به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی بنیان، مطالعه‌ای جدید در مجله Cell مفهوم «پروتئولتارژی» را به‌عنوان مکانیسمی کلیدی در پاتوژنز بیماری‌های مزمن معرفی کرده است. پروتئولتارژی به کاهش تحرک پروتئین‌های حیاتی در اثر سیگنالینگ پاتوژنیک اشاره دارد که با افزایش گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) و تغییرات در باقی‌مانده‌های سیستئینی مرتبط است. این پدیده در بیماری‌هایی مانند دیابت، التهاب مزمن و بیماری‌های قلبی-عروقی مشاهده شد. محرک‌های پاتوژنیک متنوع، از جمله هیپرگلیسمی و دیس‌لیپیدمی، پروتئولتارژی را القا می‌کنند و به اختلال در عملکردهای سلولی منجر می‌شوند. این مطالعه پیشنهاد می‌دهد که پروتئولتارژی می‌تواند توضیح‌دهنده بسیاری از فنوتیپ‌های سلولی در بیماری‌های مزمن باشد و راه را برای درمان‌های نوین هموار کند.

پروتئولتارژی: مکانیسم جدید در بیماری‌های مزمن کشف شد
به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی بنیان، مطالعه‌ای در مجله Cell مفهوم «پروتئولتارژی» را به‌عنوان مکانیسمی کلیدی در بیماری‌های مزمن معرفی کرد. پروتئولتارژی به کاهش تحرک پروتئین‌های حیاتی در سلول‌ها اشاره دارد که به اختلال در عملکردهای سلولی منجر می‌شود. این پدیده با سیگنالینگ پاتوژنیک، مانند آنچه در دیابت و التهاب مزمن دیده می‌شود، تحریک می‌شود. افزایش گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) نقش مهمی در ایجاد این حالت دارد. محققان معتقدند پروتئولتارژی می‌تواند توضیح‌دهنده بسیاری از علائم بیماری‌های مزمن باشد.

نقش ROS در کاهش تحرک پروتئینی
گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) به‌عنوان عامل اصلی پروتئولتارژی شناسایی شده‌اند. این مطالعه نشان داد که افزایش ROS، ناشی از محرک‌هایی مانند هیپرگلیسمی، محیط ردوکس سلولی را مختل می‌کند. این اختلال به تغییرات شیمیایی در باقی‌مانده‌های سیستئینی پروتئین‌ها منجر شده و تحرک آن‌ها را کاهش می‌دهد. کاهش تحرک پروتئین‌ها عملکرد آنزیم‌ها و فاکتورهای رونویسی را مختل می‌کند. این یافته راه را برای هدف‌گیری ROS در درمان بیماری‌ها باز می‌کند.

هیپرگلیسمی و التهاب: محرک‌های پروتئولتارژی
محرک‌های پاتوژنیک مانند هیپرگلیسمی و التهاب مزمن پروتئولتارژی را القا می‌کنند. در دیابت، قند خون بالا باعث افزایش ROS و کاهش تحرک پروتئین‌های تنظیم‌کننده انسولین می‌شود. به‌طور مشابه، التهاب مزمن پروتئین‌های دخیل در پاسخ ایمنی را مختل می‌کند. این مطالعه نشان داد که این محرک‌ها فنوتیپ‌های سلولی مشابهی ایجاد می‌کنند. پروتئولتارژی می‌تواند توضیح‌دهنده تنوع علائم در بیماری‌های مزمن باشد.

پیامدهای پروتئولتارژی برای سلامت سلولی
پروتئولتارژی به اختلال در فرآیندهای سلولی مانند متابولیسم و سیگنالینگ منجر می‌شود. کاهش تحرک پروتئین‌ها می‌تواند به تجمع پروتئین‌های ناکارآمد و مرگ سلولی منجر شود. در بیماری‌های قلبی-عروقی، این پدیده ممکن است به آترواسکلروز کمک کند. این مطالعه پیشنهاد می‌دهد که پروتئولتارژی فراتر از تجمع پروتئین عمل می‌کند. درک این مکانیسم می‌تواند به شناسایی اهداف درمانی جدید کمک کند.

آینده درمانی با هدف‌گیری پروتئولتارژی
محققان پروتئولتارژی را هدفی بالقوه برای درمان بیماری‌های مزمن می‌دانند. مهار ROS یا اصلاح باقی‌مانده‌های سیستئینی می‌تواند تحرک پروتئینی را بازگرداند. این رویکرد در درمان دیابت و سرطان امیدوارکننده است. با این حال، پیچیدگی سیگنالینگ سلولی چالش‌هایی ایجاد می‌کند. تحقیقات آینده باید بر توسعه داروهای دقیق برای مداخله در پروتئولتارژی تمرکز کند.

نتیجه‌گیری
مطالعه اخیر در مجله Cell پروتئولتارژی را به‌عنوان مکانیسمی نوین در پاتوژنز بیماری‌های مزمن معرفی کرد. پروتئولتارژی، کاهش تحرک پروتئین‌های حیاتی در اثر سیگنالینگ پاتوژنیک، با افزایش گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) و تغییرات در باقی‌مانده‌های سیستئینی مرتبط است. این پدیده در بیماری‌هایی مانند دیابت، التهاب مزمن و بیماری‌های قلبی-عروقی مشاهده شده و می‌تواند توضیح‌دهنده اختلالات متابولیکی، سیگنالینگ و پاسخ ایمنی باشد. محرک‌هایی مانند هیپرگلیسمی و دیس‌لیپیدمی پروتئولتارژی را القا کرده و به فنوتیپ‌های سلولی متنوع منجر می‌شوند. شناسایی این مکانیسم، افق‌های جدیدی برای درمان باز کرده است. مهار ROS یا اصلاح سیستئین‌ها می‌تواند تحرک پروتئینی را بازگرداند و عملکرد سلولی را بهبود بخشد. این رویکرد در درمان بیماری‌هایی که با اختلال پروتئینی همراه‌اند، مانند سرطان و دیابت، نویدبخش است. با این حال، پیچیدگی مسیرهای سیگنالینگ و تنوع پروتئین‌های درگیر، چالش‌هایی برای طراحی درمان‌های دقیق ایجاد می‌کند. تحقیقات آینده باید بر توسعه داروهای هدفمند متمرکز شود که پروتئولتارژی را تعدیل کنند، بدون اینکه تعادل سلولی را مختل سازند. پروتئولتارژی به‌عنوان یک هدف درمانی نوظهور، پتانسیل تغییر پارادایم در مدیریت بیماری‌های مزمن را دارد و نیازمند توجه بیشتر است.
پایان مطلب/.