به گزارش بنیان به نقل ازsciencedaily،  آن ها این برنامه را در مورد سلول های جنینی انسان به کار بردند و به آنالیز نتایج حاصله پرداختند. همه سلول ها دارای طرح مشترک یا DNA مشابه ای هستند هرچند همه آن ها عملکردهای مختلفی دارند. این الگوهای فعالیت به وسیله مدیفیکاسیون های DNA کنترل می شود که تگ های شیمیایی توالیش را تغییر نمی دهد. این تگ ها مشخص می کنند که در سلولی خاص چه ژن هایی خوانده شوند و چه ژن هایی خاموش بمانند. با مقایسه توالی ها با یا بدون مدیفیکاسیون های اپی ژنومی، محققین  الگوهای DNA را با این تغییرات شناسایی کردند. فعل و انفعال بین تنظیم ژنتیک و اپی ژنومیک منجر به کشف رمز می شود. این مطالعه نشان داد که توالی های DNA خاصی وجود دارند که به وسیله پروتئین های متصل شونده به DNA شناسایی می شوند و مشخص می کند که سایر آنزیم ها دقیقا کجا علایم اپی ژنومیک را به جا می گذارند. اپی ژنوم تکوین موجودات پیچیده از یک تخم لقاخ یافته را هدایت می کنند. محققین الگوهای اپی ژنومیک را در سلول های بنیادی جنینی و چهار رده سلولی مشتق از آن ها آنالیز کردند تا عناصر ژنتیکی که اپی ژنوم را طی تکوین شکل می دهند را فهرست کنند. آسیب به اپی ژنوم نه تنها تکوین را مختل می کند بلکه می تواند در هر نقطه از زندگی ما اتفاق بیافتد و منجر به بیماری شود. شناسایی توالی های DNA که قرار گرفتن اپی ژنوم را هدایت می کنند می تواند آنالیز های آزمایشگاهی را هدایت کند. با ویرایش توالی های DNA که مدیفیکاسیون های اپی ژنومی را کنترل می کنند، محققین می توانند عملکردشان را بررسی کنند و شاید در آینده ای نزدیک آن ها بتوانند اشتباهات اپی ژنومی آسیب رسان را ترمیم کنند.

پایان مطلب/