به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، سرطان سینه سه‌گانه منفی (TNBC)، به دلیل فقدان گیرنده‌های استروژن، پروژسترون و HER2، یکی از تهاجمی‌ترین انواع سرطان سینه است که درمان آن به دلیل مقاومت دارویی و نرخ بالای بازگشت چالش‌برانگیز است. مطالعه‌ای جدید از دانشگاه فلوریدا A&M اثرات ضدسرطانی سیلی‌بینین، یک فلاونوئید مشتق از گیاه خار مریم، را در TNBC بررسی کرده است. سیلی‌بینین با سرکوب بیان PD-L1 از طریق مهار سیگنالینگ JAK/STAT3 و تعامل MUC1-C، کاهش التهاب ناشی از NF-κB و مهار جذب ماکروفاژهای مرتبط با تومور (TAMs) از طریق CCL2، محیط ایمنی تومور (TIME) را تنظیم می‌کند. این ترکیب همچنین با هدف‌گیری محور Nrf2-EGFR-MYC-TXNIP، استرس اکسیداتیو را افزایش داده و حساسیت به شیمی‌درمانی را بهبود می‌بخشد. مطالعات پیش‌بالینی نشان‌دهنده توانایی سیلی‌بینین در مهار انتقال اپیتلیال-مزانشیمی (EMT)، کاهش جمعیت سلول‌های بنیادی سرطانی (CSCs) و هم‌افزایی با مهارکننده‌های PD-1 است. فرمولاسیون‌های پیشرفته مانند لیپوزوم‌ها و نانوذرات، زیست‌فراهمی پایین سیلی‌بینین را بهبود بخشیده و اثربخشی آن را افزایش داده‌اند. این یافته‌ها سیلی‌بینین را به‌عنوان یک درمان مکمل امیدوارکننده برای غلبه بر مقاومت درمانی و ایمونوسوپرسیون در TNBC معرفی می‌کنند.

مقدمه: چالشی بزرگ در درمان TNBC  
سرطان سینه سه‌گانه منفی (TNBC) به دلیل فقدان گیرنده‌های استروژن (ER)، پروژسترون (PR) و HER2، گزینه‌های درمانی محدودی دارد و شیمی‌درمانی اصلی‌ترین روش درمان آن است. با این حال، نرخ بالای بازگشت و مقاومت دارویی، همراه با عوارض جانبی شدید شیمی‌درمانی مانند خستگی، تهوع، آلوپسی و سرکوب مغز استخوان، کیفیت زندگی بیماران را کاهش می‌دهد. طبق گزارش انجمن سرطان آمریکا در سال 2024، TNBC حدود 10-15% از موارد سرطان سینه را تشکیل می‌دهد، اما به دلیل تهاجمی بودن، درصد بالایی از مرگ‌ومیر ناشی از سرطان سینه را به خود اختصاص می‌دهد. سیلی‌بینین، یک فلاونوئید مشتق از خار مریم، به دلیل خواص آنتی‌اکسیدانی، ضدالتهابی و ضدسرطانی، به‌عنوان یک عامل مکمل درمانی مورد توجه قرار گرفته است. این مطالعه نقش سیلی‌بینین در تنظیم محیط ایمنی تومور (TIME) و غلبه بر مقاومت درمانی در TNBC را بررسی می‌کند.

روش‌شناسی: بررسی مکانیسم‌های سیلی‌بینین  
این پژوهش با مرور مطالعات پیش‌بالینی و بالینی، اثرات سیلی‌بینین را بر TNBC ارزیابی کرد. آزمایش‌های in vitro و in vivo نشان دادند که سیلی‌بینین بیان PD-L1 را از طریق مهار مسیرهای JAK/STAT3 و تعامل MUC1-C کاهش می‌دهد. همچنین، با استفاده از مدل‌های سلولی مانند MDA-MB-231، مشخص شد که درمان با 50 میکرومولار سیلی‌بینین به مدت 48 ساعت، بیان TGF-β2 را تا 60% و PD-L1 را تا 40% کاهش می‌دهد. تحلیل‌های مولکولی نشان‌دهنده اثر سیلی‌بینین بر مسیرهای NF-κB، CCL2/CCR2 و محور Nrf2-EGFR-MYC-TXNIP بود. فرمولاسیون‌های پیشرفته مانند لیپوزوم‌ها و نانوذرات برای بهبود زیست‌فراهمی سیلی‌بینین بررسی شدند. این روش‌ها امکان ارزیابی دقیق مکانیسم‌های چندگانه سیلی‌بینین، از جمله تنظیم اکسیداتیو، التهاب و ایمونوسوپرسیون را فراهم کردند.

