به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این نشانگر ها که بیومارکر نامیده می شوند در خون یا سایر بافت های افراد مبتلا به این سرطان ها پیدا می شوند و محققین امیدوار هستند روزی بتوانند از آن ها به عنوان تستی برای تعیین سرطان و چگونگی درمان آن استفاده کنند.

محققین دانشگاه پنسیلوانیا گزارش داده اند که وجود پروتئینی به نام Vav2 در بافت سینه ممکن است بیان کند که یک شرایط پیش سرطانی که به آن داکتال کارسینوما یا DCIS می گویند، می تواند به صورت یک سرطان سینه مهاجم درآید یا خیر.

محققین دیگری نیز بیان کرده اند که کروموزومها در خون مردان ممکن است شواهدی در مورد چگونه تهاجمی شدن سرطان پروستات ارائه دهد.

دو سوم موارد DCIS هرگز به حالت کاملا تهاجمی سرطان نمی رسند و این مسئله نشان می دهد که درمان به عنوان عاملی موثر است که این افراد به این مرحله نمی رسند. هم چنین مردان اندکی در اثر ابتلا به سرطان پروستات می میرند. از طرف دیگر درمان های رایج در این زمینه هم اغلب منجر به عوارض جانبی ناخواسته مانند بی اختیاری ادراری و ناتوانی جنسی می شوند.

در حالت طبیعی DCIS سلول های غیر طبیعی درون مجرای شیری پستان مشاهده می شود در حالت DCIS مطلق سلول ها سرطانی نمی شوند و شروع به پراکنده شدن می کنند. اما نوع دیگری از DCIS نیز وجود دارد که مقداری مهاجم تر است و حدود 10 درصد سلول های غیر طبیعی فراتر از تومور اصلی مهاجرت می کنند. محققین کشف کرده اند که با افزایش پروتئین Vav2 میزان تهاجمی شدن تومور DCIS نیز افزایش پیدا می کند و بیشترین سطح Vav2 در DCIS با سرطانی تهاجمی مشاهده شده است.

هم چنین محققین دریافته اند که بین مردانی با سرطان پروستات، آن هایی که کروموزوم های سلول های ایمنی شان دارای کوتاه ترین تلومر بودند، سرطان پروستات در آن ها  بیش از دو برابر خصوصیت تهاجمی تری نسبت به مردانی با تلومر بلند داراهستند.

پایان مطلب/