به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، محققان ارتباط  تهاجمی بودن سرطان پروستات را با تجمع یک ترکیب  که حاصل متابولیزه شدن کلسترول در سلول است را کشف کرده اند. این  یافته ها می تواند به ابداع روش های جدید تشخیصی و درمانی منجر شود. این گروه همچنین در یافته اند که دسته ای  از داروها که برای درمان تصلب شرایین  تجویزمی شوند می توانند برای درمان  سرطان پیشرفته پروستات نیز استفاده شوند. محققان نشان داده اند کاهش ترکیبات کلستریل استر به طور قابل توجهی تکثیر سلول های سرطانی پروستات و توانایی تهاجمی بودن آن ها را در محیط کشت کاهش می دهند و رشد توموررا در موش ها سرکوب می کند. این مطالعه بر روی سلول های سرطانی جدا شدا ازبیماران، رده های سلولی خاص و موش انجام شده و نتایج آن در مجله  Cell Metabolism ارائه شده است.

 سرطان پروستات دومین عامل مرگ ومیر ناشی از سرطان است. بر اساس این مطالعه داروهایی که کلسترول را کاهش می دهند اثرات مثبتی بر روی سلول های این نوع سرطان دارند و تجمع کلستریل استر برای پیشگویی تهاجمی بودن سرطان پروستات می تواند به کار آید. آزمایشات انجام شده توسط این گروه بر روی آنالیز مجموعه های کوچک چربی داخل سلول ها متمرکز بوده است. این محققان توانسته اند ابزاری را طراحی کنند که Raman spectromicroscopy نام گرفته و می تواند هر یک از قطرات بسیار کوچک چربی را در داخل سلول های زنده آنالیز نماید. این احتمال وجود دارد که سلول های سرطانی به ذخایر چربی نیاز داشته باشند که به آن ها lipid droplet (قطرات کوچک چربی) گفته می شود. تجمع کلستریل استر که تنها در مراحل پیشرفته  سرطان پروستات و متاستازی شده اتفاق می افتد حاصل  فقدان ژنی به نام PTEN وفعال شدن مسیر متابولیکی داخل سلولی است که سبب رشد تومور می شود. این یافته ها اطلاعات پژوهشگران را درمورد نقش کلسترول در سرطان افزایش داده است و فرصتی را برای ابداع روش های تشخیصی و درمانی سرطان تهاجمی پروستات فراهم کرده است. نتایج آزمایشات انجام شده نشان می دهد داروهایی به نام avasimibe و Sandoz 58-035 تجمع کلستریل استر را کاهش داده و به طور قابل توجهی رشد سلول های سرطانی را در محیط کشت و در موش ها متوقف می کنند و در ضمن برای موجودات سمی نیستند. این داروها برای کاهش تصلب شرایین تولید شده اند ولی آزمایشات بالینی نشان می دهد که تاثیری در کاهش اندازه پلاک های تشکیل شده ندارند. با این حال در این رابطه به آزمایشات بیشتری  بر روی نمونه های سرطانی جدا شده از بیماران نیاز است.

پایان مطلب/