یافته‌های کلیدی: تنظیم چندجانبه TIME  
سیلی‌بینین با کاهش بیان PD-L1 از طریق مهار سیگنالینگ JAK/STAT3 و TGF-β2، ایمونوسوپرسیون را در TNBC کاهش می‌دهد. این ترکیب همچنین جذب ماکروفاژهای مرتبط با تومور (TAMs) را از طریق سرکوب CCL2 مهار کرده و التهاب ناشی از NF-κB را کاهش می‌دهد. در محور Nrf2-EGFR-MYC-TXNIP، سیلی‌بینین با افزایش استرس اکسیداتیو، حساسیت سلول‌های سرطانی به شیمی‌درمانی را بهبود می‌بخشد. مطالعات پیش‌بالینی نشان دادند که سیلی‌بینین انتقال اپیتلیال-مزانشیمی (EMT) را مهار کرده و جمعیت سلول‌های بنیادی سرطانی (CSCs) را کاهش می‌دهد. این ترکیب همچنین با مهارکننده‌های PD-1 هم‌افزایی دارد، که اثربخشی ایمونوتراپی را افزایش می‌دهد. فرمولاسیون‌های نانوذره‌ای و لیپوزومی، زیست‌فراهمی سیلی‌بینین را بهبود بخشیده و اثرات ضدسرطانی آن را تقویت کردند.

مکانیسم‌های زیستی: تعادل اکسیداتیو و ایمونومدولاسیون  
سیلی‌بینین با تعادل دوگانه آنتی‌اکسیدانی و پرواکسیدانی، محیط تومور را تغییر می‌دهد. این ترکیب با کاهش آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی مانند SOD و کاتالاز و تخلیه گلوتاتیون، استرس اکسیداتیو را در سلول‌های سرطانی افزایش می‌دهد و باعث اختلال میتوکندریایی و آپوپتوز می‌شود. همچنین، با مهار سیگنالینگ NF-κB و سیتوکین‌های التهابی مانند IL-6 و TNF-α، التهاب را کاهش می‌دهد. سیلی‌بینین از طریق سرکوب RAC1، مهاجرت سلولی را مهار کرده و با کاهش بیان عوامل EMT مانند Snail و Twist، متاستاز را محدود می‌کند. این مکانیسم‌ها، همراه با تنظیم محور CCL2/CCR2، ایمونوسوپرسیون را کاهش داده و نفوذ سلول‌های T سیتوتوکسیک را تقویت می‌کنند، که برای بهبود پاسخ به ایمونوتراپی حیاتی است.

کاربردهای بالینی: تقویت درمان‌های موجود  
سیلی‌بینین به دلیل سمیت پایین و ایمنی بالا، کاندیدای ایده‌آلی برای درمان مکمل در TNBC است. مطالعات حیوانی و انسانی دوزهای تا 2000 میلی‌گرم بر کیلوگرم را بدون عوارض قابل‌توجه گزارش کرده‌اند. این ترکیب با افزایش حساسیت به شیمی‌درمانی و ایمونوتراپی، مقاومت دارویی را کاهش می‌دهد. هم‌افزایی سیلی‌بینین با مهارکننده‌های PD-1، مانند آتزولیزوماب، پاسخ ایمنی را تقویت کرده و بقای بدون پیشرفت بیماری را بهبود می‌بخشد. فرمولاسیون‌های پیشرفته مانند لیپوزوم‌ها و نانوذرات، محدودیت‌های زیست‌فراهمی سیلی‌بینین را برطرف کرده و امکان استفاده گسترده‌تر در درمان TNBC را فراهم می‌کنند. این رویکرد می‌تواند کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشیده و نرخ بقا را افزایش دهد.

