افزایش می‌دهد، که منجر به تکثیر سلول‌های CD4 + T می‌شود. قابل ذکر است، در بیماران مبتلا به PD، سلول‌های CD4+ T محیطی نشان داده شده است که به طور خاص به اپی توپ‌های آنتی ژنی MHCII مشتق شده از α-syn واکنش نشان می‌دهند. پاسخ سیتوکین در برابر یک استخر اپی توپ α-syn برای فعال کردن کمیت پاسخ سلول T اندازه گیری شد. واکنش سلول‌های T به α-syn در بیماران مبتلا به PD در مقایسه با افراد سالم به طور قابل توجهی بالاتر بود و اکثر پاسخ های سلول T با تولید اینترلوکین 5 (IL-5) مرتبط بود، که نشان می‌دهد سلول‌های CD4+ T helper 2 (Th2) این پاسخ را واسطه می‌کنند. یک مطالعه بیشتر که رابطه بین واکنش‌پذیری سلول T و پاتوژنز PD را بررسی می‌کند نشان داد که پاسخ سلول‌های T محیطی به α-syn نزدیک به زمان تشخیص PD بالاترین بوده و در طول زمان کاهش یافته است. زیرمجموعه‌های اختصاصی سلول T درگیر در پاسخ‌ها شامل سلول‌های CD4+ T تولیدکننده اینترفرون گاما (IFN-γ) و اینترلوکین 4 (IL-4) و سلول‌های CD4+ و CD8+ T تولیدکننده اینترلوکین 10 (IL-10) بود.

سلول‌های T در محفظه CSF
بررسی CSF در افراد مبتلا به AD و PD به طور مداوم تعداد سلول‌های T فعال شده را افزایش داده است. در مقابل، تنها یک مطالعه تا به امروز در مورد فراوانی جمعیت سلول‌های T در CSF در DLB گزارش کرده است، اما این بینش ارزشمندی را در مورد مکانیسم‌های التهاب عصبی محیطی ارائه کرده است. در این مطالعه که CSF را در افراد PD-DLB و شاهد بررسی می‌کند، سلول‌های CD4+ T در افراد بیمار دارای یک زیرگروه سلول ایمنی تغییر یافته از طریق رونویسی هستند، همانطور که با بیان بالاتر ژن cd69، نشانگر فعال‌سازی اولیه روی سلول‌های T، و گیرنده کموکاین CXCR4. سطوح بالاتر CXCL12 در CSF افراد مبتلا به PD-PDD مرتبط با نشانگرهای تخریب کننده عصبی، از جمله زنجیره سبک نوروفیلامنت که منعکس کننده آسیب عصبی است، شناسایی شد. همانطور که قبلاً بحث شد، CXCL12 در نفوذ سلول‌های T از فضاهای اطراف عروقی به پارانشیم در DLB نقش دارد. علاوه بر این، مطالعاتی که CSF را در افراد مبتلا به بیماری‌های التهابی عصبی بررسی می‌کنند، همبستگی مثبتی را بین سطوح CXCL12 و شواهدی از اختلال BBB نشان داده‌اند. بنابراین، وجود CXCL12 در CSF ممکن است در مهاجرت سلول‌های T از طریق BBB در PD-PDD نقش داشته باشد، اما در مورد اینکه آیا این فرضیه برای DLB صدق می‌کند یا خیر، باید احتیاط کرد.

سلول‌های T در محفظه خون
شواهد رو به رشدی وجود دارد که نشان می‌دهد تغییرات در زیرمجموعه‌های سلول‌های ایمنی سازگار محیطی در بیماری‌های نورودژنراتیو وجود دارد، اما مطالعات کمی زیر مجموعه سلول‌های T محیطی را در DLB بررسی کرده‌اند. در انسان‌ها، گروه حاضر زیر مجموعه‌های سلول‌های T را در 27 فرد DLB، 27 فرد AD و 28 فرد سالم مورد بررسی قرار دادند. نسبت‌های کمتری از سلول‌های CD4+ T و کاهش سلول‌های B فعال HLA-DR+ را در DLB در مقایسه با AD پیدا کردند. همچنین روندی به سمت افزایش سلول‌های CD8+ T در DLB در مقایسه با گروه کنترل، و روندی به سمت افزایش تعداد نسبی سلول‌های مؤثر پایانی CD8+ و کاهش سلول‌های CD8+ T ساده در DLB نسبت به گروه کنترل وجود داشت، اگرچه این نتایج از نظر آماری معنی‌دار نبود. محققان یک نمای کلی از تحقیقات فعلی در مورد مشخصات سلول‌های T در مغز، CSF و محفظه خون در DLB ارائه کردند.
محققان شواهدی را بررسی کردند که نشان می‌دهد افزایش جذب سلول‌های CD4+ T در پارانشیم مغز انسان در DLB، نزدیک به دانه‌های α-syn و میکروگلیا Iba1+ است. به نظر می‌رسد وجود α-syn نقش کلیدی در ترویج تغییرات التهابی از طریق تعامل با سلول‌های میکروگلیا و T ایفا می‌کند و به التهاب عصبی و تخریب عصبی کمک می‌کند. بیان بیشتر سایتوکاین‌های پیش‌التهابی، مانند IL-17A و IL-1β، در بافت مغز DLB نشان می‌دهد که سلول‌های T نفوذی ممکن است دارای خواص بیماری‌زایی به جای محافظت عصبی باشند. در نظر گرفتن این نکته مهم است که مطالعات پس از مرگ تا حد زیادی بیماری را در مراحل بعدی بررسی می‌کنند و نتایج ممکن است مکانیسم‌های اولیه بیماری را نشان ندهند. بافت مغز پس از مرگ از افراد در مراحل اولیه DLB برای بررسی بسیار ارزشمند است، اگرچه در دسترس بودن بافت مغز مربوطه قدرت چنین مطالعاتی را محدود خواهد کرد. مطالعات کمی پروفایل‌های سلول‌های T را در موارد DLB مورد بررسی قرار داده‌اند که در آن پاتولوژی AD همزمان شناخته شده است، و کار بیشتری برای روشن شدن زیر مجموعه‌های سلول T در مغز DLB مورد نیاز است. بنابراین تعامل بین α-syn، آسیب شناسی AD، میکروگلیا و سلول‌های T یک منطقه کلیدی برای تحقیقات آینده است.
پایان مطلب/.