چشم‌انداز آینده: گسترش کاربردهای سیلی‌بینین  
تحقیقات آینده باید بر ارزیابی بالینی سیلی‌بینین در TNBC تمرکز کنند تا اثربخشی و ایمنی آن در کنار درمان‌های استاندارد تأیید شود. توسعه فرمولاسیون‌های پیشرفته‌تر برای بهبود زیست‌فراهمی و هدف‌گیری دقیق‌تر سلول‌های سرطانی ضروری است. بررسی تعاملات سیلی‌بینین با سایر مسیرهای سیگنالینگ مانند PI3K/AKT/mTOR و Aurora A/YAP می‌تواند مکانیسم‌های جدید را روشن کند. همچنین، با توجه به نابرابری‌های نژادی در بروز و پیامدهای TNBC، مطالعات باید بر جمعیت‌های پرخطر مانند زنان آفریقایی-آمریکایی تمرکز کنند تا درمان‌های شخصی‌سازی‌شده توسعه یابند. سیلی‌بینین با پتانسیل خود در تنظیم TIME، می‌تواند به یک جزء کلیدی در رژیم‌های درمانی TNBC تبدیل شود.

نقش فلاونوئیدها: رویکردی طبیعی در درمان سرطان  
فلاونوئیدها، از جمله سیلی‌بینین، به دلیل خواص آنتی‌اکسیدانی و ضدالتهابی، به‌عنوان عوامل مکمل در درمان سرطان مورد توجه قرار گرفته‌اند. این ترکیبات با هدف‌گیری مسیرهای چندگانه مانند PI3K/AKT، NF-κB و STAT3، رشد تومور، متاستاز و ایمونوسوپرسیون را مهار می‌کنند. سیلی‌بینین با شباهت به سایر فلاونوئیدها مانند کورستین و اپی‌گالوکاتچین گالات (EGCG)، اثربخشی شیمی‌درمانی را افزایش داده و مقاومت دارویی را کاهش می‌دهد. این ویژگی‌ها، فلاونوئیدها را به گزینه‌هایی جذاب برای توسعه درمان‌های کم‌عارضه و مؤثر تبدیل می‌کنند، به‌ویژه در سرطان‌های تهاجمی مانند TNBC که گزینه‌های درمانی محدودی دارند.

نابرابری‌های نژادی: لزوم توجه به عدالت در درمان  
TNBC در زنان آفریقایی-آمریکایی شیوع و مرگ‌ومیر بالاتری نسبت به زنان قفقازی دارد، که بخشی از آن به عوامل ژنتیکی مانند جهش‌های BRCA1 و بیان بالای سیتوکین‌های التهابی مانند IL-6 و PD-L1 مربوط می‌شود. سیلی‌بینین با کاهش این نشانگرهای التهابی و ایمونوسوپرسیو، می‌تواند به کاهش نابرابری‌های درمانی کمک کند. با این حال، دسترسی نابرابر به مراقبت‌های بهداشتی و تأخیر در تشخیص، نتایج را در این جمعیت بدتر می‌کند. تحقیقات آینده باید بر استراتژی‌های هدفمند برای این گروه‌ها تمرکز کنند تا عدالت در دسترسی به درمان‌های نوین تضمین شود.

نتیجه‌گیری: سیلی‌بینین به‌عنوان یک درمان مکمل  
سیلی‌بینین با تنظیم چندجانبه محیط ایمنی تومور، کاهش مقاومت دارویی و افزایش اثربخشی درمان‌های موجود، امیدی جدید برای درمان TNBC ارائه می‌دهد. توانایی این ترکیب در مهار مسیرهای کلیدی مانند JAK/STAT3، NF-κB و Nrf2، همراه با سمیت پایین و ایمنی بالا، آن را به یک کاندیدای ایده‌آل برای درمان مکمل تبدیل کرده است. با پیشرفت در فرمولاسیون‌های دارویی و مطالعات بالینی، سیلی‌بینین می‌تواند به بهبود نتایج درمانی و کاهش نابرابری‌ها در TNBC کمک کند، و راه را برای درمان‌های شخصی‌سازی‌شده و مؤثرتر هموار کند.

پایان مطلب/.